Παιδεία και πράσινες πολυκατοικίες
Με την αφορμή μιας προέγκρισης που έχει πάρει ο Δήμος για να αναβαθμίσει κάποιες από τις προσφυγικές πολυκατοικίες (είναι προσφυγικές κι όχι εργατικές όπως σε πολλούς άλλους δήμους της Αττικής, γιατί είχαν φτιαχτεί για τους πρόσφυγες κι όχι για τους εργάτες) σε ένα μέρος της πόλης μας που η μάστιγα των ναρκωτικών είναι χειρότερη κι από την παλιά Ομόνοια, και τα παιδιά μας ολοένα και περισσότερα εθίζονται (έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε μην μου τύχει εμένα) τα διαμερίσματα λοιπόν σε αυτές τις πολυκατοικίες έχουν υποβαθμιστεί τόσο που ζήτημα είναι το κάθε ένα από αυτά ανά μέσο όρο να αξίζει περί τα 15.000€/διαμέρισμα.
Ακούγεται ότι η αναβάθμιση σε ενεργειακές αυτές λοιπόν οι κατοικίες, θα στοιχίσουν στο ελληνικό δημόσιο περίπου 55.000€ /διαμέρισμα.
Τι ειρωνικό ε;
Να μπορείς αυτή την στιγμή να αγοράσεις ένα η και περισσότερα διαμερίσματα στην αξια των 10- 15000€/διαμέρισμα αν έχεις λεφτά, και μόλις γίνει πράσινη η πολυκατοικία (που θα στην κάνουν δωρεάν) να μπορείς να βγάλεις κέρδος από αυτό το διαμέρισμα 30-50000€.
Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο θέλω να βγάλω από την σκέψη μου τώρα και να προχωρήσω στο σκεπτικό μου χωρίς «πονηρές σκέψεις», και χωρίς βέβαια να δίνω ιδέες για κάτι τέτοιο.
Εχθές το βράδυ έβλεπα μια ελληνική ταινία του ’70 στην τηλεόραση με τον Κώστα Βουτσά με τίτλο «ο δασκαλακος ήταν λεβεντιά» και κάποια στιγμή της ταινίας τον ρωτάει ο πλούσιος πατέρας του που μόλις είχαν ανταμώσει μετά από πολλά χρόνια, τι θα ήθελε να του κάνει δώρο, και απαντάει ο Βουτσάς:
ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΡΕ, ΈΝΑ ΣΧΟΛΕΊΟ.
Εν έτη 1970 σε ένα χωριό.
Και εμείς ζούμε σε μια σύγχρονη πόλη το 2019 εδώ στην κάτω Αγία Βαρβάρα λοιπόν και δεν έχουμε ούτε Γυμνάσιο ούτε λύκειο με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να διασχίζουν ολόκληρη την πόλη για να πάνε στο σχολείο τους.
Εν κατακλείδι.
Με τα λεφτά που θα στοιχίσει μια από τις πάμπολλες πολυκατοικίες που έχουμε για να γίνει πράσινη μπορεί απλά να αγοραστούν τα διαμερίσματα, να γκρεμιστεί η πολυκατοικία, και στην θέση της να φτιαχτεί ένα γυμνάσιο, και γιατί όχι και με μια δεύτερη πολυκατοικία και ένα λύκειο ΕΠΑΛ που επίσης δεν έχουμε καν στην πόλη μας.
Και την περιοχή θα αναβαθμίσουν τα σχολεία, και τα παιδιά μας δεν θα χρειάζεται να διαβαίνουν την πόλη από το ένα άκρο στο άλλο για να μορφωθούν, και θα μειωθεί και η ανομία γιατί όπου χτίζεται ένα σχολείο όπως ξέρουμε όλοι υπάρχει παιδεία, μόρφωση, αθλητισμός, σεβασμός, και περισσότερη αστυνόμευση βεβαίως, που γίνεται έστω από τους γονείς – κηδεμόνες και τους καθηγητές βέβαια.
Νομίζω εδώ ολοκλήρωσα την σκέψη μου πάνω σε αυτό το θέμα και θα πω κι εγώ όπως θα έλεγε κι ο αγαπημένος σε όλους μας Κώστας Βουτσάς ………..
ΕΝΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΡΕ, ΕΝΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟ.
