Γιώργος Νταλάρας: «Ήρθε ο φασισμός και σ’ αγόρασε και δεν το πήρες είδηση»

Θα ξεκινήσω επιθετικά, όπως νιώθω κι όπως θεωρώ πως πρέπει: Κάτω τα χέρια από τον Γιώργο Νταλάρα. Ο αδερφός του πατέρα μου, φιλόλογος ων, μου είχε δώσει χρόνια τώρα μια συμβουλή, που στον Γιώργο ταιριάζει «γάντι» εν γένει: «Τα λαμπρά αστέρια τα κοιτάζουμε στραβά, γιατί αν τα κοιτάξουμε στα μάτια, προκαλούν τύφλωση». Ο Νταλάρας λοιπόν, από το Σεπτέμβρη του ’49, που γεννήθηκε στο μαιευτήριο-παράπηγμα της Αμερικανίδων Κυριών στην Κοκκινιά έως και σήμερα, είναι σταθερά ίδιος και απαράλλαχτος. Με απόψεις, ιδέες και στάση ζωής, που στεκόταν στο λαιμό πολλών, μιας και η σταθερότητα και η συνέπεια, συνήθως προκαλεί απέχθεια και φθόνο, πόσο δε όταν συνδυάζονται από εργατικότητα, πρόοδο και επιμονή για το τέλειο. Η αυταπάρνηση, η σεμνότητα, το σέβας, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, αξίες με τις οποίες προίκισε το Γιώργο η προσφυγοπούλα Σμυρνιά μητέρα του, αλλά και η ευαισθησία και εσωστρέφεια, εξαιτίας της διαρκούς απουσίας του πατέρα του, ήταν και είναι τα αντισυμβατικά του «όπλα», που τον συντροφεύουν από παιδί.

Το παιδί της κυρα Τάνιας και του Λουκά, κλείνει το Σεπτέμβρη τα 73 του χρόνια. 53 χρόνια στην πρώτη γραμμή, είτε αυτή λέγεται μουσική, είτε τραγούδι, είτε ενεργός πολίτης, είτε κοινωνική και εθνική προσφορά. Έχοντας δώσει αμέτρητες συναυλίες, κατά μόνας ή συμμετέχοντας, σε πλατείες, σε δρόμους, σε εργοστάσια, σε στρατόπεδα, σε γήπεδα, σε θέατρα, σε Πανεπιστήμια, τραγουδώντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενάντια στην αδικία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, τραγουδώντας για τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους απολυμένους, τους φυλακισμένους, τραγουδώντας για την Παλαιστίνη, για τους Αρμένιους, για τους Κούρδους, για τη γενοκτονία των Ποντίων, κάνοντας σκοπό ζωής τη δικαίωση των Κυπρίων, «τραγουδώντας για την Κύπρο, για τα ιερά και όσια του ελληνισμού». Ο Νταλάρας εν γένει αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους, αν όχι το σημαντικότερο, πολιτιστικό μας πρέσβη ανά τον κόσμο και το γράφω αυτό με πλήρη γνώση, αναλογιζόμενος, τη διαχρονικότητα και τη διάρκεια τόσο της προσφοράς του, όσο και της αξίας της προσφοράς του.

Σκοπός όσων ανιστορούμαι δεν είναι μία ακόμα «αγιοποίηση», αλλά η «επίρρωση δικαιοσύνης», ενώ αφορμή, αποτελούν αφενός τα πυρά που δέχθηκε, εξαιτίας της συμμετοχής του στη μεγάλη συναυλία ειρήνης, ενάντια στον πόλεμο, που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία, συμπαραστεκόμενος μαζί με πλειάδα καλλιτεχνών, στον άμαχο και δοκιμαζόμενο λαό της και αφετέρου στη σημερινή επέτειο της συναυλίας ειρήνης, που έδωσε πριν 23 χρόνια μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, στην κεντρική πλατεία Βελιγραδίου. 8 Απριλίου 1999, εν μέσω βομβαρδισμών, τραγούδησε ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, δίνοντας και τότε όπως και τώρα, μήνυμα ειρήνης. Στα 50 του χρόνια τότε, στα 72 του σήμερα, άφησε την ευκολία του καναπέ του και έκανε ότι ήξερε και ένιωθε να πράττει πάντοτε, ως ενεργός πολίτης. Για χρόνια και τί δεν άκουγε, εξαιτίας όλων αυτών των δράσεων και πρωτοβουλιών του: Ο επαναστάτης με την κιθάρα, ο δήθεν, ο υποκριτής, φθάνοντας στο σημείο να τον κάνει έως και σκετς ο Πανούσης, πως τραγουδά για την Κύπρο και βγαίνουν από το στόμα του πεντοχίλιαρα. Και φυσικά πλάι σε αυτά η μόνιμη ατάκα, «ο αριστερός με τη δεξιά τσέπη». Ξέρετε, όλες αυτές οι «ομορφιές» και οι φασίζουσες ανθρωποφαγίες, είναι εθνικό μας προϊόν, κατέχουμε τα πρωτεία στον τομέα αυτό. Έχουμε άλλωστε πολλούς σαν τον Γιώργο, που όλα όσα πέτυχε, δεν τα δούλεψε, δεν τα κέρδισε με την αξία του, ναι;; Έχουμε τους βασιλιάδες του γαρύφαλλου, της πίστας, του χαρτοπόλεμου, της πλάκας, της ελαφρότητας των πρωϊνάδικων, του μεγάλου αδελφού, του «λαϊκισμού και του μπανιστηριού, του τζάμπα και του τίποτα». Και αφού έχουμε όλα αυτά τα «φρούτα εν αφθονία», βλέπουμε και ακούμε την προηγούμενη βδομάδα, τις γνωστές-άγνωστες κλαίουσες, να ψέγουν τον Νταλάρα, γιατί δεν καταδίκασε ευθέως τη «ρωσική εισβολή του Πούτιν», αλλά μιλάει γενικά και θολά για ειρήνη…Όλες οι ως άνω μοιρολογίστρες θυμίζουν τον αείμνηστο Αλέφαντο στην Έλλη Στάη και το τηλέφωνο που δεν τον πήρε ο Δούρος. Η διαφορά είναι πως ο κυρ Αλέκος, ήταν μάγκας, ντόμπρος κι ακατέργαστος, σε σχέση με τις ξεπεσμένες, ξιπασμένες ύαινες του διαδικτύου, που η μόνη σταθερά τους είναι η αστάθεια τους, ο οπουφυσανεμισμός, τα τρεχάμενα τους σάλια και η αυτοϊκανοποίηση του κηφήνα.

Ο φασισμός του διαδικτύου των μπαχαλάκηδων, η «κουκούλα του πληκτρολογίου», άλλωστε χτύπησαν τον Νταλάρα και το 2012, όταν οι τζάμπα κρανοφόροι μάγκες του πετούσαν δολοφονικά μπουκάλια 1,5 λίτρου γεμάτα νερό, του έσπασαν την κιθάρα κι εκείνος, όχι μόνο παρέμεινε στη σκηνή, αλλά τους διάβασε και κείμενα του Σωκράτη. Γινόταν αλλιώς, όταν μέσα σε αυτές τις αξίες διαπαιδαγωγήθηκε από την κυρα Τάνια ο Γιώργος, να λέει ελεύθερα τη γνώμη του, να μη φοβάται, να βγαίνει μπροστά, να προσφέρει;; Παλαιότερα, έχω γράψει πως ο Νταλάρας, αν ζούσε στο εξωτερικό θα λογιζόταν σε καλλιτεχνική αξία, όπως εκείνη του Springsteen, του Bono, του Sting, του Clapton και άλλων «μύθων» της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. «Ανδρώθηκε» δίπλα στον Κουγιουμτζή, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο, τον Λοΐζο, τον Μαρκόπουλο, τον Καλδάρα, τον Λάγιο, τον Μικρούτσικο, δίπλα στον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Λειβαδίτη, τον Παπαδόπουλο, τον Τριπολίτη, την Αρβελέρ, δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Μανώλη Γλέζο, δίπλα στον Ντασέν, τον Κούνδουρο, τον Κακογιάννη, τον Γαβρά.

Για όλα τα παραπάνω, ο Γιώργος Νταλάρας δεν αξίζει για κανέναν «δεξιούλη», που αλαλάζει ότι θα πετάξει τους δίσκους του, επειδή τραγούδησε για την ειρήνη, με τρόπο που «δεν συνεμορφώθην» στα δικά του πρότυπα. Μην είστε τόσο δημοκράτες πια, ούτε τόσο πατριώτες, με όρους και επιταγές, που περιέχουν εντέλει φασισμό. Η Μελίνα Μερκούρη είπε για τον Γιώργο το 1988, «Ότι κάνει ο Νταλάρας σήμερα, το κάνει όλη η Ελλάδα αύριο». Αυτό κρατώ και θα κρατώ πάντα απέναντι σε όλους δαύτους, για τον πολίτη Νταλάρα, όσο για τον άνθρωπο Νταλάρα, για τον Γιώργο, φθάνει και περισσεύει η ανάμνηση της αγκαλιάς της αγαπημένης του Ευαγγελίας Μαργαρώνη, αυτό το συναίσθημα θα «φυλάσσω» πάντα.

Άρθρο του Άρη Αναγνωστόπουλου