Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω την κ. Ελένη Γκέργκο-Τανκα, συγγραφέα. Από την παρουσίαση του βιβλίου της στον Δήμο Κορυδαλλού

 γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Είναι όμορφο το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν, άνθρωποι στους οποίους πίστεψες και υποστήριξες την προσπάθειά τους στα πρώτα τους βήματα, σε δικαιώνουν και κατακτούν τους στόχους τους, κατακτούν την θέση που τους αξίζει.

Και βέβαια, όσο πιο δύσκολα, όσο πιο αντίξοες είναι οι συνθήκες που το επιτυγχάνουν, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει αυτή η κατάκτηση, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανοποίηση και η χαρά που αισθάνεσαι ότι, σε κάτι καλό συνέβαλλες.

Την Έλενα (ή Ελόνα) την γνώρισα στην Κορυτσά το 1997 όταν βρέθηκα εκεί για να εργασθώ σε ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν κρύβω ότι η πρώτη εντύπωση από την χώρα, εκείνο το βράδυ του Μάρτη, ήταν αλγεινή. Η Αλβανία διαλυμένη και άκρως επικίνδυνη, μετά την κρίση των πυραμίδων, το σκοτάδι βαθύ –κυριολεκτικά και μεταφορικά-, έδειχνε να σε διώχνει.

Μέχρι που φθάσαμε στο κατάλυμά μας. Εκεί, ένα νέο κορίτσι 17 χρονών, μας υποδέχθηκε με το πιο φωτεινό και πηγαίο, από την ψυχή, χαμόγελο που είχα δει μέχρι τότε. Ένα παιδί, που στο βλέμμα του έβλεπες την θέληση για ζωή, ένα βλέμμα που συνδύαζε την εφηβική αφέλεια με την βαθειά στοχαστική καρτερία και την πίστη, πως όλα θα φτιάξουν.

Έμεινα και εργάστηκα καλά. Η Ελένη δίχως να χάνει το παραμικρό από την κοριτσίστικη φρεσκάδα της ολοκλήρωσε το σχολείο σε μία εποχή που στην Αλβανία εμφιλοχωρούσαν σημαντικοί κίνδυνοι για ένα νέο και όμορφο κορίτσι.

Θυμάμαι ότι σε κάποια φάση ήρθε σπίτι προβληματισμένη γιατί η θεατρική ομάδα του σχολείου της δεν είχε χρήματα προκειμένου να συμμετάσχει στον ετήσιο θεατρικό διαγωνισμό των σχολείων της Αλβανίας. Με κάλεσε να δω την παράσταση. Βρέθηκα εμπρός από μία μεγάλη, ευχάριστη έκπληξη. Η παράσταση ήταν ό,τι καλλίτερο είχα δει από σχολικό θίασο και η Ελόνα ήταν μία σχεδόν ολοκληρωμένη ηθοποιός (θα μπορούσε να έχει μία σπουδαία σταδιοδρομία στο θέατρο, είμαι βέβαιος και μάλιστα διεθνή, αν είχε την ευκαιρία). Τα παιδιά της Κορυτσάς, εκείνη την χρονιά κέρδισαν την πρώτη θέση.

Αργότερα, όταν τελείωσε το σχολείο και μπήκε στο Πανεπιστήμιο, την προσέλαβα ως μεταφράστρια και γραμματέα μου. Γνώριζε τα πάντα, ποτέ όμως δεν διέρρευσε κάτι. Με προφύλαξε από πολλές κακοτοπιές και σε πολλές περιπτώσεις φάνηκε πιο ώριμη από εμένα. Άλλωστε, βρισκόμασταν στην χώρα που γεννήθηκε και ήξερε τα πράγματα καλλίτερα από εμένα. Συνεπής, πάντα με χαμόγελο, πάντα έτοιμη να υπερασπισθεί με πάθος τις επιλογές της, πάντα δίπλα μου να με συνδράμει ουσιαστικά και αποτελεσματικά.

Γνώρισε τον Γιάννη, τον άνθρωπο με τον οποίο ερωτεύθηκαν και σήμερα έχουν μια υπέροχη οικογένεια. Στάθηκε πάντα δυνατή και άξια, σε κάθε δυσκολία –και πιστέψτε με, δεν ήταν λίγες-, αλλά ποτέ δεν είδα το χαμόγελο να χάνεται από το πρόσωπό της.

Ήρθαν στην Ελλάδα με την πρώτη κόρη τους. Την χώρα που θαύμαζαν και είχαν στο μυαλό από τις διηγήσεις παππούδων, συγγενών (η καταγωγή και των δύο είναι βλάχικη). Ευτυχώς, η θετική αύρα της και η άοκνη καθημερινή προσπάθειά της για μια καλλίτερη ζωή επιβραβεύθηκαν. Με πολύ δουλειά και αγάπη έφτιαξαν την οικογένειά τους και το σπιτικό τους.

Όμως, η ψυχή της είχε περίσσευμα. Άλλωστε, όποιος την γνωρίζει αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα δαιμόνιο που τριγυρίζει συνεχώς, παρατηρεί και «ρουφάει» κάθε πληροφορία, επεξεργάζεται και αφομοιώνει κάθε τι που συμβαίνει γύρω της, μελετάει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω της.

Και ήταν αναπόδραστη η  κατάληξη. Η Ελένη, η Ελόνα (ή το Χ-ελονάκι, όπως την έλεγα αστειευόμενος), αυτόν τον όγκο συναισθημάτων, εμπειριών, παραστάσεων το έκανε Τέχνη. Μπορεί το θέατρο να έχασε μία εκπληκτική ηθοποιό, όμως κέρδισε η Λογοτεχνία μία εξαίρετη συγγραφέα. Γιατί για την Έλενα, το λευκό χαρτί, γίνεται η σκηνή που ανθρώπινοι χαρακτήρες, πρόσωπα και καταστάσεις εκτυλίσσουν την πορεία τους.

Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα.  Όσο για την γραφή της υπάρχουν πιο ειδικοί να μιλήσουν. Άλλωστε, προσωπικά ως ταπεινός γραφιάς κι εγώ, είμαι πάντα με την πλευρά όποιου τολμά και καταγράφει το αποτύπωμα της ψυχής του σε ένα χαρτί.

Αυτό, η τόλμη, δηλαδή να εκτεθείς δημόσια είναι από μόνο του ένα πολύ μεγάλο, ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που απαιτεί δύναμη ψυχής. Ειδικά, όταν έχεις υποχρεωθεί να εγκαταλείψεις την χώρα σου και να βρεθείς σε μία άλλη, ως μετανάστης. Βέβαια, προσωπικά βρήκα την γραφή της Ελένης να έχει μία εσωτερική δύναμη και έναν καταιγιστικό ρυθμό που δεν σου επιτρέπουν να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια πριν το διαβάσεις ολόκληρο.

Είμαι υπερήφανος που βρέθηκα στην παρουσίαση του πέμπτου βιβλίου της «Spectrum», στην Ελληνική και αισθάνομαι ύψιστη τιμή γιατί μου ζήτησε να μιλήσω για αυτό. Ένα βιβλίο που με άφησε άναυδο όταν μου το έστειλε και το διάβασα. Ένα βιβλίο που είναι η απόδειξη της ικανότητάς της να αναλύει, να σπουδάζει και να μεταφράζει σε λέξεις τα ανθρώπινα θαύματα. Ακόμη και όταν αυτά κυριαρχούνται από βαθύ σκοτάδι ψυχής.

Είμαι υπερήφανος που η Ελένη είναι φίλη μου! Είμαι υπερήφανος που μόνη της, μέσα στις δύσκολες συγκυρίες που αντιμετώπισε, κατάφερε με την δύναμη της ψυχής της να σπάσει το στερεότυπο της γυναίκας-μετανάστη και να περάσει στο φάσμα της δημιουργίας, αφήνοντας το στίγμα της στην πορεία του πολιτισμού των ανθρώπων…

Υ.Γ.: θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω την ευαισθησία του Δήμου Κορυδαλλού και ιδιαίτερα του Δημάρχου κ. Νίκου Χουρσαλά και του Αντιδημάρχου κ. Γιώργου Δημόπουλου που έθεσαν υπό την αιγίδα του Δήμου την εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου και διέθεσαν την αίθουσα στο Δημαρχείο για την πραγματοποίησή της.