Η Δραματική Σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλλης», ρίχνει σήμερα αυλαία με την παρουσίαση των εξετάσεων του Γ΄ έτους στο «Γιάννης Ρίτσος»

Μία ακόμη ακαδημαϊκή χρονιά έφθασε στο τέλος και οι 3ετείς σπουδαστές της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Ιάκωβος Καμπανέλλης» του δήμου Αγίας Βαρβάρας, παρουσιάζουν την παράσταση των εξετάσεών τους και ετοιμάζουν τις αποσκευές τους για την έναρξη του μεγάλου, επίπονου και αβέβαιου ταξιδιού της επαγγελματικής διαδρομής τους.

Σε αυτή την πορεία, οι βεβαιότητες, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Όμως, τα παιδιά αυτά, κάθε φορά που παρακολουθώ τις δραστηριότητές τους -είτε αυτές είναι εξετάσεις είτε παραστάσεις είτε κάποια άλλη δράση κοινωνικής προσφοράς-, πάντοτε με συγκινούν με την ίδια ένταση. Και πώς να μην συγκινείται κάποιος, όταν αντικρίζει τα καθαρά, αισιόδοξα πρόσωπά τους, όταν παρακολουθεί επί σκηνής την προσπάθειά τους και την περηφάνια στα πρόσωπα των δασκάλων τους.

Μετά από 23 χρόνια λειτουργίας της η Σχολή, με συνεχώς ανοδική πορεία, έχει εκπαιδεύσει εκατοντάδες νέους ηθοποιούς, πολλοί από τους οποίους διαγράφουν σπουδαία καριέρα στο ελληνικό θέατρο. Από το 2020, η αλλαγή στην διεύθυνση με την τοποθέτηση του Μάξιμου Μουμούρη ως διευθυντή της Σχολής, σηματοδότησε την νέα εποχή του σπουδαίου αυτού φορέα παροχής καλλιτεχνικής παιδείας στον οποίο με πραγματική αγάπη το διδακτικό προσωπικό, με υψηλού επιπέδου κατάρτιση και καλλιτεχνική αξία, διδάσκει και φωτίζει τους δρόμους της ζωής των νέων παιδιών· τα βοηθά να σμιλεύουν τα όνειρά τους, σμιλεύοντας τον χαρακτήρα και το πνεύμα. Δικαίως, έχει καταστεί αν όχι ως πρώτη, τουλάχιστον μία από τις 2-3 καλλίτερες επιλογές για όποιον νέο επιλέξει να ακολουθήσει τον δρόμο της καλλιτεχνικής πορείας.

Στο κλείσιμο, αυτού, του πρώτου 20ετούς κύκλου, είναι βέβαιο ότι, ο Δήμαρχος κ. Λάμπρος Μίχος, ο οποίος ανέλαβε το ρίσκο για την ίδρυσή της, μπορεί να χαμογελά με βεβαιότητα καθώς, πέραν των όσων άλλων έχουν γίνει για τον πολιτισμό, η δημιουργία της Σχολής, έχει προσφέρει κάτι σπουδαίο και λειτουργικό στην πόλη και τους ανθρώπους της.

Φέτος, μετά από τα δύσκολα χρόνια της πανδημίας που επέβαλλαν περιορισμούς στις συγκεντρώσεις, η είσοδος είναι ελεύθερη και οι σπουδαστές του 3^ου έτους στο διήμερο 30^ης Ιουνίου και 1^ης Ιουλίου,  στο δημοτικό κινηματοθέατρο «Γιάννης Ρίτσος» παρουσιάζουν την παράσταση των εξετάσεών τους μπροστά σε γονείς, φίλους και άλλους προσκεκλημένους, οι οποίοι γεμίζουν τον χώρο των θεατών.

Τα έργα που θα παρουσιασθούν είναι:

1. «Κάζιμιρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ σε διδασκαλία του Michael Seibel (κίνηση επιμελήθηκε η Μαριάνα Καβαλλιεράτου). Το έργο είναι η μπαλάντα του άνεργου οδηγού Καζιμίρ και της φιλόδοξης αρραβωνιαστικιάς του Καρολίνας, μια μπαλάντα γεμάτη σιωπηλή θλίψη, που μετριάζεται με χιούμορ, δηλαδή με την καθημερινή παραδοχή ότι: «όλοι θα πεθάνουμε».
2. «Βάκχες» του Ευριπίδη, σε διδασκαλία του Μάξιμου Μουμούρη, ενώ, εδώ την κίνηση έχει επιμεληθεί η Νικολέτα Καρμίρη. συνυπάρχουν το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό στοιχείο.

Είναι το μοναδικό έργο όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός καθώς αυτό αποτελεί το δράμα του θεού, που είναι το δράμα του ανθρώπου. Δραματοποιούνται τα Θεοφάνια του Διονύσου και εξανθρωπίζεται το θείο. Μια καινούργια θρησκεία απειλεί, μια νέα δύναμη εισχωρεί που θέλει να επιβάλει τη δική της λατρεία.

Ο Διόνυσος, γιος του Δία και της κόρης του Κάδμου Σεμέλης, φτάνει στη Θήβα με μορφή ανθρώπου, για να επιβάλει τη λατρεία του. Οι κόρες του Κάδμου αμφισβητούν τη θεϊκή του καταγωγή αλλά τρελαίνονται από αυτόν και ως μαινάδες πηγαίνουν και παραμένουν στο Κιθαιρώνα λατρεύοντας. Ο βασιλιάς Πενθέας, εγγονός του Κάδμου και γιος της Αγαύης, αποφασίζει να στραφεί ενάντια στις μαινάδες. Συλλαμβάνει τον Διόνυσο, όμως, αυτός ελευθερώνεται και με σεισμό καταστρέφει το παλάτι.

Στη συνέχεια ο Πενθέας μεταβαίνει στο βουνό, αλλά εκεί οι μαινάδες, με πρώτη τη μητέρα του, την Αγαύη, τον διαμελίζουν. Η Αγαύη επιστρέφει θριαμβευτικά στην πόλη, αλλά ο Κάδμος την κάνει να συνειδητοποιήσει τι έπραξε. Το έργο κλείνει με την εμφάνιση του Διονύσου ως θεού και το μένος που πέφτει στην περιοχή. Δεν υπάρχει πρόσωπο στο έργο που δεν θα μεταμορφωθεί, ο ίδιος ο θεός μεταμορφώνεται από ζώο σε θνητό, ο Πενθέας από βασιλιάς γίνεται μαινάδα, ηδονοβλεψίας, αδύναμο παιδί, ελάφι σφάγιο.