Ελισάβετ Μπούρα: Φως, περισσότερο φως, πριν να είναι πολύ αργά

«Μαμά , φεύγω, θα αργήσω να γυρίσω, μην ανησυχείς»

«Τι ώρα θα φύγεις;»

«είναι οκτώ και μισή, περίπου στις  δέκα, θα περάσει η Ντίνα να με πάρει»

«Μια στιγμή Κατερίνα,πάρε  και το ταψάκι  αφού  πας σπίτι και όταν γυρίσετε, να σε δουν να μπαίνεις στο σπίτι και μετά  να φύγουν τα παιδιά».

Η μόνιμη ανησυχία της μαμάς, τι να κάνει, τι κι αν η Κατερίνα είναι ενήλικη και δυο μέτρα κοπέλα, ο γονιός πάντα στο χτυποκάρδι ώσπου να ακούσει τo κλειδί στη πόρτα.

Η Κατερίνα πέρασε απέναντι , από το σπίτι της θείας στο δικό της, κρατώντας το ταψάκι.

Πηγαίνει σπίτι της να αλλάξει, θα έρθει η παρέα για την βραδινή έξοδο, μέρες που είναι, Χριστούγεννα, μια ανάπαυλα από τον εργασιακό φόρτο των ημερών, ευκαιρία για διασκέδαση .

Φτάνει στην είσοδο, βάζει το κλειδί και ακούει έναν θόρυβο, ήχος από σπασμένο γυαλί. Δεν δίνει σημασία, μπαίνει στο διάδρομο . Προχωρά στη κουζίνα, ακριβώς δίπλα και πατά το διακόπτη για το φως .  Αμέσως διακρίνει απέναντι,στη πόρτα της κουζίνας, το σπασμένο τζάμι και ένα χέρι από έξω  που προσπαθεί να βρει το κλειδί , να ξεκλειδώσει .

Το ταψάκι πέφτει στο πάτωμα,   ο ήχος εκκωφαντικός, το χέρι τραβιέται απότομα,  οι δυο σκιές  τρέχουν στη βεράντα, σκαρφαλώνουν το κάγκελο , έχουν φύγει.

Η Κατερίνα, στήλη άλατος  για μια στιγμή, μούδιασμα  στο μυαλό , συνέρχεται απότομα ,αυτόματα βρίσκει το κινητό στη τσέπη της, καλεί τη μαμά.

«Και  το  λέω τόσο καιρό, παρακαλάμε, αλλάξτε τη λάμπα στη κολώνα» ο μπαμπάς ανήσυχος και εκνευρισμένος, περιδιαβαίνει  από τη κουζίνα στη βεράντα, έχει βουλιάξει το πάτωμα.

«Είμαστε δίπλα στο πάρκο,   οι λάμπες έχουν καεί από καιρό , μαζεύεται  κόσμος εδώ το βράδυ , περίεργοι τύποι, θέλει  μυαλό; κινδυνεύουμε χωρίς φως»

«Κι εμείς που είχαμε συναγερμό, πέρσι το Πάσχα, μας έκαψαν τη σειρήνα και τις γραμμές του τηλεφώνου και μπήκαν ανενόχλητοι, μέσα στη νύχτα, όταν ήρθε η αστυνομία είχαν ήδη φύγει» προσθέτει η κυρά Σοφία.

«Μόνο που σκέφτομαι , αν είχε αργήσει το παιδί δύο λεπτά, θα τους έβρισκε μέσα, τι θα γινόταν, δεν μπορώ, τι θα πάθαινε το παιδί μου» η μαμά .

Όλη  η οικογένεια ανάστατη , οι θείοι , οι γείτονες .

«Ούτε στο σπίτι σου δεν μπορείς να αισθανθείς ασφαλής πια. Προχθές πάλι  τα ίδια,στην ίδια γειτονιά τέσσερα σπίτια πιο πέρα. Προσπαθούσαν να μπουν από το παράθυρο του ισογείου, τρεις  τύποι  με κουκούλες.  Ο γείτονας τους είδε την ώρα που πάρκαρε και άρχισε να φωνάζει . Οπου φύγει-φύγει » μονολογεί η διπλανή γειτόνισσα .

«Πριν δυο βδομάδες έσπασαν το τζάμι στο αυτοκίνητο, πιο πέρα στη γωνία. Πήραν ότι  βρήκαν μέσα.»  συμπληρώνει ο θείος.

«Γιατί και οι κούνιες ; ρημαγμένες, ξεχαρβαλωμένη η πόρτα εισόδου . Τα σκουπίδια παντού, οι κάδοι στη γωνία με τη Γιαννούλη ξέχειλοι και δεν υπάρχει χώρος από τα ογκώδη ούτε να στρίψει ένα αυτοκίνητο, τα παιδιά δεν τα βλέπουν οι οδηγοί στο σκοτάδι, πάνω στη στροφή » από απέναντι ο κυρ-Κοσμάς, συμπληρώνει.

«Και δεν λες και για τα κατοικίδια που παντού λερώνουν  και τα δένδρα απεριποίητα και εκείνο το μαύρο φορτηγάκι τέσσερα  χρόνια παρατημένο στο πεζοδρόμιο » λέει  η θεία.

Όλα τα  παραπάνω που; στο  κέντρο στο Χαϊδάρι, ένα  οικοδομικό τετράγωνο από τη Στρ. Καραϊσκάκη , από τράπεζες , καταστήματα εστίασης , περίπτερα , κίνηση μέχρι αργά.  Οδός Αιγίνης  -Θερμοπυλών-Λακωνίας –  Γιαννούλη. Με πάρκο, παιδική  χαρά,  Νηπιαγωγείο, πιο πέρα δημοτικό σχολείο . Τι άλλο να ζητήσει μια οικογένεια; νομίζαμε ότι είχαμε σχεδόν τα πάντα. Αλλά η   ΑΣΦΑΛΕΙΑ είναι το σημαντικότερο και αυτό ζητάμε, ασφάλεια ζωής και περιουσίας. Σκοτάδι έχουμε, ή στη καλύτερη περίπτωση ημίφως.

 Πυκνοκατοικημένη γειτονιά, με μικρές πολυκατοικίες στη σειρά  και τόσο μα τόσο σκοτεινή.  Μόλις κατεβαίνεις από τη Στρ. Καραϊσκάκη και στρίβεις στο κάθετο δρόμο, το σκοτάδι σε κυκλώνει.

Δεν έχει φως να περπατήσεις και τα πεζοδρόμια αδιάβατα . Περπατάμε στη μέση του δρόμου και αν δούμε το προβολέα από το αυτοκίνητο, κάνουμε στην άκρη. Συμβιβαστήκαμε, μας λένε δεν έχουμε πεζοδρόμια, το αναμασήσαμε κι εμείς  και καθάρισε η  δημοτική αρχή.

Τώρα πρέπει να συμβιβαστούμε και με τις καμένες λάμπες στο δρόμο και στα πάρκα. Δεν έχουμε  λεφτά λέει ξανά η δημοτική αρχή, δεν έχουμε προσωπικό .

Tι  κι αν πληρώνουμε  δημοτικά τέλη από τα ακριβότερα στη χώρα;

Τι κι αν είναι υποχρέωση του δήμου να παρέχει ασφάλεια στους δημότες, με επαρκή ηλεκτροφωτισμό  από τα ανταποδοτικά τέλη  και με περιπολίες από το οικείο ΑΤ, ελλείψει δημοτικής αστυνομίας. Σε χώρα  της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζούμε ακόμα, ευτυχώς.

Τι κι αν υπάρχουν χρηματοδοτικά προγράμματα  από τα ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κλπ, για αντικατάσταση με νέας τεχνολογίας οικονομικότερα φωτιστικά  σώματα;

Τι κι αν υπάρχει αναφορά για το κίνδυνο και  για τους οδηγούς , από το 3ο Πανελλήνιο συνέδριο οδικής ασφάλειας, Πάτρα, (10-11 Οκτ., 2005 ).Από το 2001 το 25% των νυχτερινών οδικών ατυχημάτων σε δρόμους που δεν ήταν φωτισμένοι ήταν θανατηφόρα. Αυτό το ποσοστό είναι τουλάχιστον 3 φορές χαμηλότερο για τα ατυχήματα που συμβαίνουν σε φωτισμένους δρόμους. Σημαντική επιβεβαίωση για τα παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι η ίδια αναλογία παρατηρείται και στην Μ. Βρετανία, η οποία παρουσιάζει την μικρότερη συχνότητα θανατηφόρων ατυχημάτων στην ΕΕ.

Τι κι αν η ελληνική Αστυνομία αναφέρει για την Αττική, για το πρώτο εξάμηνο του 2018, το φαινόμενο των διαρρήξεων σε σπίτια παρουσίασε έξαρση καθώς σημειώθηκαν 1.064 περισσότερα περιστατικά συγκριτικά με πέρυσι. Ενδεικτικά, διαπράχθηκαν 373 επιπλέον διαρρήξεις σε σπίτια και 739 επιπλέον κλοπές από σταθμευμένα αυτοκίνητα, ενώ και οι μικροκλοπές σε δημόσιο χώρο ανήλθαν από 2.898 σε 2.961.

Τι κι αν το Χαϊδάρι μας ήταν από τους πιο ήσυχους και ασφαλείς δήμους της χώρας .

Τι κι αν  νοιαζόμασταν πραγματικά ο ένας για τον άλλον, στις μικρές και ήσυχες γειτονιές μας . Πρώτα από όλους η Δημοτική Αρχή , νοιαζόταν να είναι ασφαλείς οι δημότες,  ομόνοια και ειρήνη ήταν παλιά  .

Τώρα  έριδες και ανασφάλεια.

Τώρα κινδυνεύουμε, γιατί οι φύλακες μόνο τα έσοδα κοιτούν , τα έξοδα φτάνουν μόνο για μισθοδοσία  και αγορές αναλώσιμων και συντηρήσεις καυστήρων, ανελκυστήρων και κάτι ψιλά. Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι ένας οποιοσδήποτε υπάλληλος να συντηρήσει τους καυστήρες; επιστήμη κι αυτό, όπως και οι αναθέσεις επισκευής οχημάτων σε ιδιωτικές εταιρείες ενώ έχει ο δήμος συνεργείο επισκευής οχημάτων. Έχεις δήμε μου και ηλεκτρολόγους και μηχανικούς αυτοκινήτων και υδραυλικούς . Εχεις  και συνεργείο  αυτεπιστασίας στη Τεχνική Υπηρεσία . Μήπως να κάνετε και τη δουλειά για την οποία πληρώνεστε;

Τι κι αν άλλοι δήμοι αντικατέστησαν τον ηλεκτροφωτισμό με λαμπτήρες LED,  που διαθέτει  σύστημα ασύρματο και ελέγχει τη λειτουργία όλων των λαμπτήρων και έτσι γίνεται ένας συνολικός έλεγχος του δικτύου φωτισμού από συγκεκριμένο πίνακα που βρίσκεται σε κτίριο του δήμου και  ελέγχει ένας υπάλληλος. Έτσι ο καμένος λαμπτήρας αντικαθίσταται άμεσα σε 48 ώρες. Ο δήμος, μάλιστα δεν επιβαρύνεται. Τα χρήματα από τα οποία θα πληρώνεται  ο ανάδοχος προέρχονται από την ωφέλεια που  προκύπτει από την μείωση του κόστους.

Τι κι αν ο δήμος μας έχει 4.901.976,91 έσοδα προϋπολογισμένα για τέλη καθαριότητας και φωτισμού και σύνολο  εισπραχθέντων   4. 701.363,38 μέχρι και τον Νοέμβριο του 2018. (κωδικός 3111)   https://diavgeia.gov.gr/doc/72Ι2ΩΗ3-1ΝΤ?inline=true

Στον κωδικό 1312, παρεμπιπτόντως υπάρχει η πίστωση 130.050 ευρώ, αποκλειστικά για επισκευή σχολικών κτιρίων,εκταμιεύθηκαν,  θα μας πείτε πως χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα χρήματα ; ποιες οι επισκευές και πως ; πρέπει να φαίνονται στο Τεχνικό Πρόγραμμα δράσης  του δήμου αλλά και στον προϋπολογισμό .

Tζάμπα  πληρώνουμε ενώ  κινδυνεύουμε γιατί η λάμπα έπαψε να καίει.

Φως, περισσότερο φως, ήταν τα τελευταία λόγια πριν πεθάνει του Johann Wolfgang von Goethe, 1749-1832, Γερμανός ποιητής & φιλόσοφος.

πηγή: elizabethboura.wordpress.com