Επιστρεπτέα στον αποστολέα η ντροπή! Όσα δεν φθάνει η αλεπού…

Και πάλι ο τέως επανήλθε, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην ανοησία, την κουτοπονηριά και την μικροπρέπεια. Μόνο που στην περίπτωση αυτή, έκανε εμφανείς την αμάθεια και την έλλειψη αντίληψης για το τι είναι σκόπιμο, χρήσιμο και σημαντικό για την επαύξηση του κύρους της πόλης.

Χλευάζει την δημοσιότητα που πήρε η ανταπόκριση του Δήμου, προκειμένου να βοηθήσει στην αποκατάσταση και διευθέτηση του περιβάλλοντος χώρου του Ζαππείου Μεγάρου. Και δεν αντιλαμβάνεται, σαν ανιστόρητος και πνευματικά ελλειμματικός τύπος, την σπουδαιότητα αυτού του εγχειρήματος. Και γιατί είναι σπουδαίο να ακούγεται στην χώρα ότι ο Δήμος Αγίας Βαρβάρας ήταν ο μόνος ΟΤΑ που βοήθησε σε αυτό; Μία συνοπτική αναδρομή στην ιστορία του Μεγάρου θα συμβάλλει στο να κατανοήσει ο αναγνώστης, τους λόγους για τους οποίους η συνδρομή του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας έχει αξία και χρησιμότητα.

Το Ζάππειο Μέγαρο είναι ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της Αθήνας. Χρηματοδοτήθηκε από τον Ευαγγέλη Ζάππα, θεμελιώθηκε το 1874 και ολοκληρώθηκε το 1888. Πέριξ του Μεγάρου υπάρχει ο ομώνυμος κήπος, ο οποίος αποτελεί προέκταση του Εθνικού Κήπου.

Ο Ζάππας, ο οποίος με τη διαθήκη της 30ης Νοεμβρίου 1859 το προόριζε ως έδρα των Ολυμπίων Αγώνων, μία αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας όχι σε αμιγώς αθλητικό επίπεδο, αλλά θα περιλάμβαναν βιομηχανικούς, καλλιτεχνικούς και πνευματικούς διαγωνισμούς.

Έτσι, κατά τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες (1896), όπου χρησιμοποιήθηκε για τα αγωνίσματα της ξιφασκίας. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941), το Ζάππειο χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο.

Μεταπολεμικά, στο Ζάππειο Μέγαρο γίνονται συχνά καλλιτεχνικές, κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις, ενώ στη μεγάλη αίθουσα του Ζαππείου υπογράφηκε στις 29 Μαΐου 1979 η συμφωνία της ένταξης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες (ΕΟΚ), την πρόγονο δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οπωσδήποτε, δεν μπορεί κάποιος να έχει απαιτήσεις από πρόσωπα που είτε η φύση τους αποστέρησε την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται την αξία των πραγμάτων, των καταστάσεων ή των επιλογών.

Επίσης, δεν μπορεί κανείς να αναμένει από πρόσωπα, τα οποία εμποτισμένα από την τοξικότητα του φθόνου και της ματαίωσης των σχεδίων τους, επιχειρούν να προσπορισθούν οφέλη είτε διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα είτε με το να ψευδολογούν και να συκοφαντούν απροκάλυπτα.

Και βέβαια, είναι απόλυτα αναμενόμενο για «μικρούς» σε κάθε επίπεδο όταν συγκρίνονται στην πράξη με ανθρώπους ικανούς και αποτελεσματικούς, να καταφεύγουν σε προσπάθεια χλευασμού και άρνησης κάθε επιτυχίας ή θετικής ενέργειας είτε ακύρωσης της αξίας κάποιας πράξης με την διακωμώδησή της.

Αλλά, τι είδους απαιτήσεις μπορεί να έχει κάποιος από έναν τύπο που του πήρε μία 10ετία να καταλάβει ότι ήταν Δήμαρχος. Θα καταλάβει την αξία τέτοιων ενεργειών; Μπα!

Έχουμε, όμως, απαίτηση από όσους διεκδικούν ένα δημόσιο αξίωμα και τους χρήσιμους ηλίθιους που συμπαρασύρονται, να σέβονται την ιστορία αυτής της χώρας, πράγμα που συνεπάγεται το να φροντίζουν και να τιμούν τα μνημεία της. Διαφορετικά κινδυνεύουν να τους χαρακτηρίσει κάποιος με εκφράσεις που η αστική ευγένεια δεν επιτρέπει να χρησιμοποιήσω εδώ.

Επιστρεπτέα στον αποστολέα συνεπώς η ντροπή και τα απαξιωτικά σχόλια!