Λάμπρος Μίχος: «Θέλω να είμαι χρήσιμος, όχι αρεστός»!

Ο Λάμπρος Μίχος εξηγεί γιατί έχει την ελευθερία να μην είναι δέσμιος του πολιτικού κόστους

Ο Λάμπρος Μίχος , στη συνέντευξη του στο Action, έδωσε και μια άλλη διάσταση για τα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης που συχνά αποσιωπάται: Οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον θόλο της ατομικότητάς τους και έχουν γίνει λιγότερο δεκτικοί σε άλλες απόψεις ακόμα κι όταν αυτές υπηρετούν τον ορθό λόγο.

Αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι συνέβαινε παλιότερα, υπάρχουν πολλοί που δεν σέβονται τον δημόσιο χώρο επισήμανε ο κ. Μίχος δίνοντας ένα παράδειγμα από την πρόσφατη εμπειρία του: «Βρέθηκα προ ημερών σε μία εκδήλωση, διότι εγώ όταν γίνεται κάτι στραβό σε ένα έργο πάω και μιλάω με τον κόσμο. Τους κάλεσα και ήρθαν και τους είπα “Κοιτάξτε αυτό είναι μέρος ενός συνολικότερου προβλήματος, μιας συνολικότερης οργάνωσης που έχουμε σχεδιάσει, εδώ κάναμε τα σχολεία, απέναντι αυτό τον πολυχώρο, το γυμναστήριο, φτιάχνουμε αυτό τον δρόμο για να μπορεί κάποιος να κυκλοφορεί μέσα από ένα προστατευμένο πεζοδρόμιο, με καροτσάκι, τυφλός, οτιδήποτε, να πηγαίνει από τη μία άκρη μέχρι την άλλη και από εκεί να πηγαίνει επίσης στο σχολείο προστατευμένος” και ακούω φωνές “δεν μας ενδιαφέρουν αυτά εμάς”. Δηλαδή τους ένοιαζε μόνο ο δρόμος τους, τι γίνεται μπροστά από το σπίτι τους. Και αντιλέγω, καλά δεν πάνε τα παιδιά σας στο σχολείο, στην παιδική χαρά, δεν χρησιμοποιείτε όλα αυτά που φτιάχτηκαν; Και προφανώς είπαν “ναι” αλλά επέμειναν ότι τους νοιάζει μόνο “ εδώ μπροστά”. Αυτό το βλέπω πάρα πολύ έντονα και διαπιστώνω ότι δεν ακούει ο κόσμος. Νομίζω ότι έχει γίνει πολλή δουλειά με τα κινητά και νομίζει ο άλλος ότι είναι θεός και βρίζει ας πούμε τον Σημίτη, τον Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον καθένα και ίσως και με ανωνυμία και αυτό τον έχει επηρεάσει και το κάνει και στον δημόσιο χώρο και στον δημόσιο λόγο. Και πλέον μπορείς να κερδίζεις με πλαστές λύσεις, χωρίς να λύνεις πραγματικά τα προβλήματα, δηλαδή με επικοινωνιακά κόλπα μπορεί να κερδίσεις την αποδοχή, την ανοχή, ή την αποδοχή του κόσμου ο οποίος δεν βλέπει τόσο τα θέματα ουσίας.

Δηλαδή εγώ το 1995 έσκαψα σχεδόν όλη την Αγία Βαρβάρα, γιατί είπα το πρώτο έργο που πρέπει να κάνουμε είναι αποχετεύσεις, δηλαδή πρέπει τα νερά όταν βρέχει να φεύγουν και να μην πλημμυρίζουμε. Αυτό το έργο, είπα, δεν το βλέπετε, δεν φαίνεται και πολλά έργα που πρέπει να γίνουν δεν θα φαίνονται δεν θα ναι “πάνω”, δεν θα είναι “ωραία” αλλά είναι έργο ουσίας όπως το μετρό.

Και τελικά το έργο που “δεν φαινόταν” έγινε και τώρα όταν βρέχει και πέφτει πολύ νερό σε 5 λεπτά δεν έχει μείνει σταγόνα, γιατί έχω κάνει πολλαπλάσιους από το μέγεθός της πόλης, σε σχέση με το μέσο όρο των δήμων, αγωγούς απορροής των λοιπόν και τώρα καταλαβαίνει ο κόσμος τώρα τη σημασία που είχαν τα έργα που έγιναν τότε.

Με ένα επικοινωνιακό κόλπο δηλαδή μπορεί κάποιος να αποπροσανατολίσει τον κόσμο ενώ με ένα έργο ουσίας, που λες εδώ θα φτιάξουμε αυτό το πράγμα, θα κουραστείτε λίγο, θα μείνουμε ένα μήνα, δυο μήνες με χώματα αλλά θα ξαναφτιάξουμε το χώρο, θα βάλουμε δέντρα, θα τοποθετήσουμε υλικά φιλικά στο περιβάλλον, δυο λένε “όχι, γιατί με εμποδίζει”.

Δεν βλέπω δηλαδή αυτή την ανοχή που θα έπρεπε να υπάρχει, ο κόσμος δεν έχει κατανόηση, αυτό μας στενοχωρεί πάρα πολύ. Εντούτοις επιμένω να τα λέω κάθε μέρα, και θα συνεχίσω να το κάνω και μόνος μου να μείνω, θα υπερασπίζομαι αυτό που θεωρώ σωστό. Και θα υπηρετώ πάντοτε αυτό που έθεσα και στην ορκωμοσία μου την πρώτη φορά και το επανέλαβα στη 2η, η προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά και το περιβάλλον.