Αραβοϊσραηλινές συγκρούσεις: μια ιστορία απ’ τα παλιά που συνεχίζεται…

  Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Το τελευταίο δε, «επίτευγμα» της Χαμάς, προκαλεί την οργή ολόκληρου του πλανήτη και σίγουρα θα αποβεί ολέθριο για τους αθώους Παλαιστίνιους που αναζητούν, επιτέλους, μια ειρηνική διευθέτηση. Δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε η βιαιότητα, ούτε ο χρόνος που πραγματοποίησαν οι δολοφόνοι τρομοκράτες το χτύπημα.

Εν όψει της προσέγγισης  και της συμφωνίας Αιγύπτου-Ιράν, προβάλλει και η προοπτική επίλυσης του Παλαιστινιακού. Λύση η οποία θα έστελνε . . . στο «ταμείο  ανεργίας» όλους του ψυχοπαθείς δολοφόνους και τους ακραίους και των δύο πλευρών και πολύ πιθανόν να έλυνε σε σημαντικό βαθμό το πρόβλημα της τρομοκρατίας καθώς στο όνομα του λαού της Παλαιστίνης αντλεί νομιμοποίηση κάθε φανατικός ψυχοπαθής να οργανώνει εγκληματικά κτυπήματα με θύματα αθώους.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραηλιτών και Παλαιστινίων έχει πολλαπλές παραμέτρους, οι οποίες έχουν κοινό τόπο την ωμή βία και κοινή κατάληξη τον θάνατο αμάχων, αθώων πολιτών και από τις δύο πλευρές.

Στην χώρα μας συνηθίζουμε να παίρνουμε θέση και να καθορίζουμε την στάση μας απέναντι σε διάφορες καταστάσεις είτε με βάση ελλιπή γνώση είτε με βάση το θυμικό είτε -και αυτό αποτελεί την χειρότερη εκδοχή-, με συνδυασμό αυτών των δύο.

Από αυτό δεν θα εξέφευγε  και η διαμόρφωση της στάσης μας έναντι του Παλαιστινιακού. Βεβαίως, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης σε περιπτώσεις σφοδρών συγκρούσεων να υποστηρίζει κάποιος, αυθορμήτως, τον αδύνατο.

Ως εκ τούτου, δεκαετίες τώρα, συνεπικουρούσης και της … αριστερής οπτικής μας, σε κάθε κρίση στην περιοχή η συμπάθειά μας στρέφεται προς την Παλαιστινιακή πλευρά. Λες και είναι αριστερό να ανατινάζεται κάποιος σε ένα λεωφορείο με εφήβους ή μέσα στους δρόμους του Τελ Αβίβ ή να επιτίθεται εναντίων εφήβων που κάνουν πάρτι στην έρημο ή αμάχων σε κιμπούτζ στέλνοντας αθώους πολίτες ηλικιωμένους, γυναίκες και βρέφη- στον άλλο κόσμο. Βεβαίως, υπάρχει και το επιχείρημα ότι κανείς Ισραηλινός δεν είναι αθώος…

Η μεγάλη ευκαιρία για καταλαγή της βίας και ειρήνευση χάθηκε στο Καμπ Ντέϊβιντ με την άρνηση Αραφάτ να βάλει την τελική υπογραφή μαζί με τον Γιτζάκ Ράμπιν στην Συμφωνία η οποία προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις του Όσλο και βέβαια την δολοφονία του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ από φανατικό νεαρό Εβραίο.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους και ας δούμε τα χρονικό αυτής της 70ετους αιματοχυσίας.

Το σύγχρονο Κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη την 14^η Μαΐου 1948 -μία ημέρα πριν την εκπνοή της Βρετανικής Εντολής-, όταν ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανέγνωσε στο Μουσείο του Τελ Αβίβ παρουσία 250 εκπροσώπων του Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο, την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, επισημαίνοντας: «Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη». Αυτό ήταν μία ειλικρινής δήλωση, μιας και το Ισραήλ είχε απολύτως συμφωνήσει στο γράμμα και το πνεύμα της απόφασης την οποία έλαβε η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών την 29^η Νοεμβρίου 1947, βάσει της οποίας η Παλαιστίνη θα διαιρείτο σε δύο Κράτη με το Ισραήλ να λαμβάνει το 55,5% του εδάφους και απέδιδε στους Άραβες της περιοχής το 45,5% και την Ιερουσαλήμ να τελεί υπό Διεθνή εποπτεία για την επόμενη 10ετία, ενώ, για το τελικό καθεστώς υπαγωγής της σε ένα εκ των δύο κρατών θα αποφάσιζαν οι κάτοικοί της μετά από δημοψήφισμα.Ο δρόμος που άνοιξε η διακήρυξη Μπάλφουρ την 2^α Νοεμβρίου 1917, έφθανε στο τέρμα.

Η Ισραηλινή πλευρά απεδέχθη και συνετάχθη, πλήρως, με την απόφαση, η οποία -κατά το μάλλον ή ήττον- διασφάλιζε την ειρήνη στην περιοχή και ήταν η Αραβική η πλευρά η οποία απέρριψε ασυζητητί το σχέδιο… Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την επόμενη ημέρα το νέο Κράτος, με την Σοβιετική Ένωση να ακολουθεί δύο ημέρες μετά.

Η άρνηση αυτή εξελίχθηκε στην ανάληψη ενεργού, ενόπλου αντιδράσεως και την επόμενη ημέρα ο Αραβικός Κόσμος κήρυξε τον πόλεμο στο νεοσύστατο κράτος, θεωρώντας το εύκολη λεία και ένοπλες δυνάμεις από την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο εισέβαλαν στα εδάφη του. Η υποστήριξη, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης απέτρεψε την ήττα των Ισραηλινών και διατήρησε την εδαφική ακεραιότητα του κράτους. Το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο και κάπως, έτσι, ξεκίνησε η αντιπαράθεση, η οποία κοστίζει αίμα, νεκρούς, κατεστραμμένες ζωές και για πάνω από 7 δεκαετίες, αποτελεί μία χαίνουσα πληγή της ανθρωπότητας.

Η δεκαετία του 1950, είναι η περίοδος που ο Αραβικός Εθνικισμός βρίσκεται στο Ζενίθ και οδηγεί την από-αποικιοποίηση. Προφανώς, οι Άραβες μετά την πρώτη ήττα, αναζητούσαν την ρεβάνς. Η κρίση του Σουέζ (1956) φέρνει τις δυνάμεις της Τζαχάλ (Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ), στο πλευρό των Βρετανών και Γάλλων και πραγματοποιείται η εισβολή στο Σινά, προλαμβάνοντας ενδεχόμενη ανάληψη επιθετικών κινήσεων εναντίον του Ισραήλ, από Αραβικές χώρες,.

Το επόμενο ραντεβού για τις δύο πλευρές δίνεται το 1967, όταν το Ισραήλ αντιμετωπίζει και πάλι τις ενωμένες Αραβικές ένοπλες δυνάμεις της ΗΑΔ (Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, την οποία αποτελούσαν η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η Συρία), οι οποίες είχαν και την ενεργό υποστήριξη με άνδρες ή οπλισμό από το Ιράκ, την Σαουδική Αραβία και το Κουβέϊτ).

Τον Μάϊο του 1967, η Αίγυπτος διώχνει από το Σινά τις δυνάμεις των Η.Ε., οι οποίες μετά την Ισραηλινή εισβολή στάθμευαν εκεί, προκειμένου να διασφαλίζουν μία ευρύτατη «πράσινη ζώνη» και συγκεντρώνει στην μεθόριο περί τους 100.000 στρατιώτες και 100 άρματα μάχης, ενώ, ταυτοχρόνως αποκλείει τα στενά του Τιράν για τα Ισραηλινά πλοία. Τα μηνύματα σαφή και οι Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες πρόλαβαν τις εξελίξεις δίνοντας προβάδισμα στις δυνάμεις της Τζαχάλ. Το καίριο πλήγμα εναντίον της Αιγυπτιακής αεροπορίας και η καταστροφή του αεροπορικού πολεμικού στόλου της Αιγύπτου στο έδαφος, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την εκτεταμένη ήττα των Αραβικών δυνάμεων και το Ισραήλ εντός έξι ημερών πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές νίκες. Χερσόνησος Σινά, υψίπεδα του Γκολάν στην Συρία, η Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία, πέρασαν στην κατοχή και τον έλεγχο του Τελ Αβίβ και έκτοτε αποτελούν αγκάθι στις διαπραγματεύσεις γιατί αφ’ ενός το Ισραήλ επιθυμεί μία ικανή ζώνη ασφαλείας στα σύνορά του και αφ’ ετέρου οι Συρία, Αίγυπτος και Ιορδανία διεκδικούν τα απωλεσθέντα εδάφη τους και τα σύνορά προ του 1967.

Η επόμενη μεγάλη αναμέτρηση έγινε το 1973 με τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (εορτή της Ημέρας του Εξιλασμού), όπου η ρεβάνς ανήκε στου Άραβες και το Ισραήλ αιφνιδιάστηκε απολύτως. Σε αυτή την περίπτωση, αρχικά, κινδύνεψε ακόμη και αυτή η ύπαρξη του Κράτους του καθώς οι Συριακές δυνάμεις προήλαυναν στα εδάφη του για τις πρώτες 48 ώρες. Η εμπλοκή ΕΣΣΔ και ΗΠΑ προσέδωσε διαστάσεις σοβαρότατης διεθνούς κρίσης και εν τω μεταξύ οι ισραηλινές δυνάμεις συνερχόμενες από τον αιφνιδιασμό ανέκαμψαν και απώθησαν του μεν Σύριους στο Γκολάν, τους δε Αιγυπτίους πέραν της Σιναϊκής Χερσονήσου.

Η διαδικασία ειρήνης που ακολούθησε μετά την παρέμβαση και των Ηνωμένων Εθνών, οδήγησε στις συμφωνίες του Καμπ Ντέϊβιντ και στην αναγνώριση του Ισραηλινού Κράτους από την Αίγυπτο, γεγονός που την κατέστησε το πρώτο Αραβικό Κράτος που αναγνώρισε το Ισραήλ.

Η λήξη του πολέμου, αυτού και η Συνθήκη Ειρήνης υπεγράφη στην Γενεύη τον Μάϊο του 1974. ΑΝ και το Ισραήλ είχε και πάλι κερδίσει, τελικά, τον πόλεμο, το ηθικό των Αράβων αναπτερώθηκε γεγονός που οφείλεται στις πρώτες στρατιωτικές νίκες των δυνάμεών τους.

Η συνέχεια έρχεται με την επιχείρηση Έντεμπε (1976), την επίθεση στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ (1981), τους πολέμους Λιβάνου (1982-2000) και την πρώτη Ιντιφάντα.

Αναλύοντας τα ιστορικά δεδομένα, διαπιστώνει κανείς το γεγονός ότι το Παλαιστινιακό είναι απότοκο του Αραβικού Εθνικισμού, της υπεροψίας, ματαιοδοξίας και πολυπραγμοσύνης Αράβων ηγετών όπως ο Νάσερ και οι Άσαντ. Αυτό γιατί όπως καταγράφει η Ιστορία, οι Παλαιστίνιοι Άραβες χρησιμοποιήθηκαν -και σήμερα ακόμη, αλλά, από άλλες δυνάμεις-, ως δικαιολογία για την επίθεση εναντίον του Ισραήλ.

Οι άμεσες συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων συμβαίνουν μετά το Έντεμπε και την ανάπτυξη της τρομοκρατικής δράσης εναντίον Ισραηλινών στόχων, δράση η οποία με το πέρασμα των χρόνων κλιμακώθηκε.

Πέραν, όμως, όλων των εξελίξεων το ερώτημα υπάρχει. Γιατί η Αραβική πλευρά δεν αποδέχθηκε την απόφαση των Η.Ε το 1948; Γιατί, με ευθύνη του Αραβικού Κόσμου, οι Παλαιστίνιοι υποχρεώθηκαν να ζήσουν επί 70 χρόνια ως «μη λαός»;

Και γιατί ο Αραφάτ υπέκυψε στους εκβιασμούς της Χαμάς και δεν έβαλε τέλος στην κούρσα αίματος;

Τι είναι εκείνο που δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να ανατινάζει αθώους;

Γιατί το Ισραήλ αντιδρά με αυτού του μεγέθους βιαιότητα, ενώ, είναι βέβαιο ότι μπορεί να ενεργήσει και διαφορετικά;

Με γνώση και απόλυτη συνείδηση ο συντάκτης του παρόντος, προβάλλει τον ισχυρισμό ότι οι Παλαιστίνιοι ΔΕΝ έχουν πάντα δίκιο. Όχι! Αντιθέτως, η ηγεσία τους –και μάλιστα της Χαμάς-, έχει ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, εδώ και δεκαετίες. Άλλωστε η Χαμάς οδήγησε σε εμφύλιο εναντίον της PLO του Γιάσερ Αραφάτ και σε κάθε ευκαιρία υπονομεύει τις προσπάθειες της Παλαιστινιακής Αρχής.

Τα προεκτεθέντα ιστορικά, μη αμφισβητούμενα, δεδομένα αναδεικνύουν ποιος πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε ενέργεια της πλευράς που δέχθηκε πρώτη την επίθεση δικαιώνεται. Ας το επαναλάβουμε: Είναι καιρός, οι σοβαροί και σώφρονες των δύο πλευρών να πετύχουν να απομονώσουν τα ακραία, φανατικά και μισαλλόδοξα στοιχεία που αυτή τη στιγμή κυριαρχούν και να οδηγήσουν τους λαούς τους στην πρόοδο και την ευημερία που διασφαλίζονται μόνον με ειρηνική συνύπαρξη. Παραλλήλως, είναι ευθύνη των Παλαιστινίων η απομόνωση και η άρση του δικαιώματος εκμεταλλεύσεώς τους και να μην αποδέχονται καθοδήγηση από εξωτερικούς παράγοντες -όπως ο Τούρκος Πρόεδρος-, οι οποίοι θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν ως σκαλί για την επίτευξη των σκοπιμοτήτων του και των φιλοδοξιών του να αντικαταστήσει του Άραβες ή Ιρανούς στην ηγεσία της ούμα (της κοινότητας των Πιστών).

Χρονικό Αραβοϊσραηλινών συγκρούσεων

-Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας (1948-1949)

-Η Κρίση του Σουέζ και η Εκστρατεία του Σινά (1956)

-Ο Πόλεμος των Έξι Ήμερων (1967)

-Ο Πόλεμος Φθοράς (1967-1970)

-Ο Πόλεμος του ΓιομΚιπούρ (1973)

-Η Επιχείρηση «Έντεμπε» (1976)

-Η επίθεση στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ (1981)

-Ο Πόλεμος του Λιβάνου (1982-2000)

-Η Πρώτη Ιντιφάντα (1987-1993)

-Ο Πόλεμος του Κόλπου (1990-1991)

-Η ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο (1993-2000)

-Η Δεύτερη Ιντιφάντα (2000-2003)