Δ. Σωτηρόπουλος: Ένα διαφορετικό καλοκαίρι…

Είμαστε στην καρδιά ενός καλοκαιριού παράξενου που μας βρίσκει μουδιασμένους και με πλήθος ανασφάλειες για το μέλλον. Το σκηνικό γύρω μας αλλοπρόσαλλο. Μια πανδημία που ακόμα δεν έχει τεθεί υπό έλεγχο και σα να μην έφτανε αυτό, πυρκαγιές που μαίνονται, ένας γείτονας με ανησυχητικές επιδιώξεις που μετατρέπει ανερυθρίαστα την Αγιά Σοφιά, ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα του Έθνους σε τζαμί. Ένας κόσμος γύρω μας που φαίνεται σα να έχασε το ρυθμό του!
Επιπλέον, αντικρουόμενες επιστημονικές απόψεις , φόβοι για οικονομική δυσπραγία κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή που ήδη ζούσαμε τα τελευταία χρόνια και μια γενική αίσθηση, πως δεν είναι μόνο το καλοκαίρι που σκοτώθηκε, μαζί του χάθηκε ό,τι για τον καθέναν από μας συνιστούσε μια κανονική ζωή.
Νέες προκλήσεις στο προσκήνιο. Κι εμείς όλοι μετέωροι μη ξέροντας από πού να κρατηθούμε και τι να περιμένουμε. Ορολογίες, όπως εκθετική αύξηση κρουσμάτων και τεστ αντισωμάτων, αντικατέστησαν τα απλά, τα καθημερινά, που μας έκαναν να νιώθουμε άνθρωποι. Μια φέτα παγωμένο καρπούζι, λίγες μέρες ξέγνοιαστες διακοπές με τα παιδιά, η αλμύρα της θάλασσας, το χάδι της γιαγιάς στο εγγονάκι, έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη επισφαλή και απλησίαστα. Εμείς όμως, αυτά ξέραμε.
Ποια θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα; Θα επανέλθουμε ποτέ στο πριν;

Μα, θα παρατηρούσε κάποιος, τι είναι κανονικότητα σε μια ευνομούμενη πολιτεία αν όχι η τήρηση των νόμων και ο σεβασμός στους θεσμούς. Δεν αντιλέγω, χωρίς φυσικά να έχω ούτε κατά διάνοια στο μυαλό μου το δόγμα « νόμος και τάξη». Μακριά από μένα ο συντηρητισμός κι η οπισθοδρόμηση. Επειδή ωστόσο η κανονικότητα είναι έννοια με πολυεπίπεδη ερμηνεία, οφείλω να διευκρινίσω ότι εδώ θα αναφερθώ στο κομμάτι μόνο που αφορά στην πανδημία και τις επιπτώσεις της, όπως τις αντιλήφθηκε ο καθένας μας σε προσωπικό κυρίως επίπεδο. Για τα υπόλοιπα εξάλλου, υπάρχουν αρμοδιότεροι από μένα να προτείνουν και να τοποθετηθούν.
Για τον απλό άνθρωπο, κανονικότητα είναι το παιχνίδι στην παιδική χαρά, το φαγητό στο εστιατόριο, η απόλαυση ταινίας στον κινηματογράφο, το να έχει δουλειά να ζήσει την οικογένειά του, η φυσική επαφή. Είναι οι καθημερινές συνήθειες που δημιουργούν οικειότητα κι ασφάλεια. Οι άδειες πόλεις και ο εγκλεισμός αποτέλεσαν σκληρή δοκιμασία κι οριοθέτησαν με σαφήνεια το τι είναι ανεκτό και αποδεκτό για το μέλλον και τι όχι. Κανείς δεν επιθυμεί εικόνες αποκάλυψης και ζωή μέσω διαδικτύου.Τους μήνες που προηγήθηκαν βίωσα ως πολίτης αλλά κι ως Αντιδήμαρχος πλείστες απογοητεύσεις, αλλά ευτυχώς έλαβα πολύ περισσότερα θετικά μηνύματα ώστε αυτή τη στιγμή να μπορώ ευθαρσώς να πω ότι είμαι αισιόδοξος για όσα ακολουθήσουν.
Απογοητεύτηκα βαθιά από το λαϊκισμό και την επιπόλαιη στάση των συμπολιτών που είδαν με σκεπτικισμό τα μέτρα και αμφισβήτησαν ακόμα και την ύπαρξη του ιού, θύμωσα με τα ψεύτικα νέα στο διαδίκτυο και τις θεωρίες συνωμοσίας. Είδα όμως με χαρά ότι πολλοί περισσότεροι σεβάστηκαν τις οδηγίες και τις τήρησαν με υπομονή και σχολαστικότητα.

Ένιωσα αγωνία όταν διαπίστωσα πόσο λίγο έτοιμα ήταν παγκοσμίως τα κράτη, ακόμα κι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μπροστά στην επέλαση της νόσου. Αισθάνθηκα όμως περηφάνια και συγκίνηση βλέποντας τη συσπείρωση της κοινωνίας των πολιτών υπέρ των αδύναμων, την αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών μας, τη μάχη του δήμου μας να σταθεί στο πλευρό των πολιτών. Ανησύχησα για την έκταση των περιορισμών, για την εισχώρηση της τεχνολογίας στην ιδιωτική σφαίρα, όμως απ’ άλλη πώς να μη νιώσω απέραντο σεβασμό για την επιστήμη και δέος όταν εκατοντάδες εργαστήρια στον κόσμο έτρεξαν πανάκριβα ερευνητικά προγράμματα σε μια μάχη με το χρόνο, για να παρουσιάσουν ταχύτατα ένα εμβόλιο που θα σώσει ζωές.
Ναι στηρίξαμε ο ένας τον άλλον, βρήκαμε καταφύγιο άλλος στην πίστη του, άλλος στην οικογένειά του. Όλοι μαζί όμως, προστατευθήκαμε κάτω από τα φτερά των επιστημόνων στους οποίους εναποθέσαμε τις ελπίδες μας.

Όλη η προηγούμενη εμπειρία δείχνει ότι και θέλουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε .Εκτιμήσαμε βεβαίως τις δυνατότητες της εργασίας εξ’ αποστάσεως , τηρούμε πάντα τους κανόνες υγιεινής, αλλά ίσως το πιο σπουδαίο μάθημα απ’ όσα πήραμε είναι ότι αναγνωρίσαμε την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, για αγκαλιά και φιλί με τους αγαπημένους μας. Έτσι, ορίζουμε εμείς την κανονικότητα κι αυτό ζητάμε από την επιστήμη. Το δικαίωμα να καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Είμαι βέβαιος ότι το στοίχημα θα κερδηθεί σύντομα. Μέχρι τότε υπομονή και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

* Ο κ. Δ. Σωτηρόπουλος είναι αντιδήμαρχος Παιδιού του Δήμου Αγίας Βαρβάρας