Ρωσικά κατοχικά στρατεύματα στην Ουκρανία υπό τον μανδύα «Ειρηνευτικής Δυνάμεως»

Από καιρό, σήματα λυγρά εξέπεμπε η Μόσχα και ο Ρώσος Τσάρος, όταν η κινητικότητα που ανέπτυσσε, συναντώμενος και συνάπτοντας μία ετερόκλητη και αμφίβολου βάθους συμμαχία με τον Τούρκο Σουλτάνο και την θεοκρατική κάστα εξουσίας του Ιράν, αλλά προσεγγίζοντας και ηγεσίες σειράς άλλων, απολυταρχικών καθεστώτων –π.χ., Κίνας-, ουσιαστικά καλλιεργούσε το έδαφος για την δημιουργία αντι-Δυτικού μετώπου.

Δεδομένου ότι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα έχουν την δυνατότητα να καταστούν στρατηγικοί παίκτες που θα απειλήσουν τα συμφέροντα της Δύσης –ουσιαστικά των ΗΠΑ-, στον ζωτικό Ευρασιατικό χώρο, είναι προφανές ότι, η στρατηγική της Μόσχας του Πούτιν είχε ως στόχο την δημιουργία ενός ισχυρού ΣινοΡωσικού άξονα ισχύος με δορυφόρους περιφερειακές, ισχυρές δυνάμεις, όπως αυτές της Τουρκίας και του Ιράν.

Παραλλήλως, έχει από καιρό καταγραφεί και ειπωθεί το γεγονός ότι η Ρωσική προεδρία επιδίδεται σε μία συστηματική προσπάθεια «οξείδωσης» των Ευρωπαϊκών θεσμών και υπονόμευσης αυτής καθ’ αυτής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, πράγμα που συνεπικουρούσης της παρουσίας του Τραμπ στον Λευκό Οίκο και την «περίεργη» –από κάθε άποψη- σχέση των δύο αυτών ανδρών, η επιχείρηση υπονόμευσης των θεσμών του Διεθνούς Συστήματος έλαβε διαστάσεις γενικευμένης υπονόμευσης του κύρους και της ισχύος της Δύσης. Άλλωστε, σήμερα, είναι κοινά παραδεκτή η ανίχνευση παρουσίας αύρας χειρός Κρεμλίνου στην εκλογή Τράμπ.

Φαίνεται ότι ο ηγέτης του Κρεμλίνου, μετά τις πρώτες αποτυχίες του στην Διεθνή σκηνή, αντιλήφθηκε τι έπρεπε να κάνει και έλαβε τις κατάλληλες πρόνοιες. Επί παραδείγματι, αξίζει να αναφέρουμε το γεγονός ότι κατά τα πρώτα στάδια της προεδρικής του θητείας, προκειμένου να βρει πόρους για την υλοποίηση του σχεδιασμού του, αφαίρεσε τεράστια ποσά –μιλάμε για δις δολάρια-, από τον προϋπολογισμό της GRU, της στρατιωτικής υπηρεσίας η οποία είχε το καθήκον να χειρίζεται όλες τις στρατιωτικές πληροφορίες, ιδιαίτερα τη συλλογή πληροφοριών στρατιωτικής ή πολιτικής σημασίας από πηγές εκτός της Σοβιετικής Ένωσης. Ευνοήτως η Υπηρεσία αυτή και όχι η περίφημη KGB διέθετε τα στρατηγικά μυαλά της ΕΣΣΔ και η βιαία στέρηση πόρων έκανε τους στρατηγούς της να έχουν μειωμένη απόδοση κατά την Προεδρία Πούτιν. Αργότερα, αυτό άλλαξε και ο Ρώσος Πρόεδρος προσεταιρίστηκε τα σημαντικότερα στελέχη και οι επιδόσεις της Ρωσίας ως παράγων του Διεθνούς Συστήματος έφθασαν στο αναμενόμενο επίπεδο, βοηθούσης, βεβαίως και της άτολμης Προεδρίας Obama και της μειωμένου κύρους και αξιοπιστίας Προεδρίας Trump.

Η αρχή της Ρωσικής αντεπίθεσης, ουσιαστικά έγινε κοινώς αντιληπτή κατά την Συριακή κρίση, όπου αφ’ ενός ο Πρόεδρος Obama τερμάτιζε πρόωρα και καταστροφικά για τα Αμερικανικά συμφέροντα την αποστολή των μαχίμων Αμερικανικών Δυνάμεων στο Ιράκ -και κατά συνέπεια αδυνάτιζε η αποτρεπτική ισχύς της Δύσης- και αφ’ ετέρου, έμενε παρατηρητής στην κρίση που ξέσπασε στην Συρία, απειλώντας μεν, την Δαμασκό, μη αναλαμβάνονοντας καμία ουσιαστική πρωτοβουλία για την ισχυροποίηση της Δυτικής παρουσίας και του ρόλου της Δύσης, αφήνοντας όλο το πεδίο ελεύθερο σε Ρώσους και Τούρκους. Είναι η στιγμή κατά την οποία πρώτη φορά στην ιστορία εμφανίζεται Ρωσική στρατιωτική παρουσία, «on the field», στην μέση Ανατολή –κάτι που ούτε η κραταιά ΕΣΣΔ δεν είχε τολμήσει.

Η συνέχεια γνωστή και παγκοίνως ορατή. Η έλευση Trump και οι –κατά τον πλέον κομψό χαρακτηρισμό- «περίεργες» σχέσεις και ανιχνευόμενες εξαρτήσεις του από την Ρωσική ηγεσία, έδωσαν ζωτικό χώρο στο Κρεμλίνο να αναπτύξει τον στρατηγικό του σχεδιασμό.

Σήμερα, η παγκόσμια κοινότητα γίνεται μάρτυρας της απολυταρχικής, οπτικής του Ρώσου Προέδρου και της αντίληψης που αυτός έχει για την δυνατότητα ελευθέρων κρατών και λαών να αποφασίζουν για την τύχη και τις συμμαχίες τους.

Αρκετοί είναι εκείνοι που και στην χώρα μας –στην οποία για κάποιους μεταφυσικούς λόγους, υπάρχει μία αδικαιολόγητη συμπάθεια για το «ξανθό γένος» και δεν εννοούνται οι Σκανδιναβικές φυλές-, αναρωτιούνται «τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί στην Ουκρανία». Κατ’ αρχάς, το πρόβλημα δεν αφορά στην αμερικανική, αλλά στην ΝΑΤΟϊκή παρουσία. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό εντάσσεται στον γενικό στρατηγικό σχεδιασμό για την ασφάλεια της Ευρώπης, παραβλέπουν επίσης, ότι η Ουκρανία είναι κυρίαρχο κράτος και έχει κατά απόλυτο τρόπο το δικαίωμα να επιλέγει τις συμμαχίες και την ανάπτυξη φιλικών ή μη δεσμών με άλλα κράτη και οργανισμούς. Αν η Ουκρανία επιλέγει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ δεν βλέπω γιατί πρέπει να έχει την άδεια κάποιου άλλου. Ορθή λοιπόν η απάντηση ότι η ένταξη της Ουκρανίας είναι ένα θέμα που αφορά την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ.

Βεβαίως, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι, η ανοχή –είτε λόγω αδυναμίας είτε λόγω κακής εκτιμήσεως- της ρωσικής προσάρτησης της Κριμάϊκή; Χερσονήσου και η δημιουργία εντός του Ουκρανικού εδάφους δύο αυτοανακηρυγμένων αυτόνομων, ρωσόφωνων περιοχών στο Ντονέτσκ και το Λουχάνσκ, καθώς και η αδυναμία της Δύσης να επιβάλει στην Ρωσική πλευρά την εφαρμογή των όρων της Συνθήκης του Μινσκ, είναι η βάση για την σημερινή εξέλιξη. Είναι η βάση για την πραγματοποίηση μιάς «μη εισβολής» των Ρωσικών δυνάμεων στα εδάφη ενός κυρίαρχου κράτους, κατά παράβαση κάθε αρχής του διεθνούς δικαίου.

Οι κυρώσεις που σε πρώτη αντίδραση ανακοίνωσε η Αμερικανική πλευρά, είναι βέβαιο ότι ελάχιστα θα απασχολήσουν την Ρωσική Πρωτεύουσα. Αυτό, άλλωστε, είναι πρόδηλο τόσο από τις ενέργειες όσο και από το διάγγελμα με το οποίο ο Πούτιν ανακοίνωσε σε μία άριστα σκηνοθετημένη, θεατρική παράσταση την αναγνώριση των αυτόνομων περιοχών και τον θρασύτατο χαρακτηρισμό των Ρωσικών δυνάμεων ως «ειρηνευτικές», τονίζοντας ταυτοχρόνως ότι, «η Ουκρανία δεν είχε ποτέ παραδόσεις του δικού της κράτους», αποκαλώντας το ανατολικό τμήμα της χώρας «αρχαία ρωσικά εδάφη».

Ακόμη, στην ομιλία του, ο Πούτιν καταδίκασε την απόφαση της Ουκρανίας να απομακρυνθεί από το σοβιετικό παρελθόν της, χαρακτηρίζοντας την de facto διχοτόμηση ως τιμωρία της. «Η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου και πλήρως από την μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία», είπε. «Θέλετε αποκομμουνισμό; Αυτό μας ταιριάζει μια χαρά. Αλλά μην σταματήσετε στα μισά του δρόμου. Είμαστε έτοιμοι να δείξουμε στην Ουκρανία τι σημαίνει πραγματική αποκομμουνοποίηση για αυτήν».

Ο Πούτιν κατά την μη προγραμματισμένη σύγκληση του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας που, σε ασυνήθιστα θεατρικό σκηνικό, προβλήθηκε στην τηλεόραση, κατηγόρησε επίσης τη Δύση για απειλές και εκβιασμούς, ενώ, η εκπομπή μεταδόθηκε λίγες ώρες αφότου ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συμφώνησε «κατ’ αρχήν» σε συνομιλίες με τη γαλλική μεσολάβηση με τον Πούτιν, εφόσον η Ρωσία δεν εισβάλει περαιτέρω στην Ουκρανία, με το Κρεμλίνο να δηλώνει νωρίτερα τη Δευτέρα ότι «δεν υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια» για μια συνάντηση.

Οι ηγέτες της ΕΕ Ούρσουλα φον ντε Λάϊνεν και Τσάρλς Μίτσελ σε δηλώσεις τους ανέφεραν ότι: «Η αναγνώριση των δύο αυτονομιστικών εδαφών στην Ουκρανία αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και των συμφωνιών του Μινσκ. Η ΕΕ και οι εταίροι της θα αντιδράσουν με ενότητα, σταθερότητα και αποφασιστικότητα σε αλληλεγγύη με την Ουκρανία».

Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον, δήλωσε ότι η απόφαση του Πούτιν να αναγνωρίσει τις δύο αυτονομιστικές ουκρανικές δημοκρατίες ήταν «προφανώς παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Είναι κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας και της ακεραιότητας της Ουκρανίας». Το χαρακτήρισε επίσης ως «αρρωστημένο οιωνό» ότι τα πράγματα κινούνταν σε λάθος κατεύθυνση.

Πάντως, αυτή τη στιγμή μόνο ψυχραιμία και αναμονή, αλλά, όχι ανοχή και ρόλος παρατηρητού μπορεί να είναι οι επιλογές. Και ας μην λησμονάται ότι ανάλογη ήταν και η συμπεριφορά του Χίτλερ όταν επικαλούμενος την προστασία των γερμανικών πληθυσμών της Σουδητίας εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία…