Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα πως τρέχουν έτσι. Δίπλα δίπλα, ενωμένοι…

Το έμαθα χτες όταν ο Θανάσης Γκαβέλας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στην κατηγορία Τ11-απώλεια όρασης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Και μαζί του το κατέκτησε και ο οδηγός του, ο Σωτήρης Γκαραγκάνης. Μαζί έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ.

Είδα τον αγώνα. Είδα δύο ανθρώπους να τρέχουν δίπλα δίπλα, κρατούν και οι δύο ένα λάστιχο που τους κρατά ενωμένους. Τρέχουν σε απόλυτη αρμονία, σε ίδιο ρυθμό, δρασκελισμό, ανάσα, σφυγμό.

Πόσο τρομερά δύσκολο είναι αυτό; Να συντονιστείς με ένα άλλο σώμα, με ένα άλλο μυαλό σε μια τέτοια απαιτητική συνθήκη. Εδώ δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ο καθένας το δικό μας ρυθμό, την ταχύτητά που τρέχει το μυαλό μας, το πόσο ακολουθεί ή προπορεύεται το σώμα. Κάθε μέρα μας κουράζει ο ίδιος μας ο εαυτός, δεν τον αφουγκραζόμαστε, δεν τον σεβόμαστε, δεν βρίσκουμε τον ρυθμό μέσα μας, ούτε τον ρυθμό εναρμόνισης με τον κόσμο.

Και αυτοί μπόρεσαν. Δύο άνθρωποι, μία προσπάθεια. Και κέρδισαν. Όχι πως υπάρχουν ηττημένοι σε αυτό τον αγώνα.

Δεν είναι το λάστιχο που τους ενώνει. Είναι το «κοινό» της σκέψης και της πράξης για έναν σκοπό. Κι αυτό, αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι συναίνεση με κάθε πολιτική έννοια».

via Lina Rokou