Ο Ιούδας ο Θαδδαίος, δεν έχει καμία σχέση με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη που πρόδωσε τον Θεάνθρωπο. Κατά την Ιεράν Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο Κυριος μας, θέλοντας να αποκαταστήσει το Όνομα του Προδότη Ισκαριώτη, έδωσε στον Ιούδα τον Θαδδαίο, μια ξεχωριστή ευλογία. Μια χάρη, στην οποία, ότι θα ζητάει ο Θαδδαίος από τον Χριστό μας για εμάς, αυτό θα γίνεται.
Το όνομα «Ιούδας» (εβρ. Y’hudah), ήταν πολύ συνηθισμένο στους Εβραίους της εποχής του Χριστού. Εκτός από τον Ισκαριώτη, μνημονεύονται στην Καινή Διαθήκη οι εξής:
-Ιούδας του Ιακώβου, ένας από τους 12 Αποστόλους (Λουκ. στ΄ 16 και Πράξεις α΄ 13)
-Ιούδας «ουχ ο Ισκαριώτης», προφανώς Απόστολος (Ιωάν. ιδ΄ 22)
-Ιούδας ο αδελφόθεος (Ματθ. ιγ΄ 55, Μάρκ. στ΄ 3)
-Ο συγγραφέας της Καθολικής Επιστολής του Ιούδα, που κατονομάζει τον εαυτό του ως «αδελφό του Ιακώβου» (Ιούδ. α΄ 1).
Οι πρώτοι δύο θεωρείται σχεδόν από όλους ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Οι δύο τελευταίοι θεωρείται επίσης συνήθως πως είναι το ίδιο πρόσωπο.
Ωστόσο, στους καταλόγους των Αποστόλων που παραθέτουν οι Ματθαίος (ι΄ 3) και Μάρκος (γ΄ 18), παραλείπεται ο Ιούδας, ενώ εμφανίζεται κάποιος με το όνομα Θαδδαίος (σε μερικά χειρόγραφα του Ματθαίου «Λεββαίος, ο επιλεγόμενος Θαδδαίος»).
Αυτό οδήγησε πολλούς Χριστιανούς από τους πρώτους ήδη αιώνες να συμφιλιώσουν τους καταλόγους υποθέτοντας την ύπαρξη ενός «Ιούδα Θαδδαίου», αποκαλούμενου με το ένα ή το άλλο όνομα.
Η υπόθεση αυτή είναι πολύ πιθανή, εξαιτίας του ότι το «Θαδδαίος» φαίνεται να είναι προσωνύμιο (από το αραμαϊκό Taddai = «ο με καρδιά», δηλαδή αυτός που «το λέει η καρδιά του») και του ότι πολλές μορφές της Καινής Διαθήκης έχουν περισσότερα του ενός ονόματα (π.χ. Σίμων-Πέτρος, Βαρνάβας-Ιωσήφ).
Μία ακόμη πτυχή του θέματος είναι το ότι το όνομα «Ιούδας» αμαυρώθηκε από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Για τον λόγο αυτόν, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι οι Μάρκος και Ματθαίος αναφέρονται στον άλλο ομώνυμο μαθητή με το προσωνύμιό του.
Ορισμένοι ειδικοί της Καινής Διαθήκης ωστόσο απορρίπτουν την παραπάνω υπόθεση, ισχυριζόμενοι ότι Ιούδας και Θαδδαίος ήταν δύο διαφορετικά πρόσωπα. Προτάθηκαν εναλλακτικές θεωρίες σχετικώς:
Μία μη καταγεγραμμένη αντικατάσταση ενός Αποστόλου από άλλον κατά τη διάρκεια των ετών του κηρύγματος του Χριστού εξαιτίας αποστασίας ή θανάτου, η δυνατότητα οι «12» να είναι ένας συμβολικός αριθμός ή προσεγγιστική εκτίμηση, ή απλώς ότι τα ονόματα δεν καταγράφηκαν με ακρίβεια από την πρώτη Εκκλησία.
Η άλλη σύγχυση είναι μεταξύ του Θαδδαίου εκ των 70 Αποστόλων και του Θαδδαίου του ενός από τους 12 Αποστόλους.
Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει:
«Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12 Αποστόλων”.
Τέλος, σε κάποια λατινικά χειρόγραφα του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, ο Θαδδαίος του ι΄ 3, αποκαλείται «Ιούδας ο Ζηλωτής».
Η 25η Μαρτίου αποτελεί μια ημερομηνία ορόσημο για τον Ελληνισμό, συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο την πνευματική αναγέννηση που φερνει στην ανθρωπότητα ο Ευαγγελισμός της Υπεραγιας Θεοτόκου, με την εθνική παλλιγγενεσία.
Η συγκεκριμένη ημερομηνία σηματοδοτεί τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την σύλληψη εκ της Παρθένου Μαρίας του Υιού και Λόγου του Θεού και την Εθνική Επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, την αρχή της εθνικής μας απελευθέρωσης. Η σύνδεση αυτών των δύο σημαντικών γεγονότων δεν είναι τυχαία, αλλά εκφράζει μια βαθιά πνευματική και εθνική αλληλεξάρτηση.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η στιγμή που ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αναγγέλλει στην Παναγία την ενσάρκωση του Χριστού, αποτελεί την αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Η αποδοχή της Παναγίας να γίνει η Μητέρα του Κυρίου, το «Ας γίνει κατα το ρημα σου», σηματοδοτεί την πλήρη υπακοή στο θεϊκό θέλημα και την αρχή μιας νέας εποχής για τον κόσμο. Και αυτή ακριβώς η στιγμή αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, που ξεκίνησε την ίδια ημερομηνία, είναι μια εθνική παλλιγγενεσία, μια νέα γέννηση του Έθνους. Μετά από αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας, οι Έλληνες ανέλαβαν τον αγώνα για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία τους. Η πίστη στην Ορθοδοξία, η αγάπη για την πατρίδα και η θυσία των ηρώων οδήγησαν στην επιτυχία του αγώνα. Η Επανάσταση δεν ήταν μόνο ένας πολιτικός και στρατιωτικός αγώνας, αλλά και μια πνευματική αναγέννηση, μια επανάσταση της ψυχής.
Η σύνδεση του Ευαγγελισμού με την Επανάσταση δεν είναι τυχαία. Η πίστη στην Ορθοδοξία ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που ενέπνευσε τους Έλληνες να αντισταθούν στην οθωμανική κυριαρχία. Η Ορθόδοξη πίστη και παράδοση λειτούργησε ως δεσμός ενότητας και εθνικής συνοχής, ενώ τα ιερά σύμβολα και οι θρησκευτικές τελετές έδωσαν δύναμη και ελπίδα στους αγωνιστές.
Η 25η Μαρτίου, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι μια ημερομηνία που συμβολίζει την πνευματική και εθνική αναγέννηση του Ελληνισμού, μια ημερομηνία που μας υπενθυμίζει την δύναμη της πίστης, την αξία της ελευθερίας και την σημασία της θυσίας για την πατρίδα. Ας τιμήσουμε αυτή την ιερή ημερομηνία με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Ο Τίμιος Σταυρός, βαρύς από τον πόνο και την θυσία, λάμπει σαν ένα φάρος ελπίδας μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. Δεν είναι ένα απλό ξύλο, αλλά μια γέφυρα που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον άνθρωπο με τον Θεό. Το ιερό ξύλο του Σταυρού, μιλάει για την αγάπη που δεν γνωρίζει όρια, για την θυσία που λύτρωσε τον κόσμο.
Ασπαζόμενοι σήμερα τον Τίμιο του Κυρίου Σταυρό, το σύμβολο της νίκης του φωτός επί του σκότους, της ζωής επί του θανάτου στολισμένο με τα άνθη της άνοιξης, οι ψυχές μας γεμίζουν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο.
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΑΠΡΙΛΗ, εκεί μέσα στην καρδιά της άνοιξης , μέσα στην αναγέννηση της φύσης, αλλά κυρίως μέσα στη μέση των Αγίων αυτών ημερών, της αγάπης και προσφοράς Του Θεανθρώπου , καλούμαστε και πάλι να μιμηθούμε στο ελάχιστο την πράξη Του και να προφέρουμε και εμείς με μικρή θυσία , σταγόνες αγάπης και ζωής στους συνανθρώπους μας !!!
ΕΛΑΤΕ, να κάνουμε ΠΑΣΧΑ απ το σκοτάδι στο φως, απ την αγωνία και απελπισία στην ελπίδα και στην αναγέννηση, όλων αυτών που θα έχουν ανάγκη ..