Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος γιατί ακόμη δεν έχει καταλάβει γιατί κέρδισε το 2015

του Λυκούργου Χατζάκου

2019-2023. Μία 4ετία με μείζονα προβλήματα, επάλληλες κρίσεις –οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή-, με την διεξαγωγή ενός πολέμου, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά και με εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία, είχε συνέπεια οι πολίτες να είναι πραγματικά «κουρασμένοι».

Παρ’ όλα αυτά, η Νέα Δημοκρατία, ή μάλλον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταγάγει μία στρατηγική εκλογική νίκη αυξάνοντας την διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.

Πρώτη φορά, κόμμα στην αντιπολίτευση βλέπει τα ποσοστά του να βυθίζονται καταγράφοντας την μεγαλύτερη ήττα δεύτερου κόμματος στην Μεταπολίτευση. Πρώτη φορά το κόμμα που είχε την διακυβέρνηση κερδίζει με ποσοστό διπλάσιο (double score όπως λένε και οι μπασκετικοί).

Πώς, όμως, αυτό προέκυψε; Είναι η συντηρητική στροφή της κοινωνίας; Ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη η Κυβέρνηση που δημιουργούσε την «Γη της Επαγγελίας» και επιβραβεύθηκε; Ήταν τόσο εξαίρετη η διαχείριση των επάλληλων αυτών κρίσεων; Και τελικά πρόκειται για νίκη της Νέας Δημοκρατίας ή για ήττα του ΣΥΡΙΖΑ? Θεωρώ ότι η απάντηση είναι «όλα τα παραπάνω». Αυτό το είχαν αντιληφθεί όλοι. Όλοι εκτός από τους ενοικούντες στην πλ. Κουμουνδούρου. Οι οποίοι, όπως δείχνουν τα πράγματα ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί τα αίτια της ήττας τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της κρίσης ανέβηκε στο κύμα οργής και –δίκαιας ή μη, πάντως εν πολλοίς δικαιολογημένης- αγανάκτηση και ως ένα αμιγώς, κόμμα διαμαρτυρίας, κατάφερε να κερδίσει την εξουσία. Το 2015 ξανακέρδισε τις εκλογές αφ’ ενός γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν υποστεί την φθορά της διαχείρισης των μνημονίων, αλλά και γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ενώ, τελικά, υπέγραψε το τρίτο και για πολλούς επαχθέστερο μνημόνιο, είχε την ευφυΐα να το θέσει στην κρίση του λαού. Η άκριτη αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα από την μεγάλη μάζα των πολιτών του έδινε το δικαίωμα να ανατρέπει αποτελέσματα δημοψηφισμάτων και γενικά να λέει ότι θέλει και να το αναιρεί την ίδια στιγμή στην πράξη.

Αυτό, έκανε τα στελέχη του να θεωρήσουν ότι τους ανήκουν τα πάντα και ότι το κόμμα τους συνιστούσε τον «ελέω Θεού» διάδοχο των προηγουμένων πολιτικών σχηματισμών που διαχειρίζονταν την εξουσία. Ακολούθησε μία διακυβέρνηση με κυρίαρχη λογική, συμπεριφορά και αντίληψη «Οθωμανικού τύπου Σοβιετίας» και η ΝΔ επανήλθε στα προ κρίσης ποσοστά της και με την ορμή που προσδίδει σε ένα κόμμα ένας νέος και φέρελπις αρχηγός, κέρδισε το 2019 την ευθύνη διακυβέρνησης.

Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ ως Αξιωματική αντιπολίτευση ανταγωνίζεται σε τοξικότητα, ανοησία και ασυναρτησία την κυβερνητική του περίοδο. Επιδόθηκε σε έναν μονότονο και ατελέσφορο –εκ των πραγμάτων-, αντι-Μητσοτακισμό, δίχως να καταθέτει μία σαφή, ουσιαστική, με περιεχόμενο κυβερνητική πρόταση. Η καθ’ όλα συμπαθής κ. Αχτσιόγλου ομολογούσε κυνικά ότι «η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την αριστερά». Είναι όμως η sine qua non προϋπόθεση για να έχουν οι πολίτες ευκαιρία βελτίωσης στην καθημερινότητά τους και την διαβίωσή τους. Και όταν συνάντησαν έναν Πρωθυπουργό ο οποίος μπορούσε να τους την υποσχεθεί πειστικά, τότε έκαναν την πολύ απλή επιλογή να στραφούν προς αυτόν.

Συνελόντι ειπείν η αιτία ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, έγκειται στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν κατανόησαν γιατί έχασαν το 2019, αλλά, ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί τους λόγους που κέρδισαν το 2015. Και σε αυτό συγκλίνουν οι απόψεις όλων των ψύχραιμων, αντικειμενικών, σοβαρών αναλυτών.

Ακόμη και ο κ. Γ. Τσίπρας θα πει: [Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δεν είναι μόνο τα κανάλια και οι καναλάρχες. Είναι κυρίως η απογοήτευση, επιφύλαξη, τσαντίλα πολλών διαφορετικών κοινωνικών «φυλών» για πλευρές της πολιτικής μας και πριν και μετά το 2019. Για πολλές πλευρές από αυτές έχει δίκιο ο κόσμος και όχι εμείς. Η αυτοαναφορικότητα και αλαζονεία απέναντί του δεν αποτελεί απάντηση, είναι ό,τι χειρότερο. Η άρνηση ακόμη και να δούμε σε τι συνίσταται το διαβόητο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι στρουθοκαμηλισμός. Και το πληρώσαμε.].

Κοντολογίς, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα έκαναν όλα λάθος! Λάθος ταυτοτική ανάλυση, λάθος ή και άγνοια των ιστορικών και πολιτικών δεδομένων, στρατηγική ήττα του «ιερού φετίχ» της απλής αναλογικής –όπως ομολογήθηκε και από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, μία ακόμη «αυταπάτη» που έφερε στην μνήμη, άλλες, πολύ περισσότερο οδυνηρές.

Αμετανόητα στελέχη επιρρίπτουν ευθύνες για την ήττα στους πολίτες, στα άλλα κόμματα, λες και αυτά είχαν την υποχρέωση να ψηφίζουν και να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και –κυρίως- να μην χαρούν με την δική τους επιτυχία, αλλά, να κλαίνε για την συντριβή του. Κανείς λόγος για το γεγονός ότι οι διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν απ’ ευθείας προς την Νέα Δημοκρατία και κατά δεύτερο λόγο προς το ΠΑΣΟΚ και όχι προς τα αριστερόστροφα κόμματα.

Τέλος, κανείς προβληματισμός για το γεγονός ότι σε όλη την υποτονική προεκλογική περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφάνισε στοιχεία πολιτικής θέσης, αλλά, ανεδείκνυε ως μείζον ζήτημα του προεκλογικού διαλόγου την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων, επιδιδόμενος  σε ένα κυνήγι μαγισσών τις οποίες ανακάλυψε -για μία ακόμη φορά-, στο πρόσωπο των δημοσκοπικών εταιριών και των στελεχών τους.

Ας αντιληφθούν λοιπόν, ότι στις εκλογές αυτές ηττήθηκε η ιδεοληψία, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός και η τοξικότητα που συνεπάγονται όλα αυτά.