Μέσα σε κλίμα θλίψης η Αγία Βαρβάρα αποχαιρέτησε τον πατήρ Χρήστο. Ο Παπαχρήστος δεν είναι πια κοντά της. Εκοιμήθη την Τρίτη  25 Ιουνίου. Η εξόδιος ακολουθία του εψάλη την Παρασκευή 28 Ιουνίου στον Ιερό Ναό της Παναγίας Ελεούσας, όπου  υπηρέτησε ως εφημέριος για περίπου 30 χρόνια. Όλοι οι ενορίτες είχαν κάτι να θυμηθούν από το θεάρεστο κοινωνικό έργο του δικού τους ιερέα,  που επιτέλεσε ως απλός στρατιώτης του Χριστού. Ο Παπαχρήστος στέκονταν πάντα δίπλα στο πλευρό των αδυνάτων και σε κάθε ανθρώπινο πόνο.

Λάμπρος Μίχος: «Με βοήθησε να γίνω καλύτερος»

Στην εξόδιο ακολουθία του παραβρέθηκε ο εκλεγμένος δήμαρχος Λάμπρος Μίχος, μαζί με μέλη της παράταξης του. Στον επικήδειο που εκφώνησε φανερά συγκινημένος,  ο κ. Μίχος θυμήθηκε τη σχέση που αναπτύχθηκε με τον αείμνηστο ιερέα στα 15 χρόνια της προηγούμενης δημαρχιακής του θητείας. Μέσα από αυτή τη συναναστροφή,  βοήθησε τον τότε δήμαρχο να γίνει  καλύτερος. Ο σεμνός ιερέας ήξερε πάντα τί γινόταν στην πόλη και πήγαιναν  μαζί στα καινούργια έργα. Συνήθιζε μάλιστα να του κάνει χρήσιμες υποδείξεις. Όλα αυτά έχουν καταγραφεί στην ιστορία της πόλης και των κατοίκων της. Γι αυτό κατά τον κ. Μίχο,  το κενό που αφήνει ο θάνατός του είναι δυσαναπλήρωτο.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. κ. Αλέξιος, με βαθιά συγκίνηση είπε πως από την πρώτη στιγμή τον έβαλε στην αγκαλιά του. Αναφέρθηκε στις τελευταίες ημέρες του ιερωμένου, τότε που του τηλεφωνούσε καθημερινά. Το έργο που προσέφερε ήταν σημαντικό για το ποίμνιο του και  το κενό που αφήνει ο  θάνατός του είναι δυσαναπλήρωτο. Η  ταφή του έγινε στο 3ο Νεκροταφείο. Αιωνία του η μνήμη…

Ο επικήδειος του δημάρχου Λάμπρου Μίχου:

Απρόσμενη και αναπάντεχη η είδηση του θανάτου σου σύρθηκε ξαφνικά προχτές το πρωί από στόμα σε στόμα στην Αγία Βαρβάρα.

Μία Αγία Βαρβάρα  που ήρθε σύσσωμη να αποχαιρετήσει τον επί δυόμιση  δεκαετίες  ποιμένα της, το Δάσκαλο, το φίλο. Τον άνθρωπο που πίστεψε βαθιά στον τόπο μας και τους ανθρώπου και τους υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση, αφήνοντας σημαντικό έργο ως παρακαταθήκη για τον τόπο που δεν έμενε αλλά που τόσο αγάπησε.

Αείμνηστε παπαΧρήστο.

          Αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες διακόνησες επάξια τον ανθρώπινο πόνο στην πιο οδυνηρή του ένταση. Στάθηκες δίπλα σε πολυάριθμους συντοπίτες μας και μοιράσθηκες μαζί τους τον πόνο, τη δυστυχία και το προσωπικό δράμα τους.
             Σταματούσες πάντα μπροστά σε κάθε δοκιμαζόμενο συνάνθρωπό σου και τον οδηγούσες στο “πανδοχείο” της Εκκλησίας μας για να φορτίσεις την ψυχή του με ελπίδα και εσωτερική δύναμη, ικανή να τον βοηθήσει να σηκώσει το βαρύ προσωπικό σταυρό του. Πάνω σ’ αυτή την ιερή έπαλξη, που αποτελεί την πεμπτουσία του Ευαγγελίου στάθηκες αληθινός χαλκέντερος, ακούραστος, ακαταπόνητος, μοναδικός και ανεπανάληπτος.
         Ο όγκος των προσωπικών σου συναισθημάτων αποτέλεσε αναμφίβολα μία ολόλευκη λαμπάδα που πυρπολήθηκε από τον κεραυνό της αγάπης του Χριστού και καιόμενη έλιωσε εξολοκλήρου σκορπίζοντας το φως της ελπίδας σε άπειρους κατατρεγμένους συνανθρώπους μας. Το τεράστιο ανθρωπιστικό έργο σου, η πληθωρική σου προσωπικότητα, το μελίρρυτο στόμα σου, η πάναγνη εκρηκτικότητα του χαρακτήρα σου, θα παραμείνει αιώνια ένα ουράνιο τόξο στο βαρύ συννεφιασμένο ορίζοντα των καιρών μας.

Όλα αυτά έχουν καταγραφεί στην ιστορία του τόπου μας και στις μνήμες των συμπατριωτών μας. Γι αυτό,  το κενό που αφήνει ό θάνατός σου είναι δυσανα­πλήρωτο. Σίγουρα από σήμερα, η Κοινωνία της πόλης μας γίνεται φτωχότερη στο ζωτικό τομέα της εφαρμοσμένης αγάπης. Υπήρξες σ’ όλη σου τη ζωή ένας αληθινός βράχος βιωματικής ομολογίας. Ένα συνειδητό μέλος του Μυστικού Σώματος του Χριστού που είναι η στρατευόμενη  Εκκλησία στη γη. Γήινος ταυτόχρονα, φίλος και σύντροφος, πατέρας όλων μας, γέμιζες το μικρό μας τόπο με την επιβλητική παρουσία σου, τα πύρινα βιβλικά λόγια σου, τη φλόγα και τον ενθουσιασμό σου, την ευλάβεια και την πίστη σου και πάν’ απ’ όλα την ανυποχώρητη χαλύβδινη επιμονή σου.
          Ζούσες έντονη Μυστηριακή ζωή γι’ αυτό και ολόκληρη η ζωή σου υπήρξε μια αλυσίδα από αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του Θεού.

Ζήσαμε,  ο ένας δίπλα στον άλλο, για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Μια πόρτα που λένε.  Ήσουν συνεργάτης και δάσκαλός μου. Ένας ταπεινός ιερέας, σοφός και κατευναστικός ποιμένας δίπλα σε ένα εκρηκτικό και συγκρουσιακό δήμαρχο που μέσα από αυτή τη σχέση και συναναστροφή με βοήθησες να γίνω καλύτερος. Ήξερες πάντα τί γινόταν στην πόλη και πηγαίναμε μαζί στα καινούργια έργα διότι μου έκανες πάντοτε χρήσιμες υποδείξεις.

Πριν μερικές μέρες μιλήσαμε για τελευταία φορά. Με είχες καλέσει να μου ευχηθείς. Σε προσκάλεσα, όταν με το καλό θα τελειώναμε, να παραβρεθείς, τέλος Αυγούστου, στην ορκωμοσία της νέας δημοτικής αρχής. Μου απάντησες πως αν το ήθελε ο Θεός και ήσουν καλά θα ερχόσουν, αλλά και μόνη η πρόσκληση, που σου απηύθυνα σου είχε δώσει μεγάλη χαρά. Έκανες μια μικρή παύση. Το κατάλαβα, είχες συγκινηθεί.

Τώρα που εγκατέλειψες οριστικά το συμβατικό αυτό κόσμο, θα πορεύεσαι προς τον Ιησού Χριστό, που σε περιμένει στον θεσπέσιο ποιοτικό κόσμο του πνεύματος και της αγάπης,  για να σου απονείμει επάξια το άυλο στεφάνι της αγιότητας,  γιατί μόχθησες και κουράστηκες, εργαζόμενος σκληρά στον Αμπελώνα Του όσο κανένας άλλος.

Αείμνηστε παπαΧρήστο.

Φεύγεις τώρα για πάντα από κοντά μας γιατί έτσι θέλει ΕΚΕΙΝΟΣ που ορίζει τη ζωή και το θάνατο. Άγνωστες και ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Υψίστου. “Τις έγνω νουν Κυρίου;”. Κανένας θνητός δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τα σχέδια και τις σκοπιμότητες του Θεού.

Ελέω Θεού ζούμε όλοι.
            Τα λίγα αυτά λόγια μου, τα αποθέτω ως  μυρίπνοα άνθη στην ιερή σου μνήμη αλησμόνητε παπαΧρήστο και  ικετεύω ΕΚΕΙΝΟΝ, που αγάπησες με πάθος στη ζωή σου, να αναπαύει αιώνια την ψυχή σου στα ουρά­νια δώματα της αγάπης Του.

 Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε παπαΧρήστο.