Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος
Η Επίσημη αποδοκιμασία των ΗΠΑ και της Ε.Ε. συναφώς με την αναγγελία Τσαβούσογλου από την Τρίπολη, συνιστά ένα ακόμη ισχυρό ράπισμα στις αναθεωρητικές, αυτοκρατορικές ονειρώξεις της Τουρκικής ηγεσίας και προλειαίνει την οδό προς το αντίστοιχο… Δρομοκαΐτειο για τύπους όπως ο Μπαχτσελί, Τσελίκ (εκπρόσωπος ΑΚΡ –το κόμμα του Erdogan) και λοιπούς επίδοξους νέο-Οθωμανούς … πολιορκητές(;!).
Tο πρώτο άδειασμα κάθε Τουρκικής φιλοδοξίας η οποία εκπορεύεται από το -ουσιαστικά ανύπαρκτο- ΤουρκοΛυβικό μνημόνιο, ήρθε δημοσίως, κατά την συνέντευξη τύπου των Υπουργών Εξωτερικών των δύο αυτών χωρών, από την Λίβυα Υπουργό, η οποία δήλωσε ότι ουσιαστικά δεν ισχύει. Παρά την αντίδραση Τσαβούσογλου, η ουσία είναι ότι και η Βουλή της Λιβύης δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή του, αφήνοντας την Τουρκική πλευρά και την «κάτι σαν κυβέρνηση» της Τρίπολης εκτεθειμένες.
Γιατί, αποδεικνύεται ότι ο ισχυρισμός περί «δύο κυριάρχων κρατών» δεν ισχύει στην πραγματικότητα, πέραν της εμπλοκής η οποία προκαλείται από την παράνομη ανακήρυξη Τουρκολιβυκής ΑΟΖ εις βάρος της Αιγύπτου. Ουσιαστικά, πρόκειται για την σύναψη συμφωνίας μεταξύ ενός κράτους (Τουρκία) και μιας ομάδας στην Τρίπολη δίχως ουσιαστική εξουσία σε ολόκληρη την χώρα. Κοντολογίς, όσον αφορά στην Λιβύη, πρόκειται για μία ξεκάθαρη περίπτωση failed state, δίχως να έχει δυνατότητα σύναψης διεθνών συμφωνιών, όπως επεσήμαναν η ανακοίνωση του State Department και των Βρυξελλών.
Η εξαλλοσύνη των Τούρκων πολιτικών και η οργίλες καθημερινές επιθέσεις τους εις βάρος της Ελλάδος, είναι η απτή απόδειξη της αγωνίας τους για την αλλαγή ισορροπιών στην περιοχή. Η Άγκυρα βλέπει αφ’ ενός, τον γεωπολιτικό της ρόλο να υποβαθμίζεται μετά την ανάδειξη του λιμένα της Αλεξανδρούπολης και την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MTCA), η οποία ήρθε να συμπληρώσει και να υπογραμμίσει την προηγηθείσα Ελληνογαλλική αντίστοιχη, αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής. Την φαρέτρα των Ελληνικών απαντήσεων στις τουρκικές βλέψεις συμπληρώνουν οι συμμαχίες και οι συμφωνίες που έχει προχωρήσει η Ελληνική Κυβέρνηση με Αίγυπτο και Ισραήλ και χώρες του μουσουλμανικού κόσμου, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.
Δηλαδή, είναι πλέον ορατό το γεγονός ότι η Ελλάς έχει θωρακίσει την θέση της με διμερείς συμφωνίες πέραν των ασφαλιστικών δικλείδων τις οποίες συνεπάγεται η συμμετοχή της χώρας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παραλλήλως, η προσθήκη στο Ελληνικό οπλοστάσιο των Γαλλικών Raphale, η πρόοδος του προγράμματος αναβάθμισης των F-16 σε block-70 viper καθώς και η διαφαινόμενη προμήθεια F-35, συνδυαζομένων αυτών με την κατασκευή των 4 Γαλλικών φρεγατών Belharra οι οποίες θα προστεθούν στον στόλο των Αθηνών, δημιουργούν «ανατριχίλα» στην σπονδυλική στήλη των Τούρκων αξιωματούχων στο πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο.
Η Άγκυρα σε αυτή την μεταβολή ισχύος απαντά με σκληρή, πολεμική ρητορική. Δίχως καμία, πλέον, κάλυψη εκφράζονται ανοιχτά οι Τουρκικές βλέψεις για την Ελληνική επικράτεια. Πέραν των αστειοτήτων του Ακάρ περί των Συνθηκών Λωζάνης και Παρισίων (σ.σ.: ειδικά για την Συνθήκη των Παρισίων για τα 12νησα, η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος), σημαντική είναι η ομιλία του κυβερνητικού εταίρου του κ. Erdogan, ο οποίος σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα, είπε ότι «εφ’ όσον τα νησιά τα οποία παραχωρήθηκαν προς χρήση στην Ελλάδα έχουν στρατό τότε ανήκουν νόμιμα στην Τουρκία».
Προφανώς, η περίφημη «Τουρκική Διπλωματία» αποτελεί παρελθόν μιας και η σημερινή ηγεσία έχει οικειοποιηθεί την άσκηση και τον σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής αφαιρώντας την από τους διπλωματικούς.
Θα μπορούσε να ήταν αστείο αν δεν ήταν επικίνδυνα τραγική η επιχείρηση της καθημερινής οξείδωσης της κοινής γνώμης της Τουρκίας προσπαθώντας να διαμορφωθεί ένα αφήγημα εις βάρος της Ελλάδος. Ένα αφήγημα με το οποίο ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη της χώρας του και να του δώσει την δυνατότητα κερδίσει τις επικείμενες εκλογές, κάτι το οποίο δεν διαφαίνεται προς το παρόν. Ουσιαστικά πρόκειται για μία κλασική αντίδραση απολυταρχικών καθεστώτων, τα οποία στην ανάγκη επιβίωσής τους δημιουργούν εξωτερικούς εχθρούς.
Πρέπει να σημειωθεί ότι για τον κ. Erdogan δεν τίθεται θέμα μιας απλής εκλογικής ήττας, αλλά, μία ενδεχόμενη απομάκρυνσή του από την εξουσία θα συνεπάγεται βαριές επιπτώσεις, για τον ίδιο προσωπικά και ας μην λησμονείται ότι ο Adnan Menderes κατέληξε στην κρεμάλα. Ο σημερινός πρόεδρος της Τουρκίας έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με μεγάλα τμήματα της ελίτ της χώρας του, η οποία τον περιμένει «στην γωνία».
Τα αδιέξοδα του Erdogan σε συνδυασμό με τον απρόβλεπτο και παρορμητικό χαρακτήρα του, συνιστούν ένα άκρως επικίνδυνο μείγμα για την σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής και κυρίως για την τελική αποτροπή κάποιας ένοπλης σύγκρουσης με την Ελλάδα. Και μπορεί η Τουρκική κοινή γνώμη να μην συμμερίζεται τις αιτιάσεις της Άγκυρας και να μην θεωρεί εχθρική την Ελλάδα όπως έδειξαν πρόσφατες μετρήσεις, αλλά, σε ένα πραγματικό γεγονός αυτό ανατρέπεται άρδην.
Το θετικό για την χώρα μας είναι ότι όσο πιο πολύ τοποθετείται δημόσια η Τουρκική ηγεσία, τόσο περισσότερο εκτίθεται. Είναι μνημείο ατυχήματος η παρουσία του Προέδρου της Τουρκία στην Γ.Σ. των Ηνωμένων Εθνών και βέβαια, προκαλούν γέλιο τα δημοσιεύματα τουρκικών εφημερίδων που μέμφονται την «κακή Google» γιατί στους χάρτες της κρύβει την Σούδα και όχι αντίστοιχες Τουρκικές βάσεις ή άλλα που απειλούν τα Ηνωμένα Έθνη με εκδίωξη από την Τουρκία ή τα κατεχόμενα της Κύπρου αν δεν αναγνωρισθεί το ψευδοκράτος.
Η Ελληνική Διπλωματία πράγματι, έχει πετύχει πολύ σημαντικά πράγματα κατά την τελευταία περίοδο. Συνέπεια, συνεχής εγρήγορση και σύσφιξη των σχέσεων με Συμμάχους και Εταίρους είναι η ενδεικνυόμενη τακτική. Και βέβαια, πλέον, η Ελλάς δεν είναι ανυπεράσπιστη. Η στρατιωτική ισχύς της χώρας –και συνεπώς η αποτρεπτική δυνατότητά της-, έχει αναβαθμισθεί σημαντικά. Η υπεροχή του αήττητου Ελληνικού Ναυτικού στην θάλασσα και των ελληνικών φτερών στον αέρα είναι η εγγύηση για την ασφάλεια των συνόρων μας. Η παρούσα Ελληνική Κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι ανταποκρίνεται κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο στις απαιτήσεις των καιρών. Σε κάθε περίπτωση, πέραν των λεονταρισμών των τοξικών πολιτικών στην Άγκυρα, οποιαδήποτε προσχεδιασμένη εκτροπή θα έχει πολύ βαρύτερες συνέπειες για την Τουρκική πλευρά, η οποία θα πρέπει να αξιολογήσει το γεγονός ότι καμία πρόκληση δεν μένει αναπάντητη από την Ελληνική πλευρά, ενώ, η απ’ ευθείας σύγκρουση με την Δύση (εν προκειμένω με τις ΗΠΑ), δεν θα της βγει σε καλό. Γιατί, ναι μεν η Δύση, ενδεχομένως, χρειάζεται την Τουρκία, όμως, η Τουρκία τι θα ήταν χωρίς την Δύση; Η προσδοκία για την στήριξη από την Ρωσική πλευρά, με την οποία μοιράζεται το ίδιο αναθεωρητικό, αυτοκρατορικό όραμα θα αποδειχθεί μεγάλη απογοήτευση καθώς ήδη η Μόσχα βρίσκεται σε μεγαλύτερα αδιέξοδα μετά την αποτυχία της στην Ουκρανία.
Αν η Τουρκία του Erdogan θέλει να περάσει στο φάσμα των κρατών που θεωρούν τις ΗΠΑ και την Δύση, ως τον «Μεγάλο Σατανά», είναι βέβαιο ότι θα κληθεί πολύ σύντομα να πληρώσει τον λογαριασμό…
Υ.Γ.: Είναι βέβαιο ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα πρέπει να θεωρεί ως τον καλλίτερο εκλογικό του προπαγανδιστή, μιας και οι παραινέσεις του για την «καταψήφιση Μητσοτάκη», σίγουρα προσθέτουν μεγάλα οφέλη στον Πρόεδρο της Ελληνικής Κυβέρνησης.
