Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία-Την επόμενη ημέρα ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος. Οι νεώτερες Ευρωπαϊκές γενιές αποκτούν μνήμες πολέμου

 Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Η περίοδος του εφησυχασμού για την Ευρώπη –και ίσως και για τον πλανήτη- έλαβε τέλος. Οι νεώτερες γενιές θα ξεχάσουν την περίοδο ειρήνης και –δυστυχώς- θα αποκτήσουν τις δικές τους μνήμες πολέμου, ενδεχομένως, θα αποκτήσουν την εμπειρία μιας βίαιης αλλαγής συνόρων. Την γραμμή, τράβηξε με τον πλέον κυνικό και βίαιο τρόπο ο Ρώσος ηγέτης, διατάσσοντας μία γενικευμένη εισβολή στα Ουκρανικά εδάφη, όχι μόνον στις περιοχές που υποτίθεται, οι Ρωσόφωνου πληθυσμοί υφίσταντο «γενοκτονία».

Και βεβαίως, ηχεί κωμικοτραγικό όταν μιλάει για γενοκτονία μία χώρα που σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας της συμπεριφέρθηκε με τον πλέον σκαιό, τον πλέον βάρβαρο τρόπο έναντι μειονοτήτων εντός των εδαφών της.

Δεν έχουν ξεχασθεί και δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή που επιχειρήσεις αλλοίωσης του πληθυσμού μέσω εποικισμών και βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, οι διωγμοί -των Εβραίων και των Ελλήνων, ιδιαιτέρως του Ποντιακού Ελληνισμού- η κακοποίηση αμάχων από τις άτακτες ή συντεταγμένες Ρωσικές ορδές, ήταν η καθημερινότητα που οι μη Ρωσικοί πληθυσμοί αντιμετώπιζαν.

Με τον πλέον κυνικό και δόλιο τρόπο, ο Ρώσος Δεσπότης καταλύει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και εισέβαλε στην Ουκρανία. Έχει, οπωσδήποτε ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι στην επιχείρηση αυτή, συμμάχους έχει τον δικτάτορα της Λευκορωσίας –μπορεί να μην συμμετέχουν στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά, έχει παραχωρηθεί κάθε διευκόλυνση στον Ρωσικό στρατό, οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι ρίπτονται βολές από την πλευρά της Υπερδνειστερίας (αποσχισθείσα περιοχή της Μολδαβίας, με Σοβιετικού τύπου διακυβέρνηση)  και δεν πρέπει, βεβαίως να παραβλέπονται οι θριαμβολογίες του Αμερικανού κλόουν που έτυχε να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο, ο λόγος βέβαια για τον ανεκδιήγητο Τραμπ, τον οποίο σίγουρα ο Πούτιν είχε καταστήσει ανδρείκελό του.

Και είναι οι επιπτώσεις της θητείας Τραμπ οι σημερινές εξελίξεις, όταν παίζοντας το παιχνίδι του Κρεμλίνου επιχειρούσε την συστηματική διάλυση των Διεθνών Θεσμών, θεσμών που η Δύση είχε ματώσει για να συγκροτήσει και αποτελούσαν ανάχωμα στην αυθαιρεσία και την ανεξέλεγκτη επιβολή του «Δικαίου του ισχυροτέρου».

Σήμερα, με την Ρωσία ως μία ισχυρή περιφερειακή δύναμη –γιατί παγκόσμια δεν είναι, τουλάχιστον όχι ακόμη και ελπίδα όλων των εχεφρόνων είναι να μην γίνει ποτέ-, καταλύοντας κάθε νομιμότητα στην διεθνή τάξη εισβάλει στα εδάφη ενός κυρίαρχου κράτους.

Η Μόσχα κυνικά επιχειρεί να εδραιώσει την θέση της ως κυρίαρχη στην περιοχή της Αζοφικής και ευρύτερα στην Μαύρη Θάλασσα, καταλαμβάνοντας δια της βίας περιοχές οι οποίες δημιουργούν διάδρομο που ενοποιεί τις περιοχές του Ντόνενσκ και Λουγκάνσκ, με την Κριμαία. Βεβαίως, αυτό μπορεί να φαντάζει σήμερα ως μεγάλη επιτυχία της Ρωσίας και του Πούτιν, όμως, μακροπρόθεσμα υποθηκεύει το μέλλον του Ρωσικού λαού, γιατί ανεξάρτητα από τις όποιες πρόσκαιρες αδυναμίες της η Δύση, ο Ελεύθερος Κόσμος έχει αποδείξει στο βάθος του ιστορικού χρόνου μπορεί να βρει απαντήσεις που αρμόζουν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Βεβαίως, έπρεπε να έχει απαντήσει άμεσα και καταλυτικά από το 2014, όταν η Μόσχα προσαρτούσε –και πάλι έξω από κάθε λογική διεθνούς νομιμότητας-, την Κριμαία.

Οπωσδήποτε, ήταν σφάλμα η μη συμπερίληψη της Ρωσίας στον Ευρωπαϊκό σχεδιασμό αμύνης και ασφαλείας. Και αυτό έπρεπε να έχει γίνει ακόμη και προ της ανόδου στην εξουσία του σημερινού Προέδρου, ενός προέδρου ο οποίος ο ίδιος προσωπικά, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία συνεργατών και κυβερνητικών στελεχών του προέρχεται από τον σκληρό πυρήνα του Σοβιετικού καθεστώτος. Μοιάζει να βρισκόμαστε ενώπιον μιας επιχείρησης εκδίκησης του Σοβιετικού φαντάσματος για την ήττα στον Ψυχρό Πόλεμο.

Βέβαια, η οικονομία και ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας, δεν είναι οι μόνες αιτίες της εισβολής ούτε και οι Ρωσικές ευαισθησίες για την παρουσία του ΝΑΤΟ στα σύνορά της. Η ένταξη της Ουκρανίας στην Δυτική πλευρά –ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση-, θα συνεπήγετο την επικράτηση του Δυτικού τρόπου ζωής και διακυβερνήσεως, δηλαδή, την επικράτηση μοντέλου μιάς φιλελεύθερης δημοκρατικής διακυβέρνησης, το οποίο εν δυνάμει θα περνούσε την γραμμή της μεθορίου και θα «επιμόλυνε» την Ρωσική κοινωνία, δημιουργώντας σοβαρούς κινδύνους για το καθεστώς Ανατολικής Δεσποτείας που έχει εγκαθιδρύσει ο κ. Πούτιν.

Στο ερώτημα αν ο Ρωσικός στρατός θα προβεί στην κατάληψη της χώρας, αναλυτές δίνουν αρνητική απάντηση, γιατί απ’ ότι φαίνεται από την μέθοδο των –ομολογουμένως- γενικευμένων ρωσικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, σκοπός είναι η πλήρης διάλυση της Ουκρανικής δυνατότητας στρατιωτικής απάντησης. Δηλαδή, σκοπός του ρωσικού επιτελείου είναι η καταστροφή των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων ώστε να μην είναι αξιόμαχες.

Η απάντηση της Δύσης οφείλει να είναι η σκληρότερη δυνατή, πάντοτε στο πλαίσιο της αποφυγής μίας γενικευμένης ένοπλης σύγκρουσης. Η Ρωσία πρέπει να πληγεί εκεί που θα «πονέσει» περισσότερο από πουθενά αλλού. Στην οικονομία της, στην πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και αγορά χρήματος και στην τεχνολογία. Γιατί, μπορεί να έχει αναπτύξει σημαντικά τον σύγχρονο τεχνολογικό τομέα, όμως, αφ’ ενός, αυτό δεν αφορά την Ρωσική αγορά, αλλά, οριοθετείται αυστηρά στην στρατιωτική χρήση και αφ’ ετέρου, η Δύση σε κάθε περίπτωση είναι πιο μπροστά στις τεχνολογικές εξελίξεις.

Και ας μην προτρέξουν κάποιοι να πουν ότι δεν μας αφορά η όλη κατάσταση. Μας αφορά άμεσα καθώς, η υποχωρητικότητα έναντι της Ρωσίας, σήμερα, εμπεδώνει την αίσθηση επικράτησης του δικαίου του ισχυροτέρου ως πρακτική επιλογή του Διεθνούς Δικαίου.

Ακόμη, πρέπει να μην παροράται το γεγονός ότι στον Ρωσικό αναθεωρητισμό, εύκολα προσκολλάται ο νέο-Οθωμανικός αναθεωρητισμός του Ερντογάν. Και είναι γεγονός ότι σήμερα Τουρκία και Ρωσία περιβάλλονται από ένα πλέγμα εξαρτύσεων και εξυπηρέτησης αμοιβαίων συμφερόντων (π.χ., στην Συρία η Τουρκία είναι σε άμεση εξάρτυση από την Ρωσία), επίσης, η Άγκυρα κρατά αμφιλεγόμενη στάση, αν δηλαδή θα στραφεί προς την «νέα» τάξη που εμφανίζεται ως εξαγγελία από τον Ευρασιατικό, Σινορωσικό άξονα ή θα παραμείνει στην Δυτική Συμμαχία.

Γεγονός είναι ότι από την Ρωσική εισβολή και την κατάλυση της κυριαρχίας Ουκρανικού κράτους, η Τουρκία βγαίνει χαμένη προς ώρας. Προφανώς και οι παραγγελίες κορβετών από την Ουκρανική κυβέρνηση δεν θα εκτελεσθούν, αλλά και η μεγάλη αύξηση των δασμών στα σιτηρά που επέβαλε η Μόσχα δεν εξυπηρετεί τις οικονομικές συναλλαγές της Τουρκίας με την Ρωσική αγορά.

                            Τέλος, οι πολίτες που μαζικά εγκαταλείπουν το Κίεβο και τις Ουκρανικές περιοχές που δέχονται την Ρωσική επίθεση, εύκολα εγείρουν ανησυχίες για την δημιουργία νέου προσφυγικού κύματος, το οποίο η Ευρώπη θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Παρήγορο μοιάζει να είναι το γεγονός ότι αυτή τη φορά η Δύση δεν αιφνιδιάστηκε, όπως συνέβη στην περίπτωση της Κριμαίας. Αποδείχθηκε ότι οι Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές υπηρεσίες είχαν πλήρη εικόνα και επίγνωση των εξελίξεων. Μένει στις πολιτικές ηγεσίες να απαντήσουν καίρια και αποτελεσματικά, προκειμένου να προστατευθεί η θεσμικότητα στην παγκόσμια κοινωνία.

πηγή: newsberg.gr