Στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Παρασκευής στο Δήμο Αγίας Βαρβάρας, τελέσθηκε με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός προς τιμήν της Αγίας Παρθενομάρτυρος Παρασκευής. Από νωρίς το απόγευμα οι πιστοί ερχόντουσαν για να τιμήσουν την εορτάζουσα Αγία και να προσκυνήσουν και απότμημα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας Παρασκευής, το οποίο φιλοξενείται αυτό το διήμερο, στο ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο λόγω των εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν της εορτάζουσας Αγίας. Αμέσως μετά τον Εσπερινό πραγματοποιήθηκε και η Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος, υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Μπάντας. Τόσο στον Εσπερινό όσο και στην Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος παρευρέθη και ο Δήμαρχος της πόλης της Αγίας Βαρβάρας κ. Λάμπρος Μίχος και ο Αντιδήμαρχος κ. Σάββας Σαββίδης. Προ της απολύσεως του Μέγα Εσπερινού, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Στέφανος Τσίκουρας, όπου εξυπηρετεί το Ιερό Παρεκκλήσιο απηύθυνε ευχαριστίες πρωτίστως στον Τριαδικό Θεό και εν συνεχεία στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Γερόντιο, στον Ιερό Κλήρο, τους Ιεροψάλτες και όλους του υπεύθυνους για την άψογη διοργάνωση της Πανηγύρεως. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ένα μικρό εκκλησάκι παλαιοημερολογίτικο, χαμένο στη γωνία των οδών Στέφανου Σαράφη και Επτανήσου, πίσω από ένα ασπρισμένο ψηλό μαντρότοιχο, απαρατήρητο στους περαστικούς, δύο χούφτες τόπος και μια στάλα χτίσμα, δεν σου γεμίζει το μάτι. Μοσχοβολάει όμως όλο τον καιρό κι άμα κοντοσταθείς σούρχεται από μέσα το θυμίαμα, νοτισμένο από τις προσευχές τόσων και τόσων ευσεβών, που γονάτισαν, προσκύνησαν και ικέτεψαν τη χάρη και τη βοήθεια της Αγίας Παρασκευής. Με πήγαινε μικρό, με την αδελφή μου την Ελένη, η μακαρίτισσα η μάννα μου, η κυρα-Αριάδνη, να προσκυνήσω. Η Αγία Παρασκευή θα φροντίζει τα μάτια σου μούλεγε. Και δεν είχα λόγο ν’ αρνηθώ. Άλλωστε η γερόντισσα, που παλιά έμενε μόνιμα εκεί, ήταν τόσο άγια γυναίκα, που σε υπέβαλλε να θεωρείς ότι οι καλοί χριστιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, κάτι σαν γνησιοι απόλονοι των αγίων που προσκυνούσαμε. Παραδίπλα στο μικρό εκκλησάκι έζησα μερικά από τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια. Μέναμε τότε στους Μποτσαραίους, οικογένεια Μπότσαρη από την Ήπειρο, νοικοκυραίοι, αρχοντάνθρωποι. Μέναμε με νοίκι. Εμείς και απέναντι η κυρία Μαγδαληνή, με την κόρη της την Κωστούλα. Οι άλλοι ήταν ιδιοκτήτες. Εκεί, στον χωμάτινο δρόμο της Επτανήσου ήταν ο μεγάλος μας μικρόκοσμος. Έκεί, τρέξαμε, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε. Όλοι εκεί. Ο Θανάσης, ο Αντώνης, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Λυρής, η Ειρήνη, η Παναγιώτα, η Κωστούλα, ο Χρήστος…οι μεγάλες μας αποστάσεις ήταν το 1ο Δημοτικό, το σχολείο των αδελφών Τσιλιβάκου, το μπακάλικο του Νίκου του Χριστακόπουλου, το κουρείο του Παναγιώτη του Καλλιμάνη, το τσαγκαράδικο του Γιάννη του Σπυρόπουλου…

Μου το θύμισε ο καλός μου φίλος ο Πέτρος ο Διασάκος, γείτονας και αυτός από παλιά. Ήρθε και με βρήκε σήμερα το πρωΐ. Σήμερα, μου λέει, είναι της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό. Αν μπορέσεις έλα!

[Το σημείωμα αυτό το έγραψα το έτος 2019, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό εορτολόγιο. Τότε ζούσε ο φίλος μου ο Πέτρος Διασάκος. Έφυγε από τον καταραμένο κορωνοϊό και δεν γιορτάζει πιά μαζί μας. Τούτη η επαναφορά αποτελεί ένα μικρό αντίδωρο στη φιλία και την αγάπη του, μία ανεξόφλητη οφειλή στη γενναιοδωρία της ψυχής του!]

.

.

.

.

.

.

.