Λάμπρος Μίχος: Εορτή της Αγίας Σοφίας- Μια μικρή ιστορία της πόλης μου

Στο γύρισμα του χρόνου προς την τρίτη χιλιετία ο Δήμος μας απέκτησε 38 στρέμματα από το παλιό και εγκαταλειμμένο λεπροκομείο. Ήτανε πλέον το Κέντρο Κοινωνικής Αποκατάστασης Χανσενικών. Στην έκταση που περιήλθε στη δικαιοδοσία του Δήμου, όπου ακολούθως, φτιάξαμε το Πάρκο Μητέρας, βρίσκονταν πολλά παλιά και ερειπωμένα κτίσματα, τα οποία κατεδαφίσαμε. Μεταξύ των άλλων έστεκε κι ένα πέτρινο, χωρίς σημάδια κατοίκησης κτίσμα. Μπήκα μέσα και πάγωσα. Υγρός, γυμνός, ψυχρός χώρος και σα να φτερούγιζαν πουλιά.

Σήκωσα το κεφάλι ψηλά, τίποτα. Νυχτερίδες σκέφτηκα. Αμέσως μετά έμαθα πως το κτίσμα ήταν το νεκροτομείο του λεπροκομείου. Με κατέλαβε δέος. Ένοιωθα πως φτερούγιζαν οι χιλιάδες βασανισμένες ψυχές. Εγκατέλειψα πάραυτα την ιδέα να το κατεδαφίσουμε. Έπρεπε να βρουν γαλήνη οι ψυχές των πονεμένων και αποδιωγμένων χανσενικών.

Το νεκροτομείο έγινε εκκλησία. Όταν, με πολλή φροντίδα αναστηλώθηκε με τις χορηγίες ανώνυμων δωρητών ζήτησα από το Δημοτικό Συμβούλιο να το αφιερώσουμε στη Σοφία Του Θεού, Αυτού που ορίζει την αρμονία του Κόσμου. Το Δημοτικό Συμβούλιο το Αποδέχθηκε / πιστεύει ή τί πιστεύει κανείς είναι μιά άλλη ιστορία.

Όταν κλήθηκα στα θυρανοίξια, δεν ήμουν τότε Δήμαρχος, είδα αγιογραφημένη Την Αγία Σοφία και Τις Κόρες Της. Έτσι κι αλλιώς είναι παντού παρούσα η Σοφία του Θεού την οποία αενάως αντιμάχεται η ματαιοδοξία και η καταστροφική «σοφία» των ανθρώπων.