ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Οι στερεότυπες κραυγές εργατοπατέρων-συνδικαλιστών και η ανοησία η οποία επικυριαρχεί στην επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης στον Δήμο Αγίας Βαρβάρας, δεν επαρκούν για να πείσουν κανέναν για το ιερό δίκαιο εκείνων οι οποίοι απαιτούν από την Δημοτική Αρχή να μην προβεί στην κατάθεση εφέσεως έναντι της πρωτόδικης απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία οι συμβάσεις των 27 εργαζομένων μετατρέπονται από συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου, δηλαδή, εν δυνάμει μονίμων υπαλλήλων.

Επειδή το ζήτημα αφορά εργαζόμενους, είναι δεδομένο ότι οφείλουμε να το προσεγγίζουμε με ευαισθησία και σύνεση. Υψηλοί τόνοι και άναρθρες κραυγές, δεν ωφελούν, αλλά, ούτε και προσφέρουν κάτι το θετικό στην υπόθεση.

Ας εξετάσουμε, λοιπόν, ένα προς ένα, τα δεδομένα και τα επιχειρήματα.

Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν, είναι αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε πολίτη να προσφεύγει στην δικαιοσύνη προκειμένου να δικαιωθεί. Όμως, επίσης αναφαίρετο δικαίωμα έχει και όποιος εκ των δύο αντιδίκων θεωρήσει ότι η απόφαση του δικαστηρίου είναι λανθασμένη, να προσφεύγει σε ανώτερο βαθμό προκειμένου να δικαιωθεί. Να ασκήσει, δηλαδή, κάθε ένδικο μέσο. Ειδικά για ό,τι αφορά αντιδικίες του Δημοσίου, οι υπεύθυνοι διαχειριστές των υποθέσεών του, είναι εκ του νόμου υπόχρεοι στην εξάντληση των επιλογών προκειμένου να προστατευθεί το συμφέρον του Δημοσίου, έναντι οιουδήποτε (Ν. 4623/2019, άρθρο 3, παραγρφ. 1, εδάφιο ιβ΄). Συνεπώς, ο Δήμαρχος και η Διοίκηση της Αγίας Βαρβάρας, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ασκήσουν έφεση.

1. «Καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες»: Εν μέρει ανακριβές.

Οι θέσεις εργασίας για τις οποίες συζητάμε, προέκυψαν μετά την έγκριση των κοινωνικών προγραμμάτων και την χρηματοδότησή τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν την εξεύρεση Ευρωπαϊκών πόρων δεν υπήρχε το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» ή άλλα συναφή. Συνεπώς, πρόκειται για θέσεις εργασίας, για την κάλυψη αναγκών άμεσα συνδεδεμένων με Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις.

2. «Θα χάσουν οι εργαζόμενοι την δουλειά τους»: Λάθος! (αν όχι κατασκευασμένο ψεύδος).

Κανείς εργαζόμενος από τους 27 δεν πρόκειται να χάσει την εργασία του. Θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κανονικά και αδιατάρακτα, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα και θα συνεχίσουν να πληρώνονται κανονικά από το πρόγραμμα. Και μάλιστα, με την ίδια συνέπεια της τακτικής καταβολής της μισθοδοσίας τους και όχι όποτε θυμάται η διοίκηση, πράγμα το οποίο συνέβαινε με την προηγούμενη δημοτική αρχή, επί του «εργατοπατέρα» τέως δημάρχου, ο οποίος με θράσος χύνει κροκοδείλια δάκρυα.

3. «Οι εργαζόμενοι πρέπει να γίνουν μόνιμοι και να μην έχουν εργασιακή ανασφάλεια».

Γιατί άραγε αισθάνονται ανασφάλεια ως εργαζόμενοι υπό το παρόν καθεστώς; Και γιατί οι υπάλληλοι σε super market ή άλλες εργασίες, μπορούν να λειτουργούν υπό καθεστώς ανασφάλειας; Υπάρχουν δύο ταχυτήτων εργαζόμενοι; Κάποιοι εργαζόμενοι πρέπει να απολαμβάνουν προνόμια και να έχουν «δεμένο τον γάϊδαρο», ενώ, κάποιοι άλλοι είναι δεύτερης διαλογής; Αλλά, εν πάση περιπτώσει -ας το επαναλάβουμε για μία ακόμη φορά-, δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος απολύσεων.

4. Ο Δήμος δεν επιβαρύνεται από την μονιμοποίηση Λάθος!
5. Η Ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», χρηματοδοτώντας εξ ιδίων πόρων τις ανάγκες για την κάλυψη των αναγκών οι οποίες προκύπτουν, συστάθηκαν οργανικές θέσεις και προκηρύχθηκαν μέσω ΑΣΕΠ. Αν τώρα στην Αγία Βαρβάρα οι συγκεκριμένοι 27 μονιμοποιηθούν, οι επιπλέον εργαζόμενοι που θα προσέλθουν μέσω της διαδικασίας της προκηρύξεως, δεν θα μπορούν να πληρώνονται καθώς ο Δήμος δεν έχει τους πόρους για την καταβολή της μισθοδοσίας τους.

Μέχρι σήμερα, το κόστος μισθοδοσίας των εργαζομένων στις κοινωνικές δομές (περίπου 500.000 ευρώ κατ’ έτος), καλύπτεται εξ ολοκλήρου από Ευρωπαϊκούς πόρους. Αν για οποιονδήποτε λόγο, σταματήσει η χρηματοδότηση, ο Δήμος θα βρεθεί σε δυσχερέστατη θέση και δεν θα έχει δυνατότητα καταβολής της μισθοδοσίας των εργαζομένων αυτών.

1. Τα χρήματα που απορροφούνται από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα θα εκλείψουν. Δηλαδή, η χώρα δεν θα έχει τα επιπλέον αυτά χρήματα και ο Δήμος θα χάσει διπλά. Και τις Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις θα χάσει και θα επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός του με μισό εκατομμύριο ευρώ -ποσό, το οποίο όπως προανεφέρθη δεν υπάρχει.
2. «Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης πρέπει να γίνονται σεβαστές και να εκτελούνται»!

Βεβαίως! Όταν οι αποφάσεις αυτές είναι προϊόν δικονομικά ορθής διαδικασίας και προκύπτουν από την παράθεση αληθινών στοιχείων.

Εν προκειμένω, στην πρωτόδικη διαδικασία, το Μονομελές Πρωτοδικείο εξέδωσε την υπ’ αριθ. 589/2020 απόφασή του λαμβάνοντας υπ’ όψιν την βαρύνουσα κατάθεση του τότε δημάρχου. Ο οποίος όμως, με την κατάθεσή του και την συνηγορία του υπέρ της μονιμοποιήσεως, διέπραξε βαρύτατο πειθαρχικό παράπτωμα καθώς παραβίασε τον Ν.3852/2010 ο οποίος στο άρθρο 58, παρ.3 προβλέπει ότι: «Σε περίπτωση όπου τα ιδιωτικά συμφέροντα του δημάρχου ή συγγενή του έως το δεύτερο βαθμό εξ αίματος ή εξ αγχιστείας συγκρούονται με τα συμφέροντα του δήμου, ο δήμαρχος υποχρεούται να απέχει και τα αντίστοιχα καθήκοντα ασκεί αντιδήμαρχος ή σύμβουλος του επιτυχόντος συνδυασμού που ορίζεται από το δημοτικό συμβούλιο. Η μη τήρηση της υποχρέωσης αυτής συνιστά σοβαρή πειθαρχική παράβαση καθήκοντος». Σε τί συνίσταται η παράβαση καθήκοντος; Μα στο γεγονός ότι μεταξύ των 27 υπαλλήλων ήταν η σύζυγός του (άντε τώρα να σταματήσεις τις … κακές γλώσσες…).

Επίσης, ελέγχεται ο τέως Δήμαρχος για την χορήγηση πλαστής βεβαίωσης. Συγκεκριμένα, εργαζόμενος που είχε απολυθεί προ ενός έτους λόγω παρατεταμένης αδικαιολόγητης απουσίας, βρίσκεται μεταξύ των ασκούντων την αγωγή και για τον οποίο ο τέως Δήμαρχος διαβεβαιώνει το Δικαστήριο -και με την αυτοπρόσωπη μαρτυρική του κατάθεση και διά εγγράφου βεβαιώσεως-, ότι εργάζεται ανελλιπώς και καλύπτει «πάγιες και διαρκείς ανάγκες»!

Αναλογίζεται κανείς το μέγεθος της εξαπάτησης της Δικαιοσύνης;

Η προσφυγή στα Ελληνικά Δικαστήρια δεν αποτελεί προνόμιο κανενός. Κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί να προσφεύγει. Γιατί αυτό το δικαίωμα δεν έχει ο Δήμος; Γιατί αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να προσφεύγουν και επιλέγουν αυτόν τον τρόπο επιλύσεως της εργασιακής τους διαφοράς, αλλά, «τραμπουκίζουν» και απειλούν όποιον αποφασίσει να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία; Δεν τους ενημέρωσαν οι κήνσορες και θεράποντές τους ότι η άσκηση ενδίκων μέσων είναι μονόδρομος για την διοίκηση;

Και εν πάση περιπτώσει γιατί τέτοιο άγχος;

Αν οι εργαζόμενοι έχουν δίκαιο και η πρωτόδικη απόφαση βασίσθηκε σε αληθινά και όχι σκοπίμως παραχαραγμένα στοιχεία, τότε γιατί προεξοφλούν ότι το Εφετείο θα αποφασίσει αρνητικά για αυτούς;

Συγνώμη, αλλά, η τακτική αυτή θυμίζει παρακράτος σκοτεινών περιόδων. Όταν τα έκτακτα στρατοδικεία ήσαν εργαλείο των κρατούντων και οι παρακρατικοί τραμπούκοι δολοφονούσαν στους δρόμους των πόλεων τους πολιτικούς αντιπάλους τους.

Να πληροφορήσουμε λοιπόν, όσους με άναρθρες κραυγές και αγοραίο «τσαμπουκά» προσπαθούν να επιβληθούν και να βγάλουν στην πασαρέλα τον εργατοπατερισμό τους, ότι οι εποχές άλλαξαν. Η χώρα δεν ζει σε κλίμα εμφυλίου και οι διαφορές επιλύονται όπως αρμόζει σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία. Αν δεν μπορούν να προσαρμοσθούν, ας επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον …