50 χρόνια διαβήκαμε από την υπογραφή της διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου, με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίδρυσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. 50 χρόνια μεταπολίτευσης, 50 χρόνια Αλλαγής, 50 χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Αναδιανομή πλούτου, ο λαός στην εξουσία, εδραίωση κι  εμβάθυνση δημοκρατίας, αναγνώριση εθνικής αντίστασης, ισότητα φύλων, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων μέσω κρατικοποίησής τους, ΕΣΥ, ΑΣΕΠ, ενδυνάμωση τοπικής αυτοδιοίκησης, κομματική οργάνωση και συνδικαλισμός, ίδρυση πολιτιστικών και αθλητικών σωματείων, αποκέντρωση κεντρικής διοίκησης, ευρωπαϊκή ενοποίηση, Διαύγεια, ανοιχτή διακυβέρνηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, κοινωνική ασφάλιση, προστασία πρώτης κατοικίας, μεγάλα δημόσια έργα, φιλολαϊκή πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, πράσινη ανάπτυξη, Καλλικράτης.

Τα προκείμενα, αποτέλεσαν μερικές από τις εμβληματικότερες κατακτήσεις των κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. μέσα από βαθύπνοα έργα και μεταρρυθμίσεις. Ο ριζοσπαστισμός και η ηγετική κουλτούρα του Ανδρέα Παπανδρέου, ξεπερνούσαν τα εθνικά μας όρια και αποτελούσαν σημείο παγκόσμιας αναφοράς. Η Ελλάδα καθοδηγούταν από μια πολυσχιδή πολιτική φυσιογνωμία, που έφερε τη μεσαία τάξη στο προσκήνιο, που έδωσε υπόσταση και φωνή στους μη προνομιούχους και δε συμβιβάστηκε ποτέ με το κατεστημένο και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, γι’ αυτό άλλωστε ο Ανδρέας όλων των Ελλήνων, δεν αγάπησε ποτέ και δεν αγαπήθηκε από τους  κερδοσκοπικούς ομίλους των ΜΜΕ και την πλουτοκρατία. Ο Ανδρέας, που ήταν φίλος τόσο του Μιτεράν, όσο και του Αραφάτ, τόσο του Όλοφ Πάλμε, όσο και της Ίντιρα Γκάντι, τόσο της Δύσης, όσο και της Ανατολής.

Ιδεολογικός του αντίπαλος ήταν πάντα η Δεξιά, από την οποία είχε διακριτά πολιτικά και ιδεολογικά όρια, μεταξύ προόδου και συντήρησης, διαφάνειας και διαπλοκής, οικονομικοκοινωνικής δικαιοσύνης και ανισότητας. Όσο κι αν προσπάθησαν να τον πλήξουν πολιτικά μέσω σκανδάλων και του “Βρώμικου ’89” η Δεξιά σε συνεργασία με τις τότε αριστερές ηγεσίες, δεν τα κατάφεραν. Μπορεί να τον έπληξαν βιολογικά, αφού η εύθραυστη υγεία του δεν άντεξε, η παρακαταθήκη του Ανδρέα όμως συνεχίστηκε μέσω της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μέσω των διαχρονικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που κράτησε τη χώρα όρθια από τη χρεοκοπία, απέναντι σε όλους και σε όλα.

Σήμερα, που η χώρα μας είναι παραδομένη στο κράτος των funds και των παρόχων, στα επιδοματικά pass και τη βαρβαρότητα της ακρίβειας, στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και την κατάργηση των ανεξάρτητων αρχών, στην ασυγκράτηση κοινωνικοοικονομική ανισότητα και την κατάλυση του ΕΣΥ,  στην ολιγοκρατία και τα ολιγοπώλια, σήμερα που το καρτέλ του μητσοτακικού κράτους βοά μέσα στην αλαζονεία και την ασύδοτη κερδοσκοπία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να επαναφέρει στον “οργανισμό” του τον ριζοσπαστισμό και το ήθος του Παπανδρεϊσμού. Μόνο μέσω αυτού του “αξιακού μοντέλου”, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ενώσει και πάλι τον κεντροαριστερό χώρο και θα ξαναγίνει η φωνή της μεσαίας τάξης και των μη προνομιούχων. Για να γίνει ξανά το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα όλων των Ελλήνων, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της βάσης του, να γίνει και πάλι μια μεγάλη αγκαλιά, που δίχως κλειστοφοβικές και ομαδαρχικές νοοτροπίες κάμαρας, θα κλείσει μέσα της και θα ηγηθεί όλου του προοδευτικού κεντροαριστερού χώρου. Ίσως οι εσωκομματικές μας εκλογές ανάδειξης Προέδρου της 6ης Οκτωβρίου είναι η τελευταία “άπαξ” ευκαιρία μας, να πορευτούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και να καταστήσουμε και πάλι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κόμμα εξουσίας.

ΠΑΜΕ να σηκώσουμε ξανά ψηλά τον Πράσινο μας Ήλιο, για την κοινωνία, για τη σοσιαλδημοκρατία, για την Ελλάδα.

Άρης Αναγνωστόπουλος, Γραμματέας Δ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αγίας Βαρβάρας