Η αλήθεια για τα «ΡΙΜΙΝΙΤΙΚΑ» Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι

[…Επαναφέρω το θέμα του γηπέδου διότι έχουν ξεμείνει κάποιοι παπατζήδες που εξακολουθούν να πουλάνε τοπικό πατριωτισμό ενώ ήταν ανέκαθεν εχθροί της πόλης! …]

Με ανάρτησή του ο Δήμαρχος κ. Λάμπρος Μίχος, υπενθυμίζει σε εκείνους οι οποίοι έχουν «κοντή» μνήμη τα πραγματικά δεδομένα για το θέμα του γηπέδου στα Ριμινίτικα. Στην ανάρτησή του αυτή, παρουσιάζεται απόσπασμα από παλαιότερη συνέντευξή του σε τοπικό μέσο ( τον Μάϊο του 2003) και καταγράφει επακριβώς τον αγώνα που δόθηκε και τα βήματα που έγιναν για την εξαγορά του οικοπέδου και την κατασκευή του γηπέδου στον χώρο αυτόν.

«2η ΕΡΩΤΗΣΗ (εφημερίδα «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ»):

Μετά από περίοδο μεγαλύτερη των δέκα χρόνων επιτέλους η πόλη μας θα αποκτήσει ξανά ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Κάνοντας αυτοκριτική, βλέποντας τα χρόνια που πέρασαν, εκτός από τις ενστάσεις λίγων ατόμων στην περιοχή Ριμινίτικα, η Δημοτική Αρχή, την περίοδο που εσείς ήσασταν Δήμαρχος, έκανε τα πάντα σωστά ή υπήρξαν και άτυχες ή λανθασμένες ενέργειες και από πλευράς της διοίκησης του Δήμου, και ποιες ήταν αυτές;

Απάντηση Λάμπρου Μίχου: Έχουμε μια ωραία ευκαιρία να αναφερθούμε στα γεγονότα, κι εσείς όπως και οι αναγνώστες σας θα κάνετε την αξιολόγηση.

Ως δημοτικός σύμβουλος από το 1982 παρακολουθούσα την “αποτυχημένη” προσπάθεια του Δημοσίου και του Δήμου να διασφαλίσουν το χώρο των Ριμινίτικων, ο οποίος όμως τελικά, αμετάκλητα (με απόφαση Αρείου Πάγου), αποδόθηκε σε ιδιώτες (στους κληρονόμους Μεταξά). Όταν λοιπόν εγώ ανέλαβα την 01/01/1995 βρήκα γήπεδο σε ξένη ιδιοκτησία. Και για όσους έχουν λειψή μνήμη να θυμίσω ότι σε κάθε αγώνα ερχόταν “κλητήρας” να μας αποβάλλει και είχα συνεχείς προσκλήσεις στο Αστυνομικό τμήμα, ασφαλιστικά μέτρα και μηνύσεις.

Τι θα έκανε λοιπόν κάθε επιμελής και υπεύθυνος Δήμαρχος; Ξεκίνησα αγώνα δρόμου να απαλλοτριωθεί ο χώρος υπέρ του Δημοσίου, κάτι που καταφέρνω να γίνει με κοινή απόφαση Υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού στις 05/12/1996 (ΦΕΚ 1466/Δ/27.12.96), οπότε σταματάει η σύγκρουση με τους ιδιώτες ιδιοκτήτες και στις 28/03/2000, μετά από σκληρό αγώνα, κατατίθεται το ποσό των 528.166.200 δρχ. (9848/28.3.2000) και συντελείται η αγορά του χώρου των 16.609 μ2 που μαζί με ακίνητο του Υπ. Γεωργίας 14.537 μ2 αποτελούν ενιαίο ακίνητο 31.146 μ2. Να ληφθεί υπόψη ότι το ποδοσφαιρικό γήπεδο απαιτεί έκταση μόνο 16.900μ2 (196μ x 75μ).

Ταυτόχρονα και πριν ολοκληρωθεί η απαλλοτρίωση ανατίθενται οι μελέτες (περιβαλλοντικές, κυκλοφοριακές, αρχιτεκτονικές, στατικές, ηλεκτρομηχανολογικές), οι οποίες ολοκληρώνονται το Μάιο του 2002 και στις 09/12/2003 με απόφαση του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου & Προστασίας Περιβάλλοντος Αθήνας (ΟΡΣΑ) καθορίζονται οι όροι δόμησης του Δημοτικού Σταδίου (3/66/9.12.03 Ε.Ε.ΟΡΣΑ).

Το Δημοτικό Στάδιο αποτελούνταν από το γήπεδο, έξι (6) διαδρομές στίβου, δύο (2) σκάμματα για άλματα και τις κερκίδες. Το στάδιο ήταν χωρητικότητας 1.400 θέσεων.

Ο αριθμός υπολογίσθηκε με βάση τον αριθμό των μαθητών των Δημοτικών Σχολείων της πόλης μας ώστε στις γυμναστικές τους επιδείξεις να δύναται να παρακολουθήσει τουλάχιστον ένας γονιός από κάθε παιδί.

Το στάδιο θα βυθιζόταν κατά ένδεκα (11) μέτρα και το ύψος των κερκίδων θα ήταν στο επάνω μέρος στο μείον 1 μέτρο και στο κάτω μέρος προς τη Φαιάκων θα έφθανε στα συν 7,5 μέτρα (όσο το ύψος διώροφης κατοικίας) με πρόβλεψη 2,5 στρεμμάτων για χώρους στάθμευσης που θα αποδίδονταν στους κατοίκους της περιοχής.

Κάτω από τις κερκίδες προβλέφθηκαν, γυμναστήρια, προθερμαντήρια, αποδυτήρια, ιατρεία, αποθήκες, κυλικείο και άλλοι βοηθητικοί χώροι με επιτρεπόμενο συντελεστή δόμησης 0,1.

Στο μεταξύ και ενώ εξελίσσονται όλα αυτά, γίνεται εκτεταμένη κατολίσθηση του πρανούς στη βορειοδυτική πλευρά του λειτουργούντος γηπέδου, στο σημείο που βρίσκονταν οι κινητές κερκίδες με βύθιση και του υπερκείμενου δρόμου.

Συστήνεται επιτροπή από τη Νομαρχία για να ελέγξει την επικινδυνότητα, η οποία με το από 19/07/2001 πρακτικό της, επιβάλλει την άμεση διακοπή της λειτουργίας του γηπέδου και στις 19/10/2001 εκδίδεται ανάλογη απόφαση από το Γ. Γραμματέα της Περιφέρειας. Κατεπειγόντως εκπονείται η μελέτη αντιστήριξης και σε διάστημα δύο (2) μηνών ολοκληρώνεται η μελέτη, εξασφαλίζονται κοινοτικά κονδύλια 1.760.821€ και στις 31/12/2001 δημοπρατείται το έργο, του οποίου η α’ μόνο φάση υλοποιήθηκε και παραδόθηκε στις 31/07/2002.

Στο μεταξύ είχαν εξασφαλισθεί μέσω της τότε Νομάρχου της κας Μπεσμπέα 100.000.000 δρχ. από την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών και με την υπ’ αριθ. 391/20.3.2002 απόφαση των Υφυπουργών Εσωτερικών, Οικονομίας και Οικονομικών, Γεν. Γραμματέα Περιβάλλοντος & Χωροταξίας και του Γενικού Γραμματέα Πολιτισμού το στάδιο είχε ενταχθεί στο Πρόγραμμα “Ελλάδα 2004 – Δίκτυο Προπονητηρίων” άρα είχαμε εξασφαλισμένη τη χρηματοδότηση και την άμεση κατασκευή ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων.

Όλα αυτά έγιναν σε χρόνο ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα. Για να μετρήσετε τις ενέργειες θα χρειασθείτε περισσότερο χρόνο. Όλα αυτά απαιτούσαν, επιστολές, επισκέψεις, απειλές, διαβουλεύσεις, ξενύχτια, τρέξιμο. Και να σκεφθείτε ότι δεν ήταν η μόνη υπόθεση με την οποία ασχολούνταν τότε ο Δήμος. Θα χρειασθείτε άλλα δύο φύλλα εφημερίδας να σας απαριθμήσω τις υποθέσεις που έτρεχαν ταυτοχρόνως.

Λένε κάποιοι, αμελητέοι βέβαια, ότι φταίνε τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Μίχου. Γι’ αυτό κατηγορούμαι; Αυτοί ποια σχέδια είχανε; Αν δεν είχα μεγαλεπήβολα σχέδια και δεν τα υποστήριζα με την προσωπική μου στάση και το πάθος και τον αγώνα όλων των στελεχών της Δημοτικής μας παράταξης « η δικής μας πόλη», η Αγία Βαρβάρα θα ήτανε εκεί που μας την παρέδωσαν οι επικριτές μας και εκεί που θέλουνε να την ξαναπάνε. Ναι!, είχαμε μεγαλεπήβολα σχέδια και γι’ αυτό πετύχαμε το απίθανο: να έχουμε πραγματοποιήσει περισσότερα απ’ όσα είχαμε υποσχεθεί στα προεκλογικά μας προγράμματα.

Πάμε όμως παρακάτω. Κάποιοι κάτοικοι αντέδρασαν, διότι καθόσον δικαιούνταν, προσπάθησαν να αποτρέψουν την κατασκευή γηπέδου δίπλα τους και κατέθεσαν το 2003 προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Δόθηκε όμως προσωρινή διαταγή από το Σ.Τ.Ε. στις 17 Δεκεμβρίου 2004, την οποία υπογράφει ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Κωνσταντίνος Μενουδάκος με την οποία επέτρεπε, μέχρι την έκδοση της απόφασης επί της προσφυγής, τη χρησιμοποίηση του υφιστάμενου γηπέδου για τη διεξαγωγή αγώνων και την εκτέλεση, των αναγκαίων εργασιών για τη διεξαγωγή τους. Από εκείνη τη στιγμή για μας είχε το θέμα προσανατολισθεί στην αποκατάσταση του γηπέδου όπως ήταν πριν, για να μη χαθεί ούτε μια μέρα.

Εκπονήσαμε κατεπειγόντως μελέτη αποκατάστασης και εξέδωσα απόφαση για σύσταση συνεργείου για την απομάκρυνση των μπαζών και αποκατάσταση του γηπέδου. Άρχισε αδυσώπητος πόλεμος, καταγγελιών, μηνύσεων, προσφυγών. Ενώ μέχρι τότε έλεγαν ότι δε μας πειράζει το γήπεδο, μας ενοχλεί το στάδιο, όταν φτάσαμε στο δια ταύτα ξεσκεπάστηκαν. Συλλαμβάνονταν τα συνεργεία, εκδίδονταν αποφάσεις από την Πολεοδομία και ανακαλούνταν και οι μηνύσεις και οι ποινικές διώξεις εναντίον μου διαδέχονταν η μία την άλλη. Ενώ γίνονταν καταγγελίες διότι η παραμονή των μπαζών υποβάθμιζε το περιβάλλον, όταν πηγαίναμε να πάρουμε τα μπάζα, μας ασκούνταν διώξεις διότι αλλοιώναμε το, ήδη διαμορφωμένο από τα μπάζα, φυσικό περιβάλλον.

Το κλίμα φοβίας που είχε δημιουργηθεί στη Δ/νση Πολεοδομίας και η αξιοποίηση της πολιτικής συγκυρίας από τους προσφεύγοντες …, με οδήγησαν στην απόφαση να ζητήσω από το Νομάρχη Αθηνών κ. Σγουρό (στον οποίο υπαγόταν η Πολεοδομία) να αναλάβει τη χρηματοδότηση και εκτέλεση του έργου με νέα μελέτη που παραδώσαμε στη Νομαρχία στις 19 Μαϊου 2005. Τη συνέχεια την ξέρετε.

Λίγο η γραφειοκρατία, λίγο ο συνεχιζόμενος αδυσώπητος πόλεμος των … καθυστέρησαν το έργο το οποίο είχε αναλάβει να χρηματοδοτήσει και εκτελέσει η Νομαρχία από το 2008 και είχε συντάξει και εγκρίνει τους περιβαλλοντικούς όρους με την 22591/9.4.2008 απόφαση του Νομάρχη, την οποία απόφαση προσέβαλλαν …. Εκδόθηκε νέα απόφαση από το Νομάρχη, η 66250/68/26.1.2009, την οποία πάλι προσέβαλαν στον Περιφερειάρχη και αφού απορρίφθηκε η προσφυγή τους από τον Περιφερειάρχη, προσέβαλαν την απορριπτική απόφαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ζήτησαν και αναστολή της απόφασης, η οποία απορρίφθηκε από το Σ.Τ.Ε. το 2010. Της προχθεσινής προσφυγής ήτανε προδιαγεγραμμένη η απόρριψη. …

Τώρα μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας για το γήπεδο.

Εγώ έκανα τα πάντα για να το φτιάξω και οι άλλοι για να το εμποδίσουν. Όποιος συνεισέφερε έστω και λίγο σ’ αυτή την τιτάνια προσπάθεια και σ’ αυτή τη μάχη, να σηκώσει το χέρι του.

Πραγματικοί συμπαραστάτες υπήρξαν ο Θόδωρος Βόσσος, ο μακαρίτης ο Σπύρος Ματάκης, ο Γιώργος Νικολαϊδης και με τη θαρραλέα και έντιμη στάση του ο Δημήτρης Τραγκουμανίδης και όπως πληροφορούμαι και οι τελευταίοι πρόεδροι της ΠΑΕ Αγ. Ελεούσα Κ. Βόσσος, Γ. Καλατζής και Τάκης Γιαννόπουλος. Ένας έπαινος αξίζει πραγματικά στην Τεχνική και Νομική Υπηρεσία του Δήμου μας.]

Αυτοί όμως που μικρόψυχα και τυχοδιωκτικά ψάχνουν φταίξιμο στο Δήμο και το Δήμαρχο, ποιον ενθάρρυναν? Τους έβαζαν και στα ψηφοδέλτιά τους. …. Δεν το κατακρίνω, απλά δείχνω σε ποια πλευρά βρίσκεται ο καθένας.

Τελευταία, φέρελπις διεκδικητής του δημαρχιακού αξιώματος … ισχυρίζεται πως ο χώρος είναι δασικός. Αυτό είναι επιχείρημα για να γίνει ή να μη γίνει το γήπεδο; Ό,τι ασυναρτησία θέλεις την ακούς. Αναρωτιέσαι αν ξέρουνε τί τους γίνεται. Ο χώρος αυτός ουδέποτε από συστάσεως Ελληνικού Κράτους υπήρξε δασικός. Έχουνε γίνει νόμοι, εκδόθηκαν αποφάσεις Αρείου Πάγου, Συμβουλίου Επικρατείας, στον ίδιο χώρο βρίσκονται κατοικίες και το 5ο Δημοτικό Σχολείο και κανείς δεν διανοήθηκε να διατυπώσει τέτοιο ερώτημα. Αν ήταν ο χώρος δασικός , θα είχαν χρησιμοποιήσει το επιχείρημα … και θα είχαν τελειώσει με το θέμα οριστικά.»