ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Ι.Ν Προφήτου Ηλιού Αγ.Βαρβάρας: Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος – 1700 χρόνια μετά

Published

2 μήνες ago

30 Μαΐου, 2025

Συμπληρώνονται φέτος 1700 χρόνια από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, το 325 μ.Χ., ένα από τα πιο καθοριστικά γεγονότα στην ιστορία του Χριστιανισμού. Μία σύνοδος που συγκλήθηκε υπό τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο και ένωσε επίσκοπους από όλο τον τότε γνωστό κόσμο με στόχο την αποσαφήνιση της πίστης και την ενότητα της Εκκλησίας.

Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος ανέδειξε τον όρο “ομοούσιος” για να διακηρύξει τη θεότητα του Υιού, καταδικάζοντας την αίρεση του Αρείου, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα και όχι Θεός αληθινός. Η Σύνοδος καθόρισε το Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω», που είναι το ακλόνητο θεμέλιο της χριστιανικής ομολογίας. Παράλληλα, έθεσε και κανονισμούς ποιμαντικού ήθους και του τρόπου υπολογισμού του Πάσχα, δείχνοντας ετσι ότι η Εκκλησία δεν υπερασπίζεται μόνο την ορθότητα της πίστης, αλλά και την ποιότητα της ζωής.

Στον ταραγμένο κόσμο του 21ου αιώνα, όπου οι φωνές του σχετικισμού, του διχασμού και της θρησκευτικής αδιαφορίας πληθαίνουν, το μήνυμα της Συνόδου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: η ενότητα στην αλήθεια είναι εφικτή, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη και ακλόνητη προσήλωση στο Ευαγγέλιο.

Η Επέτειος αυτή καλεί όλους μας —κληρικούς και λαϊκούς, θεολόγους και πιστούς— να αναλογιστούμε πώς μπορούμε να ζήσουμε την ενότητα της πίστεως σε έναν πολυδιασπασμένο χριστιανικό κόσμο, με πάνω από 45.000 ομολογίες και σχίσματα. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος δεν ήταν απλώς ιστορικό γεγονός. Ήταν φανέρωση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία.

Ας γίνει λοιπόν η φετινή χρονιά ευκαιρία προσευχής και ενότητας.

Α.Μ.Κ

ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Λ. Μίχος: Ένα μικρό εκκλησάκι παλαιοημερολογίτικο – Μοσχοβολάει όμως όλο τον καιρό

Published

2 ώρες ago

7 Αυγούστου, 2025

dikaiosinisimera

Ένα μικρό εκκλησάκι παλαιοημερολογίτικο, χαμένο στη γωνία των οδών Στέφανου Σαράφη και Επτανήσου, πίσω από ένα ασπρισμένο ψηλό μαντρότοιχο, απαρατήρητο στους περαστικούς, δύο χούφτες τόπος και μια στάλα χτίσμα, δεν σου γεμίζει το μάτι. Μοσχοβολάει όμως όλο τον καιρό κι άμα κοντοσταθείς σούρχεται από μέσα το θυμίαμα, νοτισμένο από τις προσευχές τόσων και τόσων ευσεβών, που γονάτισαν, προσκύνησαν και ικέτεψαν τη χάρη και τη βοήθεια της Αγίας Παρασκευής. Με πήγαινε μικρό, με την αδελφή μου την Ελένη, η μακαρίτισσα η μάννα μου, η κυρα-Αριάδνη, να προσκυνήσω. Η Αγία Παρασκευή θα φροντίζει τα μάτια σου μούλεγε. Και δεν είχα λόγο ν’ αρνηθώ. Άλλωστε η γερόντισσα, που παλιά έμενε μόνιμα εκεί, ήταν τόσο άγια γυναίκα, που σε υπέβαλλε να θεωρείς ότι οι καλοί χριστιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, κάτι σαν γνησιοι απόλονοι των αγίων που προσκυνούσαμε. Παραδίπλα στο μικρό εκκλησάκι έζησα μερικά από τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια. Μέναμε τότε στους Μποτσαραίους, οικογένεια Μπότσαρη από την Ήπειρο, νοικοκυραίοι, αρχοντάνθρωποι. Μέναμε με νοίκι. Εμείς και απέναντι η κυρία Μαγδαληνή, με την κόρη της την Κωστούλα. Οι άλλοι ήταν ιδιοκτήτες. Εκεί, στον χωμάτινο δρόμο της Επτανήσου ήταν ο μεγάλος μας μικρόκοσμος. Έκεί, τρέξαμε, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε. Όλοι εκεί. Ο Θανάσης, ο Αντώνης, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Λυρής, η Ειρήνη, η Παναγιώτα, η Κωστούλα, ο Χρήστος…οι μεγάλες μας αποστάσεις ήταν το 1ο Δημοτικό, το σχολείο των αδελφών Τσιλιβάκου, το μπακάλικο του Νίκου του Χριστακόπουλου, το κουρείο του Παναγιώτη του Καλλιμάνη, το τσαγκαράδικο του Γιάννη του Σπυρόπουλου…

Μου το θύμισε ο καλός μου φίλος ο Πέτρος ο Διασάκος, γείτονας και αυτός από παλιά. Ήρθε και με βρήκε σήμερα το πρωΐ. Σήμερα, μου λέει, είναι της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό. Αν μπορέσεις έλα!

[Το σημείωμα αυτό το έγραψα το έτος 2019, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό εορτολόγιο. Τότε ζούσε ο φίλος μου ο Πέτρος Διασάκος. Έφυγε από τον καταραμένο κορωνοϊό και δεν γιορτάζει πιά μαζί μας. Τούτη η επαναφορά αποτελεί ένα μικρό αντίδωρο στη φιλία και την αγάπη του, μία ανεξόφλητη οφειλή στη γενναιοδωρία της ψυχής του!]