Ξαφνικά έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός συμπολίτης μας Πέτρος Διασάκος, χτυπημένος από τον κορωνοϊό.
Ο δήμαρχος, Λάμπρος Μίχος, συγκλονισμένος από το θάνατο του καλού του φίλου τον αποχαιρέτησε με την παρακάτω δημοσίευση.
[ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΔΙΑΣΑΚΟ…
Απρόσμενη και αναπάντεχη η είδηση του θανάτου του Πέτρου σύρθηκε ανάμεσά μας το μεσημέρι, από στόμα σε στόμα και παγώσαμε όλοι.
Είναι ακούσματα που δεν θες να πιστέψεις, που δεν θες να αποδεχθείς, που δεν τα χωράει ο νους σου και δεν μπορείς να τα διαχειριστείς συναισθηματικά. Χθες μιλάγαμε μαζί, τώρα σωπή…
Βράχος ακλόνητος, έμοιαζε ανίκητος από ασθένειες και από το χρόνο, μιας και ήταν ψύχραιμος και συνειδητοποιημένος στις εγκόσμιες συμφορές.
Αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, θα τον πενθήσουμε χώρια αφού δεν μπορούμε να βρεθούμε σε μια μεγάλη τελετή αποχωρισμού στην κεντρική εκκλησία του τόπου που τόσο αγάπησε.
Τον γνωρίσαμε, εμείς οι νεότεροι φίλοι του ως ένα φιλότιμο γείτονα, ένα τίμιο βιοπαλαιστή, έναν αριστοτέχνη μαραγκό, έναν υποδειγματικό οικογενειάρχη, έναν ασυμβίβαστο δημοκράτη, έναν αεικίνητο και ανήσυχο δημότη κι έναν μαχητικό σύντροφο και συναγωνιστή στις υποθέσεις της πόλης. Στα γραφεία της δημοτικής μας παράταξης, της οποίας αποτέλεσε επίλεκτο μέλος, φιλοσοφούσαμε μαζί τη ζωή και τις αγωνίες της, τις ανάγκες και το μέλλον της πόλης ακούγοντάς τον να ξεδιπλώνει με αργά βιβλικά λόγια την πίστη του στο διαρκή καλό αγώνα των ανθρώπων που δεν ψάχνουν ανταμοιβή.
Ερχόταν πριν την πανδημία συχνά, πάντα πολύ διακριτικά στο δημαρχείο και γέμιζε το μικρό μας χώρο με την σύντομη παρουσία του, τρυφερός, μειλίχιος, γενναιόδωρος νόμιζες πως δεν τον άγγιζαν λύπες και χαρές, μα αυτές στροβιλίζονταν παθιασμένες μέσα του. Δεν έδειχνε όμως τίποτα προς τα έξω γιατί ήξερε τα όρια της ανθρώπινης ματαιότητας και φρόντιζε να διατηρεί την αγάπη και την ηρεμία στο χώρο του και στον περίγυρό του.
Όλα αυτά έχουν καταγραφεί στην μικρή ιστορία των ανωνύμων του τόπου μας και στις μνήμες των συμπατριωτών μας. Γι αυτό, το κενό που αφήνει ό θάνατός του είναι δυσαναπλήρωτο.
Αείμνηστε φίλε
Εμείς όλοι που σε αγαπήσαμε, που δεν γνωρίζουμε τις σκοπιμότητες του θεού, σε αγαπήσαμε γιατί μόχθησες και κουράστηκες εργαζόμενος σκληρά στον αμπελώνα της ζωής αφήνοντας παρακαταθήκη στη σύζυγό σου, στους καλούς και άξιους απογόνους σου, σε όλους εμάς τους φίλους σου, την μειλίχια και γλυκιά συμπεριφορά σου, τη χαλύβδινη επιμονή σου, την τίμια στάση σου και την άμετρη γενναιοδωρία σου.
Καλό σου ταξίδι]
