Απάντηση σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ με τίτλο «Το γήπεδο στα Ριμινίτικα δεν είναι έργο του Μίχου ή του Καπλάνη» με την σημείωση «πως πριν από αυτούς και κάποιοι άλλοι αγωνίστηκαν» έδωσε ο επί  σειρά ετών δήμαρχος της πόλης  και πρώην βουλευτής Λάμπρος Μίχος.

Ο επικεφαλής της παράταξης «Αγία Βαρβάρα Πρώτη Ξανά», αναφέρει πως όλοι ξέρουν για τη δίκαιη αναγνώριση που έγινε κατά την περίοδο της θητείας του στο έργο και στο πρόσωπο ανθρώπων που μόχθησαν για την Αγία Βαρβάρα αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η μία ιστορία είναι συνέχεια της άλλης. 

«Όπως πολύ καλά γνωρίζετε ούτε πρόσφατα βρέθηκα στην Αγία Βαρβάρα, ούτε ανήκω σε αυτούς, που για διάφορους λόγους, που αυτούς μόνο αφορούν,  θέλουν να διαγράψουν το παρελθόν. Αντιθέτως το τιμώ μαζί με τους ανθρώπους που μόχθησαν για τον τόπο μας. Και δέχομαι ευχαρίστως κρίσεις και επικρίσεις από αυτούς. Δεν δέχομαι όμως από τους άκαπνους, τους άφαντους και τους φαντασμένους. Όλοι ξέρουν  για τη δίκαιη αναγνώριση, που έγινε, κατά την περίοδο της θητείας μου,  στο έργο και τα πρόσωπα του Θανάση Κοτρώτσου, του Δημήτρη Παντελιάδη, του Νίκου Νικολόπουλου και του Μήτρου Σουλιμιώτη. Με όλους το έφερε η μοίρα να συναντηθώ. Με κάποιους να συνεργασθώ και με κάποιους να βρεθώ δίπλα δίπλα σε κοινούς αγώνες. Για την ιστορία σας αναφέρω ότι το 1975 ορίσθηκα από το τότε δημοτικό συμβούλιο, όντας  πρόεδρος του φοιτητικού συλλόγου,  μαζί με την Αθηνά Παναγούλη, με πρόταση του αείμνηστου δημάρχου μας Μήτρου Σουλιμιώτη, κύριος ομιλητής στην παλλαϊκή συγκέντρωση για τη διεκδίκηση του χώρου της Αποστολικής Διακονίας για την ανέγερση του σχολικού συγκροτήματος. Τριάντα χρόνια μετά, ως δήμαρχος πλέον, συνέχιζα τις διεκδικήσεις από την Αποστολική Διακονία για την εξασφάλιση του χώρου για την ανέγερση του 2ου Λυκείου. Βλέπετε και οι τοίχοι έχουν τη δική τους απαράγραπτη ιστορία. Και η μία ιστορία είναι συνέχεια της άλλης. Για όσους ξαφνιαστούν, όψιμους θιασώτες των αγώνων, για το πως βρέθηκα δίπλα στον αείμνηστο Σουλιμιώτη, έχω να θυμίσω πως μαζί με τον Νίκο Μούργο και τον Έκτορα Γλένη αποτελούσαμε το εκλογικό επιτελείο της Δημοκρατικής Συνεργασίας, το έτος 1975.  Το έτος 1983, που έγινε η δυναμική κατάληψη του χώρου, στα Ριμινίτικα, ήμουν δημοτικός σύμβουλος, μαζί με τον Αντώνη Κουντούρη, που φαίνεται μπροστά στη φωτογραφία και με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, με πρωτοστάτη βέβαια τον αείμνηστο Μήτρο, προχωρήσαμε, μαζί με τους κατοίκους, στην κατάληψη και διαμόρφωση του χώρου, βάζοντας τη βάση διεκδίκησής τους από τους ιδιώτες και προκειμένου να δημιουργήσουμε τετελεσμένα. Ακολούθησαν δικαστήρια και με απόφαση του Αρείου Πάγου η έκταση αποδόθηκε αμετάκλητα στους ιδιώτες. Λίγο μετά ανέλαβα το αξίωμα του δημάρχου. Έκανα ό,τι επέβαλλε το καθήκον μου. Δεν διεκδίκησα κανενός τη δόξα. Όμως δεν θέλω κανείς να οικοιοποιείται ή να μηδενίζει, στο βωμό της όποιας ευτελούς σκοπιμότητας, τη δική μου συμβολή και όσων πραγματικά βοήθησαν. Όσες φορές αναφέρθηκα στα Ριμινίτικα το έκανα για να προστατεύσω τον εαυτό μου από συκοφαντίες και  άδικες επιθέσεις. Έπρεπε να πω επίσης πως όταν εγώ προσπαθούσα να γίνει γήπεδο, κάποιοι το πολεμούσαν. Αυτοί δεν είναι δυνατόν αντί να κρύβονται να γίνονται και τιμητές. Αφήστε τις γενικεύσεις. ΄Οποιος βοήθησε, έστω και ελάχιστα, για το γήπεδο να σηκώσει το χέρι . Από ανέξοδες ρητορείες έχουμε χορτάσει. 

Ότι έγινε με τα Ριμινίτικα τα έχω γράψει σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς τότε κανείς να τα αμφισβητήσει. Τα είπα σε συνέντευξη στην εφημερίδα σας το 2013 κα τα επανέλαβα στις 8/5/2014.»