Ο μεγάλος ζωγράφος Θεόδωρος Βρυζάκης ήταν ένα παιδί του Ορφανοτροφείου Αίγινας

Θεωρείται “ο κυριότερος εκπρόσωπος της ιστορικής ζωγραφικής” και “ο ζωγράφος της Επανάστασης”, διότι μέσα από το έργο του απομνημονεύει και εξιδανικεύει τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.

Μαθητολόγιο Ακαδημίας Μονάχου: «Προέλευσις: Θήβαι/Ελλάς. Επάγγελμα πατρός: Έμπορος. Ηλικία: 25 ετών. Ημερομηνία εγγραφής: 15 Απριλίου 1844».

Ο Θεόδωρος Βρυζάκης, γεννημένος στη Θήβα το 1819, ορφάνεψε σε παιδική ηλικία, όταν το 1821 οι Τούρκοι απαγχόνισαν τον πατέρα του. Βρέθηκε, μαζί με τον αδελφό του, στο ορφανοτροφείο που είχε ιδρύσει ο Καποδίστριας στην Αίγινα. Το 1832 εγγράφεται στο “Πανελλήνιον” του Μονάχου, το ελληνικό παιδαγωγικό σχολείο που είχε ιδρύσει ο Λουδοβίκος Α’ όπου συγκεντρώνονταν επιλεγμένα ορφανά των Ελλήνων αγωνιστών της Επανάστασης.

Σήμερα, 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, ο Θεόδωρος Βρυζάκης, δικαίως θεωρείται “ο κυριότερος εκπρόσωπος της ιστορικής ζωγραφικής” και “ο ζωγράφος της Επανάστασης”, διότι μέσα από το έργο του απομνημονεύει και εξιδανικεύει τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.

Στο σχολείο αυτό η εκπαίδευση αναφερόταν συχνά στα πρόσφατα κατορθώματα των αγωνιστών.

Η τέχνη του Θεόδωρου Βρυζάκη κινείται στα πλαίσια του ακαδημαϊκού, ιδεαλιστικού Ρομαντικού Ρεαλισμού όπου κυριαρχεί το μνημειακό, σκηνοθετημένο, επιμελημένο ύφος των συνθέσεων που έχουν ρόλο ιδεολογικό. Το έργο του έχει υψηλή αισθητική τόσο στις επιβλητικές ιστορικές σκηνές όσο και στα πορτραίτα, γεγονός που μαρτυρούν επίσης οι σημαντικές διεθνείς διακρίσεις που απέσπασε κατά την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία.

Μελέτη για Πολεμική Σκηνή του Θεόδωρου Βρυζάκη ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Το έργο “Η Έξοδος του Μεσολογγίου“, παραλλαγή του οποίου βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη, τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο (Χρυσό Μετάλλιο) στη Διεθνή Έκθεση της Βιέννης. Ο σημαντικός αυτός πίνακας απομνημονεύει με λεπτομερή ακρίβεια και επιμέλεια την ηρωϊκή έξοδο, μεταφέροντας την ταραχή, την ένταση και τη δραματικότητα του μοναδικού γεγονότος. “Το Στρατόπεδο του Καραϊσκάκη” (1860) απέσπασε το “Αργυρό Βραβείο Β’ Τάξεως’ στα Ολύμπια του 1870. Στην ελαιογραφία “Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός Ευλογεί τη Σημαία της Επανάστασης” (1865) είναι έντονο το πατριωτικό συναίσθημα και η συγκινησιακή φόρτιση που το συνοδεύει. “Ο Αποχαιρετισμός στο Σούνιο” (1863) προδίδει “μια μορφή ειδυλλιακής ρομαντικής ηθογραφίας του Αγώνα”.