Ο Nίκος Βουρλιώτης στον «Κ»: «Το hip hop και η ραπ κουλτούρα δεν ριζώνουν πουθενά»

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ

Έλληνας ράπερ, πολιτικός, ηθοποιός και επιχειρηματίας. Δίπλα σε όλα αυτά μπορούμε να προσθέσουμε κάλλιστα και το επίθετο «επιτυχημένος». Αυτός είναι ο Νίκος Βουρλιώτης ή αλλιώς NiVO, μέλος του συγκροτήματος «Goin’ Through», ένα ανήσυχο πνεύμα αλλά κυρίως ένας καλλιτέχνης που έχει λειτουργήσει πολλές φορές σαν το ξυπνητήρι των βολεμένων συνειδήσεων! Άλλωστε ποιος είναι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη;Αισθάνεσαι δικαιωμένος για την «πόρτα» που άνοιξες στο ξεκίνημά σου;

Αισθάνεσαι δικαιωμένος για την «πόρτα» που άνοιξες στο ξεκίνημά σου;

Προφανώς είμαι ικανοποιημένος που η ιστορία δικαιώνει τις επιλογές μου και με καταχωρεί μέσα στις σελίδες της ως έναν επιδραστικό καλλιτέχνη που ενέπνευσε, εμπνέει και διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τα μουσικά και δισκογραφικά δεδομένα. Το θέμα σε αυτή τη συνθήκη δεν είναι μόνο η νομιμοποίηση της δουλειάς σου, αλλά κυρίως η ευκαιρία που σου δίνει η δύναμη της “πένας” και του μικροφώνου να γίνεις το υπόδειγμα του κόσμου που χρειαζόμαστε. Να γίνεις το ξυπνητήρι των βολεμένων συνειδήσεων και να βρεις τον τρόπο να διακριθείς με σεβασμό απέναντι στον εαυτό σου και στο κοινό. Ανήκω στους καλλιτέχνες που χαίρονται κάθε φορά που ένα νέο παιδί πιάνει μικρόφωνο και στέλνει το δικό του μήνυμα για να μιλήσει η ψυχή του.

Η συμβολή σου καθοριστική, σε μια εποχή που στην Ελλάδα το χιπ χοπ και η ραπ μουσική δεν είχε καν βάσεις στην Ελλάδα. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Σαφέστατα η κοινωνία εξελίσσεται. Αλλάζει καταρχήν το format της δισκογραφίας καθώς και ο τρόπος που το κοινό αντιλαμβάνεται τα πράγματα αλλά και ακούει μουσική. Πλέον το κοινό έχει άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο μουσικό περιεχόμενο. Η Τέχνη παράλληλα κινείται  κι αυτή και απορροφά τα πάντα στο πέρασμά της για να γίνει η φωνή και η σοφή σιωπή μας. Αν πάψει να κινείται, δεν είναι τέχνη. Είναι έκθεμα σε μουσείο. Η τέχνη που “κατασκευάζεται” σε νομισματοκοπεία, είναι το ίδιο επικίνδυνη με τις ουσίες και τις σφαίρες. Αποβλακώνει και σκοτώνει την έμπνευση. Η τέχνη πρέπει να γεννά όνειρα κι όχι να φτιάχνει “καναπέδες”. Το hip hop και η ραπ κουλτούρα δεν είναι Παρθενώνες, είναι τροχόσπιτα. Δεν ριζώνουν πουθενά. Κινούνται, αλλάζουν και ενώνουν τον κόσμο. Είναι το ρεύμα που ανάβει το φως στο σκοτάδι. Καλό το συρτάκι, αλλά προτιμώ να ταξιδεύω με ένα μουσικό τροχόσπιτο.

Περιέγραψέ μας την πρώτη σου επαγγελματική συνεργασία…

Το όνομα «Goin’ Through» είναι πλέον το 1/3 της ζωής μου, ίσως και το δεύτερο επώνυμό μου. Τριάντα χρόνια γεμάτα τραγούδια, δημιουργικότητα κι «ανακαλύψεις». Απ’ αυτές που σου δίνουν τη δυνατότητα να ψάξεις βαθιά μέσα σου και γράφοντας στίχους να βρεις νέα στοιχεία και πολύτιμες πληροφορίες για τον εαυτό σου. Κάπως έτσι ανακάλυψα τον NiVO. Έτσι γνώρισα το συνεργάτη και συνοδοιπόρο μου στους «Goin’ Through”, το Μιχάλη Παπαθανασίου αλλά και όλους αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκα ως τώρα. Ο  Μιχάλης είναι ο άνθρωπος που πρώτος πίστεψε στην τρέλα μου και στις “υπερβολές” μου και βοήθησε τους στίχους μου να αποκτήσουν δικό τους «σπίτι». Έχω ξαναπεί πολλές φορές πως τοποθετώ στην κορφή αυτής της καλλιτεχνικής πυραμίδας τη συνεργασία μας με τον αείμνηστο Βλάσση Μπονάτσο στη διασκευή του “Γαρύφαλλε – Γαρύφαλλε” γιατί ήταν αυτή που διαμόρφωσε κατά πολύ την επαγγελματική  και καλλιτεχνική μας νοοτροπία.

Η νεολαία ακολουθεί «τυφλά» την νέα τάση με την τραπ. Αυτό πρέπει να μας προβληματίζει;

Προφανώς έχει διαμορφωθεί μια νέα τάση, μια υποκατηγορία της ραπ που επαίρεται για την κουλτούρα της διακίνησης ναρκωτικών και τον πλούτο που απολαμβάνουν τα μέλη της. Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι αυτό το μουσικό περιεχόμενο γίνεται άσμα στα χείλη μικρών παιδιών και εφήβων, με την ανοχή των γονέων, μυώντας τους όχι μόνο σε ένα κόσμο βωμολοχίας και σεξιστικών προτύπων αλλά και αντίστοιχης συμπεριφορές. Το κατά πόσο αυτό δημιουργεί πρότυπα και στερεότυπα ή απλά βοηθάει και συνηγορεί στην άνθηση μιας χαβαλετζίδικης και κυνικής ηθικής θα πρέπει να το δούμε στην πορεία. Όλα δείχνουν ότι έχουμε περάσει από την αντισυστημική καταγγελία στην απαγγελία της παρεκκλίνουσας συστημικότητας.

Τι σημαίνει επιτυχία;

Οι περισσότεροι θα βιαστούν να μιλήσουν για νούμερα και αριθμούς και αναμφισβήτητα αυτό είναι το βασικό στοιχείο σήμερα που ορίζεται η επιτυχία. Αλλά τι θα λέγατε να ρίξουμε μια ματιά και στην άλλη πλευρά, αυτή που έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη συνείδηση του κοινού και τη διεισδυτικότητα ενός τραγουδιού κατευθείαν στο κέντρο του στόχου που είναι η ψυχή του; Για να γίνω ακόμα πιο σαφής, αν με ρωτούσες που θα ήθελα να βρίσκομαι σε 10 χρόνια από σήμερα καλλιτεχνικά, θα σου απαντούσα, βαθιά ριζωμένος στη συνείδηση του κοινού και μιας κοινωνίας που όχι μόνο τραγούδησε τα τραγούδια μου αλλά κι εμπνεύστηκε από αυτά.

Αισθάνεσαι πλέον ότι έχεις απαλλαχθεί από το άγχος του να αποδείξεις ποιος είσαι;

1.000.000%! Όχι όμως για αυτά που έχω πετύχει, βραβεία, χρυσούς, πλατινένιους, διακρίσεις γενικότερα, αλλά γιατί σ΄ αυτά τα 30 χρόνια με γνώρισα τόσα καλά και ξέρω ποιος είμαι και τι αξίζω. Είχα πάντα σιγουριά κι εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στις ιδέες μου, αλλά και την όρεξη για δημιουργία, δουλειά και μια τεράστια ανάγκη για έκφραση.

Υπάρχει κάποια στιγμή στην καριέρα σου η οποία θα σου μείνει ανεξίτηλη;

Υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές. Δύο όμως είναι αυτές που κάρφωσαν σημαία στην κορυφή της καλλιτεχνικής μου ανάβασης με συναισθηματική αξία  ανυπολόγιστη κι αξεπέραστη μέχρι σήμερα. Η πρώτη, το 2011, συμμετέχοντας στο project του MTV, “Goin’ Through MTV Unplugged Sessions” και στον επίλογο της τηλεοπτικής αυτής  συναυλίας τραγουδώντας το “Θέλω να γυρίσω”, κάθισα σε μια πολυθρόνα που είχε στη σκηνή χωρίς να μπορώ άλλο να τραγουδήσω και σκέφτηκα κλαίγοντας… “Θεέ μου αν είναι να με πάρεις νωρίς, πάρε με απόψε που είναι η ψυχή μου τόσο γεμάτη, απόψε που συναντήθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με όλα τα όνειρά μου!” Μια παρόμοια στιγμή, εξίσου τεράστιας συναισθηματικής φόρτισης ήταν το βράδυ της 24ης Απριλίου του 2017. Έχει γεννηθεί το πρωί η κόρη μου και το ίδιο βράδυ ηχογραφώ το “Καληνύχτα Ελλάδα” με τον Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο να παίζει κλαρίνο στο τραγούδι. Θυμάμαι πως για μιάμιση ώρα κάθομαι στον καναπέ του στούντιο Prism και κλαίω με λυγμούς χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Είναι οι στιγμές που συναντιέσαι με την ψυχή σου και η αγκαλιά που σε κάνει σου κόβει την ανάσα.

Πως είναι η σχέση που έχεις αναπτύξει με το κοινό της Πάτρας;

Με το κοινό της πόλης προλάβαμε πριν 19 χρόνια να γνωριστούμε και να αναπτύξουμε δεσμούς και συναισθήματα που θα μας συνδέουν για πάντα. Τα parties μας στο DECCO και στο Villa Mercedes ήταν τα καλύτερα που έχει ζήσει η πόλη, εφάμιλλα της υστεροφημίας που έχει η Πάτρα σε θέματα διασκέδασης εντός ή εκτός Καρναβαλικής Ζώνης. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος κι εγώ και οι συνεργάτες μου που ξανασυναντιόμαστε στην… “παλιά μας γειτονιά” και μάλιστα σε ένα μαγαζί με το πιο γλυκό “χάραμα” στην Ελλάδα.