Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής η Εκκλησία υψώνει τα χέρια της στον Θεό και ζητά ανάπαυση για όλες τις ψυχές – γνωστές και άγνωστες, λησμονημένες και μνημονευμένες. Είναι η ημέρα της καθολικής μνήμης, όπου ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν κανέναν να τους θυμάται βρίσκονται στην καρδιά της προσευχής. Το κόλλυβο γίνεται σύμβολο ζωής και Αναστάσεως, όπως ένας κόκκος σίτου που πέφτει στη γη, δεν χανεται αλλα ανθισμενος και καρποφορος βλαστένει στη γη , έτσι και ο κάθε άνθρωπος που αφήνει τούτον τον κόσμο θα αναστηθεί ένδοξος.

Η Εκκλησία δεν ξεχνά ποτέ. Και πριν ακόμη ο άνεμος της Πεντηκοστής φυσήξει δυνατά, πριν γεμίσει ο κόσμος με το φως του Παρακλήτου, εμείς στεκόμαστε ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα, ανάμεσα στη Γη και τον Ουρανό. Προσευχόμαστε για όσους προπορεύτηκαν, όχι με φόβο και απελπισία, αλλά με την ελπίδα της Ανάστασης. Γιατί στην Εκκλησία όλοι ανήκουν, κι η αγάπη του Χριστού δεν περιορίζεται στον παρόντα κόσμο, αλλά διαπερνά τον θάνατο και φτάνει μέχρι τα έσχατα. Και ακριβως αυτή την μνήμη και την μαρτυρία έρχεται το Ψυχοσάββατο να μας υπενθυμίσει.

.

.

.