Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας τίμησε ο Δήμος Αγίας Βαρβάρας

Την ημέρα που σε παγκόσμια κλίμακα τιμάται η «Γυναίκα», τίμησε ο Δήμος μας, επιλέγοντας να βραβεύσει συμβολικά δύο γυναίκες της πόλης μας. Την κ. Μαρία Κυραρίνη, μία εξαίρετο επιστήμονα η οποία διαπρέπει στις ΗΠΑ διαγράφοντας μία αξιοθαύμαστη ακαδημαϊκή και ερευνητική πορεία και την κ. Φωτεινή Σταρατζή, εργαζόμενη στον Δήμο, η οποία συνέβαλε καθοριστικά ώστε να σωθούν δύο ηλικιωμένοι των οποίων η κατοικία είχε πάρει φωτιά.

Αρχικά –όπως ανέφερε και η αντιδήμαρχος κ. Αλεξάνδρα Φέγγη στην ομιλία της-, είχε σχεδιασθεί μια μεγάλη γιορτή και γλέντι. Όμως, η συγκυρία της σιδηροδρομικής τραγωδίας άλλαξε τα δεδομένα και επελέγη να πραγματοποιηθεί μία σεμνή τελετή προς τιμήν της ημέρας.

Την εκδήλωση άνοιξε ο κ. Δήμαρχος, ο οποίος συνεχάρη όσους εργάσθηκαν για την εκδήλωση, γιατί όπως ανέφερε ο αρχικός σχεδιασμός ήταν άλλος και υποχρεώθηκε ο Δήμος να προσαρμόσει το πρόγραμμα στις συνθήκες που διαμόρφωσε η τραγική απώλεια τόσων νέων συναθρώπων μας.

Μετά την ολοκλήρωση του χαιρετισμού του, ο Δήμαρχος ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των χαμένων ανθρώπων στο σιδηροδρομική τραγωδία, «είναι ένα μήνυμα συμπαράστασης στις μανάδες που θρηνούν…» είπε.

Ακολούθως, τον λόγο έλαβαν η δημοτική σύμβουλος κ. Θεοδώρα–Μαρία Μαρσώνη και η κ. Νάνση Σιακωτού, καθηγήτρια πιάνου, οι οποίες παρουσίασαν 12 Ελληνίδες, οι οποίες στην διάρκεια του 19^ου αι. κατέλυσαν τα κάστρα της ανδροκρατίας. Οι παριστάμενοι γνώρισαν τις σημαντικές γυναίκες οι οποίες ήταν πιονέροι στην αλλαγή  του status των γυναικών, κερδίζοντας την ισοτιμία σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό κ.λπ.

Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής των τιμητικών διακρίσεων στις δύο Γυναίκες τις οποίες είχε επιλέξει ο Δήμος.

Τις τιμητικές πλακέτες απένειμε στις δύο γυναίκες ο Δήμαρχος κ. Λάμπρος Μίχος, λέγοντας ότι η επιλογή στα πρόσωπα των δύο αυτών γυναικών, τιμάται η πόλη αφ’ ενός στην περίπτωση της κ. Κυραρίνη για την ακαδημαϊκή της διακεκριμένη διαδρομή και αφ’ ετέρου η κ. Σταρατζή έδωσε παράδειγμα ανθρωπισμού και αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα στο χάος της αδιαφορίας για τον διπλανό μας.

Οι βραβευθείσες κυρίες, παρέλαβαν τις διακρίσεις τους με χαμόγελο και την συγκίνηση να αποτυπώνεται εύγλωττα στα πρόσωπά τους, εκφράζοντας με μεγάλη σεμνότητα και συγκίνηση τις θερμές τους ευχαριστίες προς τον Δήμαρχο για την τιμή που τους έκανε η πόλη και η Δημοτική Αρχή.

Οι 12 Ελληνίδες, οι οποίες στην διάρκεια του 19ου αι. κατέλυσαν τα κάστρα της ανδροκρατίας

1 Ελένη Μπούκουρα – Αλταμούρα: Η πρώτη ελληνίδα ζωγράφος.
Γεννήθηκε το 1821 στις Σπέτσες, κόρη του καραβοκύρη και πρώτου θεατρώνη της Αθήνας Γιάννη Μπούκουρα με καταγωγή από τη Γορτυνία. Από μικρή έδειξε το ταλέντο της στη ζωγραφική και ο πατέρας της δεν της χάλασε χατήρι. Δέχτηκε κατ’ οίκον μαθήματα από τον Ιταλό ζωγράφο Ραφαέλο Τσέκολι και με συστατική επιστολή του συνέχισε τις σπουδές της στην Ιταλία. Μεταμφιεσμένη σε άνδρα παραβίασε το καλλιτεχνικό άβατο της εποχής και μαθήτευσε στο εργαστήρι του ζωγράφου και γαριβαλδινού επαναστάτη Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα στη Νάπολι. Η Ελένη τον ερωτεύθηκε τρελλά αν και κατά τέσσερα χρόνια νεότερός της και απέκτησε μαζί του τρία εξώγαμα : τον Ιωάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Για τη νομιμοποίηση της σχέσης τους ασπάστηκε τον καθολικισμό και τον παντρεύτηκε. Στη συνέχεια αυτός την παράτησε κι έφυγε με την ερωμένη του παίρνοντας και τον μικρό Αλέξανδρο μαζί του. Η Ελένη επέστρεψε, προδομένη, στην Ελλάδα κι άρχισε να παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής σε νεαρές Αθηναίες. Τα δύο της παιδιά  προσβλήθηκαν από φυματίωση και πέθαναν. Η απώλεια αυτή την οδήγησε στην τρέλλα. Επέστρεψε στις Σπέτσες σε ηλικία 60 ετών όπου έκαψε όλα της τα έργα και πέθανε το 1900 σχεδόν άγνωστη.
Η δεύτερη προσωπικότητα αφορά ένα τραγικό περιστατικό, τη θυσία μιας ανθρώπινης ζωής στο όνομα του δικαιώματος της γυναίκας στη μόρφωση.

2.  Ελένη Παντελίδου

«Αυτοκτονώ, διαµαρτυρόµενη διά την αδικίαν. Ο θάνατός µου ας ακουστεί ως κραυγή εις εκείνους οίτινες θεωρούν τη γυναίκα ως μεσαιωνική δούλη». Αυτό έγραφε το σημείωμα που άφησε η 18χρονη Ελένη Παντελίδου το 1887, πριν δώσει τέλος στη ζωή της επειδή δεν έγινε δεκτή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών εξ’ αιτίας του φύλου της.

Η Παντελίδου φοίτησε και τελείωσε το Αρσάκειο παρθεναγωγείο της Αθήνας και θέλησε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, κάτι πρωτοφανές για την εποχή για γυναίκα. Το 1887 έκανε αίτηση για να εισαχθεί στην ιατρική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών αλλά απορρίφθηκε λόγω του ότι τα σχολεία θηλέων θεωρούνταν πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και όχι δευτεροβάθμιας όπως τα γυμνάσια που αποφοιτούσαν τα αγόρια[1]. Αναφέρεται μάλιστα ότι κατά την είσοδο της στην αίθουσα χλευάστηκε από τους άνδρες που την υποδέχτηκαν με ποδοκροτήματα, ενώ της πετούσαν και σαΐτες.[1] Η Παντελίδου απογοητεύτηκε από την απόρριψη της αίτησής της κι αυτοκτόνησε σε ηλικία 18 ετών.[1].

3. Ιωάννα Στεφανόπολι: Η πρώτη φοιτήτρια
Η πρώτη φοιτήτρια ελληνικού πανεπιστημίου ήταν κόρη του εκδότη της γαλλικής εφημερίδας «Messager d’ Athènes», Αντώνιου Στεφανόπολι, ο οποίος καταγόταν από τη Μάνη. Τη δεκαετία του 1880 δεν υπήρχαν γυμνάσια θηλέων και διδάχτηκε κατ’ οίκον προκειμένου να λάβει μέρος στις εξετάσεις και να πάρει το απολυτήριό της. Τα κατάφερε καλύτερα από τα 60 αγόρια που έδωσαν εξετάσεις τον Ιούνιο του 1889 και αμέσως έκανε αίτηση στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το αίτημά της τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του ακαδημαϊκού κόσμου και αμέσως άρχισαν έντονες συζητήσεις για το αν η Ιωάννα θα έπρεπε να γίνει δεκτή. Οι αιτήσεις άλλων δύο κοριτσιών απορρίφθηκαν αλλά η Ιωάννα, επειδή είχε δεχτεί μαθήματα κατ’ οίκον από αναγνωρισμένους καθηγητές, οι οποίοι κατέθεσαν στο Ειρηνοδικείο ότι την είχαν διδάξει τα κατά νόμον μαθήματα Γυμνασίου, είχε πάρει Απολυτήριο Γυμνασίου κι έτσι η αίτησή της παραπέμθηκε στη Σύγκλητο. Η Σύγκλητος παρέπεμψε το αίτημα στη Νομική Σχολή η οποία αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει νομικό κώλυμα για την αποδοχή της αίτησης.  Στη συζήτηση συμμετείχαν και τα μέλη  της Θεολογικής Σχολής τα οποία σύμφωνα με αφήγηση της Στεφανόπολι δήλωσαν ότι το να διαβεί μια γυναίκα το κατώφλι του Πανεπιστημίου είναι ανοσιούργημα ανάλογο με το να διαβεί το κατώφλι του ιερού της εκκλησίας. Έτσι το αίτημα παραπέμθηκε στο Υπουργείο Παιδείας που το έκανε δεκτό. Με αυτόν τον τρόπο η Ιωάννα φοίτησε στο ελληνικό πανεπιστήμιο για ένα τετράμηνο και μετά αναχώρησε για τη Γαλλία όπου συνέχισε τις σπουδές της. Κατά τη διάρκειά τους εργαζόταν στην εφημερίδα του πατέρα της και μετά το θάνατό του ανέλαβε την διεύθυνσή της. Το 1913 της ανατέθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο η διεύθυνση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων και συνέχισε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία μέχρι τη δεκαετία του 1950.

4. Αγγελική Παναγιωτάτου:  Η πρώτη ελληνίδα γιατρός

Το 1908, αν και ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι έγινε το 1910, οι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας εξαγριώθηκαν, όταν αντίκρισαν ένα πρωτόγνωρο θέαμα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Μία γυναίκα καθηγήτρια. Το όνομα της υφηγήτριας ήταν Αγγελική Παναγιωτάτου από τη Θηνιά Κεφαλλονιάς και υπήρξε η πρώτη γυναίκα απόφοιτος της Ιατρικής. Εισήχθη στη Σχολή το 1892.

Σύμφωνα με περιγραφές του Γρηγόριου Ξενόπουλου στο περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων», οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν και φώναζαν προσβολές στην Παναγιωτάτου. Πιο χαρακτηριστική ήταν η προτροπή «στην κουζίνα!», που είχε ως στόχο να της υπενθυμίσει ποιο ήταν το μέρος που της άρμοζε.

Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος την υποστήριξε, αποκαλώντας τη διδασκαλία της «σοφή», αλλά τα λόγια του δεν ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν τη θέση της στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τελικά, η Παναγιωτάτου εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Η οικογένειά της ήταν ευκατάστατη. Ο πατέρας της ήταν έμπορος και η μητέρα της καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Η Αγγελική και η αδελφή της διέπρεψαν στα μαθήματα και συνέχισαν τις σπουδές τους στην Κέρκυρα. Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου φοίτησαν στο Αρσάκειο και στη Σχολή των Γαλλίδων Καλογραιών. Ήθελαν να συνεχίσουν στην ανώτερη εκπαίδευση, αλλά η είσοδος στο πανεπιστήμιο απαιτούσε απολυτήριο γυμνασίου και στα σχολεία θηλέων δεν υπήρχαν απολυτήριες εξετάσεις.

Στην αυτοβιογραφία της, η Παναγιωτάτου έγραψε πως η ίδια έψαξε τη λύση στα νομικά βιβλία. Εξέτασε τη νομοθεσία και αντιλήφθηκε ότι δεν αναφερόταν πουθενά ρητή άρνηση για μία μαθήτρια να δώσει εξετάσεις και να περάσει στο πανεπιστήμιο.  Όπως ήταν αναμενόμενο, η γυναικεία παρουσία στη σχολή συνοδεύτηκε από πολλά κακεντρεχή σχόλια, όπως το περίφημο «στην κουζίνα!»

Αποφοίτησε το 1897

Την ίδια χρονιά ο πρύτανης και καθηγητής της Φυσικοµαθηµατικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών, Αντώνιος Χρηστοµάνος, ανακοίνωσε πως ήταν μάταιο πια να εμποδίζουν τη χειραφέτηση των γυναικών, καθώς είχε μπει σε τελική ευθεία. Οι άντρες όφειλαν να «ανέχονται τις γυναίκες και να μην παρακωλύουν την επιστημονική ανάπτυξη του γυναικείου φύλου, αλλά ούτε και την ενισχύουν με υπερβολική ενθάρρυνση».

Η Παναγιωτάτου ειδικεύτηκε στη μικροβιολογία και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου μελέτησε τις τροπικές ασθένειες. Παράλληλα με τις ιατρικές έρευνες, οι οποίες βραβεύτηκαν με το παράσημο του Τάγματος του Νείλου, ασχολήθηκε με τη φιλολογία και τη λογοτεχνία.

5. Καλλιρρόη Παρρέν: Η πρώτη εκδότης – δημοσιογράφος
Η πιο φανατική υποστηρικτής της Ιωάννας Στεφανόπολι ήταν η Καλλιρρόη Παρρέν, η πρώτη γυναίκα εκδότης και δημοσιογράφος της Ελλάδας. Στις σελίδες της «Εφημερίδας των Κυριών» που εκδόθηκε το 1887 και γραφόταν από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες, η Καλλιρόη Παρρέν αφιέρωνε δεκάδες κείμενα στη Στεφανόπολι και τις υπόλοιπες νεαρές γυναίκες που κατάφεραν να καταργήσουν το άβατο των ελληνικών πανεπιστημίων.

Η Καλλιρρόη Παρρέν ήταν πρωτοπόρος της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και μέσα από την εφημερίδα της ανέδειξε τους προβληματισμούς των γυναικών και τα αιτήματα τους για ίσες ευκαιρίες, ενώ ήταν η πρώτη που διεκδίκησε το δικαίωμα της ψήφου πριν γίνει πραγματικότητα. Το 1878 παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων και ο οποίος την ενθάρρυνε στους αγώνες της.

Η έκδοση της εφημερίδας διακόπηκε το 1918, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα για τις πολιτικές ιδέες της. Ίδρυσε την Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των άπορων γυναικών.

6. ΔΟΜΝΙΤΣΑ ΛΑΝΙΤΟΥ-ΚΑΒΟΥΝΙΔΟΥ Η πρώτη Ελληνίδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες

Η Δομνίτσα (όπως της άρεσε να την αποκαλούν) γεννήθηκε στις 6 Απριλίου του 1914 στην Λεμεσό. Ο πατέρας της ήταν ο αγωνιστής Νικόλαος Λανίτης και η μητέρα της η Σαπφώ Κολακίδη.

Από νωρίς αποφάσισαν να την βάλουν να κάνει αθλητισμό και ξεκίνησε στίβο. Στα 14 της άρχισε να κάνει σπριντ και συγκεκριμένα 60 μέτρα, αλλά δοκίμασε κι άλλα άλματα όπως το μήκος και το ύψος.

To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος και στη συνέχεια φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες, κάνοντας παράλληλα πρωταθλητισμό.

Οι επιδόσεις της ήταν διεθνούς επιπέδου και κέρδιζε εύκολα τον τίτλο στα πανελλήνια πρωταθλήματα, αγωνιζόμενη σε 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς. Είχε κάνει μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ και κάθε χρόνο τα βελτίωνε, ενώ το 1932 είχε γίνει η πρώτη Ελληνίδα που σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ (ισοφάριση) στο αγώνισμα του μήκους άνευ φοράς.

Ο κόσμος στην Αθήνα εκείνη την εποχή την λάτρευε, όχι μόνο για τις επιδόσεις της, αλλά και γιατί ο πατέρας της είχε συλληφθεί από τους Αγγλους και θεωρούνταν ήρωας. Αυτό που όμως ενοχλούσε εκείνη την περίοδο ήταν το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό σορτσάκι. Έγινε αντικείμενο αρνητικών σχολιασμών καθώς θεωρούνταν προκλητικό εκείνη την εποχή να αγωνίζεται μία γυναίκα με σορτσάκι. Οι επιδόσεις της όμως επισκίαζαν τα πάντα…

Το 1935, υπό της οδηγίες του Ότο Σίμιτσεκ, η Λανίτου κατάφερε να μπει στην εθνική ομάδα. Το να αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες φάνταζε μακρινό όνειρο στην τότε Ελλάδα. Ο ΣΕΓΑΣ όμως έκανε την έκπληξη και δήλωσε πως «ίσως» στείλει κάποια αθλήτρια. Κι αυτό γιατί οι  διεθνείς επιτυχίες της Λανίτου είχαν φροντίσει να φέρουν αυτή την πίεση στην ομοσπονδία.

Τελικά το όνειρό της έγινε πραγματικότητα. Το 1936 μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, ως η πρώτη Ελληνίδα που συμμετέχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ήταν και η μοναδική…

Σε συνέντευξή της το 2004 πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, διηγούνταν σε συνέντευξή της:

«Θυμάμαι το στάδιο όπου γινόταν ένας χαμός. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο. Ο Χίτλερ βρισκόταν εκεί και στο στάδιο ήταν και ο Σπύρος Λούης αν και δεν αγωνιζόταν. Είχε έρθει με πολιτικά. Ήταν τεράστια υπόθεση να είμαι η πρώτη Ελληνίδα που συμμετέχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα πάντα βέβαια έδειχναν την μεγαλομανία του Χίτλερ στη Γερμανία».

Σε εκείνη την συνέντευξη η Λανίτου επιβεβαίωσε πως ο Χίτλερ… είχε σκάσει για τα όσα είχε πετύχει ο Τζέσε Οουενς…

Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φτάσει ως τον ημιτελικό, ενώ αγωνίστηκε και στα 100 μέτρα.

Μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, έλαβε ξανά μέρος στους Ολυμπιακούς του 1948, όπου και πάλι ήταν η μόνη Ελληνίδα που συμμετείχε. Είχε ανοίξει τον δρόμο για τις υπόλοιπες…

Στα αξιοσημείωτα της καριέρας της ήταν ότι το  1936 της ζήτησαν να αγωνιστεί με ομάδα 4Χ100μ. Ανδρών σε ελληνική διοργάνωση, καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.

7. Ελένη Σκούρα: Η πρώτη βουλευτής
«Θα προσπαθήσω να πράξω παν το δυνατόν διά να φανώ ανταξία της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων μου, τους οποίους θερμώς ευχαριστώ. Γνωρίζω ότι ως πρώτη και μοναδική γυναίκα εις την Βουλήν έχω μεγάλας ευθύνας και πολλά καθήκοντα. Είναι πολλά εκείνα που πρέπει να πράξωμεν υπέρ των Ελληνίδων, ιδίως εις τον τομέα της κοινωνικής μερίμνης». Αυτή ήταν η πρώτη δήλωση της Ελένης Σκούρα, της πρώτης Ελληνίδας που έγινε βουλευτής αμέσως μετά την εκλογή της στις 18 Ιανουαρίου 1953.

Οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1952 έδωσαν ευρύτατη πλειοψηφία στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου. Ωστόσο, η έδρα της Θεσσαλονίκης πήγε σε επαναληπτική εκλογή μετά το θάνατο του βουλευτή Βασίλειου Μπακονίκα. Υποψήφια του Συναγερμού ήταν η νομικός Ελένη Σκούρα, η οποία ήταν από το 1951 επικεφαλής του τμήματος γυναικών του κόμματος στη Θεσσαλονίκη. Στα χρόνια της Κατοχής, η Ελένη Σκούρα είχε αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση και είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς μαζί με τον σύζυγο και τον αδερφό της.

8. Λίνα Τσαλδάρη: Η πρώτη Ελληνίδα υπουργός
Η πολιτική ήταν πάντα στο αίμα της Λίνας Τσαλδάρη, αφού τόσο ο πατέρας της όσο και ο σύζυγος της, Παναγής Τσαλδάρης, ήταν πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Λίνα Τσαλδάρη έγινε πρόεδρος του ΠΙΚΠΑ. Το 1956 εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ και έγινε υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θέση την οποία διατήρησε μέχρι τον Μάρτιο του 1958.

9. Η Μαρία Δεσύλλα – Καποδίστρια ( 1898 – 1980)

Εγγονή του Γεωργίου Καποδίστρια, αδελφού του Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα Δήμαρχος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία σε αναπληρωματικές εκλογές. Ήταν παντρεμένη με τον Σταμάτιο Δεσύλλα, δήμαρχο Κέρκυρας, τον οποίο αντικατέστησε στη δημαρχία το 1956 μετά το θάνατό του. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε για τρία χρόνια, μέχρι το 1959.

10. ΕΛΕΝΗ ΟΥΡΑΝΗ:   Η  πρώτη γυναίκα Ακαδημαϊκός

53 χρόνια πριν, στις 17 Μαΐου 1970, δημοσιεύεται η είδηση της εκλογής της Ελένης Ουράνη, ως η πρώτη γυναίκα που εκλέγεται στην Ακαδημία Αθηνών!

Αναφέρει το ρεπορτάζ της εποχής:  «η κ. Ελένη Ουράνη (Άλκης Θρύλος), εξελέγη, προχθές, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην έδρα της λογοτεχνίας, με ψήφους 27 επί 29 παρόντων. Σημειωτέον ότι είναι η πρώτη φορά που εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας γυναίκα».

Γεννήθηκε το 1896 στην Αθήνα από μεγαλοαστική οικογένεια, προερχόμενη από τον βενιζελικό χώρο, θερμή υποστηρίκτρια της δημοτικής γλώσσας. Από νεαρή ηλικία εμφανίστηκε στον χώρο των διανοούμενων φανερώνοντας την κλίση της στη λογοτεχνική κριτική. Είχε έντονη φεμινιστική δράση ενώ συνεργάστηκε με αστικούς αλλά και μαρξιστικούς κύκλους. Το 1915 στην «Ακρόπολι» του Βλάση Γαβριηλίδη και τον «Νουμά», δημοσίευσε τα πρώτα της θεατρικά μονόπρακτα, ποιήματα και διηγήματα, με το ψευδώνυμο «Άλκης Θρύλος», το οποίο θα διατηρήσει σε όλη της τη ζωή.

11. Μαρία Πλυτά: Η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, στις 26 Νοεμβρίου 1915, η Μαρία Πλυτά, έχοντας γερή φιλολογική κατάρτιση, ασχολήθηκε αρχικά με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, διηγημάτων, θεατρικών έργων και σεναρίων, ενώ δούλεψε ως καλλιτεχνική διευθύντρια και παραγωγός δίπλα στους Αλέκο Σακελλάριο και Γιώργο Τζαβέλλα, πριν ξεκινήσει την καριέρα της ως σκηνοθέτρια το 1949.

Υπήρξε αυτοδίδακτη, δημιούργησε συνολικά 17 ταινίες, από το 1949 έως το 1971, καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Ως το τέλος της δημιουργικής της πορείας, ωστόσο, ήρθε αρκετές φορές αντιμέτωπη με την προκατάληψη και την απόρριψη λόγω φύλου. Είχε πει σχετικά: « Είχα γράψει ένα σενάριο με τον τίτλο «Ανθρωπότητα Ωρα Μηδέν», ήθελα πολύ να το σκηνοθετήσω αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να βρω παραγωγό. Είχε ενδιαφερθεί ο Φίνος να το αγοράσει, αλλά δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στις γυναίκες. Ελεγε θυμάμαι: «H γυναίκα δεν πρέπει να ναι σκηνοθέτης».»

Η Μαρία Πλυτά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, η οποία την ανακήρυξε το 1986 επίτιμο μέλος της για τη μεγάλη της προσφορά στον κινηματογράφο. Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 91 ετών, το 2006.

12. Σόνια-Σοφία Στεφανίδου: Η πρώτη αλεξιπτωτίστρια μυστική πράκτορας

Γεννήθηκε στην Οδησσό  το 1907 και σε ηλικία 5 ετών ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά της. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ζήτησε από τον Πρωθυπουργό Τσουδερό να καταταγεί στους καταδρομείς. Ο Τσουδερός έμεινε εμβρόντητος. Παραδόξως για τα ελληνικά έθιμα, το αίτημά της ικανοποιήθηκε και η θαρραλέα Πόντια βρέθηκε να εκπαιδεύεται από τους Άγγλους στη συλλογή, αναφορά και ασφάλεια πληροφοριών, την κρυπτογράφηση, τη χρήση ασυρμάτου και την πτώση με αλεξίπτωτο. Η επίδοσή της μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως υψηλού επιπέδου. Με το τέλος του πολέμου τιμήθηκε με πλήθος μεταλλίων , μεταξύ αυτών και το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας, την ανώτατη τιμητική διάκριση που απονέμεται σε καιρό πολέμου. Οι αποστολές της  δεν μπορούν εξεταστούν λεπτομερώς λόγω της πεισματικής μυστικότητας των αρχείων των μυστικών βρετανικών υπηρεσιών. Όταν πέθανε το 1990, είχε ως τελευταία  επιθυμία να ταφεί με τη στολή της και τα παράσημά της σε μια σεμνή τελετή.