«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»

 Η … «επιστολή-καταπέλτης» (;!) του τέως δημάρχου κ. Γ. Καπλάνη, φέρνει στον νου την παραπάνω φράση.

Πράγματι, από την ημέρα που ο τέως έχασε την θέα από το γραφείο του 4^ου ορόφου στο Δημαρχείο, πρέπει πολύ να στεναχωρήθηκε. Και η στεναχώρια του αυτή, έχει επηρεάσει σε κρίσιμο βαθμό την πολιτική του αντίληψη για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του και εν πολλοίς τον αφορούν.

Και κανείς δεν έχει λόγους να αμφιβάλλει για το «πανηγυρικό» της αθωώσεώς του, αφού, και η θητεία του σαν δήμαρχος (sic), για τα πανηγύρια ήταν.

Η περίπτωσή του θα μπορούσε να προκαλεί και συμπάθεια, αλλά, ο ίδιος δεν το επιτρέπει. Πρόκειται για μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις στον δημόσιο βίο, όπου κάποιος έχει όλα τα εφόδια να διαπρέψει, αλλά η παντελής έλλειψη πολιτικής ικανότητας, τον οδηγεί ώστε να συνωμοτεί εις βάρος του εαυτού του.

Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο που πρέπει να κατανοήσει. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχουν «λυσσαλέοι» πολέμιοί του –ποιος ασχολείται, άλλωστε-, αλλά είναι ο ίδιος· ο κακότροπος και εμπαθής «πολιτικός» Καπλάνης, εκείνος που τον οδηγεί σε ήττες και πολιτικό διασυρμό και σήμερα το μόνο που του απομένει είναι να ζει στις πολιτικές ονειρώξεις  και φαντασιώσεις του.

Ας αφήσει λοιπόν τα μαθήματα και τις υποδείξεις. Οι άνθρωποι που υπηρετούν μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση τους συμπολίτες τους, κρίνονται καθημερινά με βάση το έργο και τα πεπραγμένα τους. Ας το χωνέψει ότι και αυτός κρίθηκε και έλαβε περισσότερα από ό,τι δικαιούτο.

Εις επίμετρο και για δική του ωφέλεια, του αφιερώνουμε τους ακόλουθους στίχους, με την ελπίδα να τους μελετήσει: [Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών. …] (Δαβίδ, Ψ 136).

Σ.Σ. Ο Ψαλμός 136 είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου, που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος.