Ομιλία Ζελένσκι στην Βουλή των Ελλήνων: Η ατυχής έμπνευση της παρένθετης παρουσίας των Ουκρανών μαχητών, δεν αίρει τις δολοφονίες αμάχων και τα εγκλήματα πολέμου των Ρώσων εισβολέων

 Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Πέραν της προχειρότητας με την οποία διαχειρίστηκε το Προεδρείο της Βουλής  την παρουσία του Ουκρανού ηγέτη κ. Ζελένσκι, η ομιλία αυτή καταγράφεται ως σημαντικής, ιστορικής αξίας γεγονός.

Η παρουσία των μαχητών οι οποίοι ανήκουν –κατά την δήλωσή τους- στο «Τάγμα Azov», σκίασαν την ομιλία του Ουκρανού Προέδρο προς τα μέλη της Ελληνικής Βουλής και πυροδότησε σειρά δυσμενών σχολιασμών οι οποίοι σε κάποιο βαθμό είναι κατανοητοί, πλην όμως το γεγονός αυτό δεν αίρει την πραγματικότητα.

Πραγματικότητα η οποία περιλαμβάνει τις εικόνες από τους νεκρούς Ουκρανούς, αμάχους πολίτες οι οποίοι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους Ρώσους στρατιωτικούς. Περιλαμβάνει τις εικόνες της κατεστραμμένης -από τις οβίδες και τους πυραύλους των Ρωσικών στρατευμάτων- Μαριούπολης. Περιλαμβάνει τα τρομαγμένα, τα ορφανά, τα ξεσπιτωμένα, τα νεκρά παιδιά της Οδησσού, της Μαριούπολης, του Κιέβου.

Γιατί η πραγματικότητα, το μείζον ζήτημα, ο βασικός διαχωρισμός δεν είναι μεταξύ κομμουνιστών και νεοναζί. Είναι μεταξύ επιτιθέμενου εισβολέα και αμυνόμενου. Είναι μεταξύ δολοφονημένου θύματος και δολοφόνου θύτη.

Όσο για την φιλολογία περί «Τάγματος Azov» και την συνάφειά του με την νεοναζιστική ιδεολογία, ας συγκρατηθούν οι εξεγειρόμενοι συμπατριώτες μας και προτού λάβουν θέση, ας φροντίσουν να γνωρίσουν τα πραγματικά δεδομένα.

Όντως, η συγκεκριμένη δομή, ξεκίνησε ως ακραία παραστρατιωτική, εθνικιστική οργάνωση, στους κόλπους της οποίας ενετάχθησαν αρκετοί ακόλουθοι του εθνικοσοσιαλισμού (περίπου στο 20-25% του συνόλου των μελών του). Όμως, η Ουκρανική Κυβέρνηση προσήγαγε από το 2015, μετά την Ρωσική εισβολή στην Κριμαία, τα ηγετικά στελέχη και αρκετά μέλη τα οποία ασπάζονταν την ναζιστική ιδεολογία σε δίκες και τελικά στις φυλακές. Οι εναπομείναντες αποδέχθηκαν την ένταξή τους στις τακτικές, Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και έκτοτε η ονομασία της μονάδας είναι «Σύνταγμα Azov» και όχι Τάγμα.

Προφανώς, η Ρωσική εισβολή είχε ως συνακόλουθη την πύκνωση των τάξεων της μονάδας αυτής, όπως άλλωστε συνέβη σε όλες τις πόλεις στην Ουκρανία, εφ’ όσον οι πολίτες έσπευδαν να καταταγούν ώστε να μπορέσουν να ενισχύσουν την άμυνα της χώρας  τους.

Πρέπει, επίσης να σημειώσουμε ότι οι δυνάμεις αυτές, του Συντάγματος Azov είναι εκείνες που κρατάνε ακόμη την Μαριούπολη, αμυνόμενοι εναντίον των Ρώσων εισβολέων. Και λογικό είναι να είναι αυτοί, καθόσον αυτοί είναι –όπως προανεφέρθη- τμήμα των επισήμων, τακτικών ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας. Προδήλως, όποιος αισθανόταν την ανάγκη και είχε την θέληση και το σθένος να αντισταθεί στις ερπύστριες και τα πυροβόλα των Ρωσικών αρμάτων μάχης, εκεί θα πήγαινε να καταταγεί.

Παρ’ όλα αυτά, από την πλευρά του Προέδρου Ζελίνσκυ δεν ήταν και η πλέον σοφή κίνηση η εμφάνιση αυτών των μαχητών. Οι Έλληνες συνομιλητές του θα έπρεπε να το έχουν προβλέψει και αποτρέψει. Ήταν προχειρότητα εκ μέρους του Προεδρείου της Ελληνικής Βουλής η αποδοχή της παρουσίας τους γιατί το Προεδρείο της Βουλής, τουλάχιστον, θα έπρεπε να προβλέψει το γεγονός ότι οι εγχώριοι εκπρόσωποι του Ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού θα καιροφυλακτούσαν και με την προσφιλή, σε κάθε λαϊκιστικό συρφετό, τακτική της χύδην ισοπέδωσης πάντων, θα επιχειρούσαν να μειώσουν ή και να ακυρώσουν ενδεχομένως, το κλίμα συμπάθειας προς τον Ουκρανικό λαό.

Όσο για το ζήτημα το οποίο δημιουργήθηκε κατά την ομιλία του κ. Ζελένσκι στην Κυπριακή Βουλή, προφανώς ο Ουκρανός Πρόεδρος θα έπρεπε να εκφράσει κάποια λόγια υποστήριξης προς την Κύπρο η οποία υφίσταται την κατοχή του Τουρκικού στρατού στο 40% των εδαφών της. Γιατί, όσο και αν η Τουρκική επέμβαση το 1974 στην Κύπρο έχει ερείσματα (Σ.Σ.: η Τουρκική επέμβαση επήλθε ως απότοκη υποχρέωσή της Τουρκίας ως εγγυήτρια δύναμη, μετά την επιχείρηση βιαίας ανατροπής της νόμιμης Κυπριακής κυβέρνησης Μακαρίου και την απόπειρα αντικατάστασής της από τον Σαμψών, ενέργεια η οποία είχε σχεδιασθεί από την Δικτατορία των Αθηνών), δεν παύει να είναι κατοχή!

Οπωσδήποτε, όμως, η Τουρκική εισβολή και η δράση των ενόπλων δυνάμεών της τότε, αλλά και η συνέχιση της κατοχής των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Τουρκικό στρατό είναι άλλης τάξεως ζήτημα και κάθε σώφρων άνθρωπος οφείλει να επισημαίνει την παντελώς ασύμβατη με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, κατάσταση στην Μεγαλόνησο.

Σε κάθε περίπτωση, έχει έρθει η στιγμή για να αποφασίσουμε. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.