Σαν σήμερα
12 Ιουλίου 1973: Η απόπειρα κατάληψης αντιτορπιλικών από το πλήρωμα του ΒΕΛΟΥΣ
H ιστορία του ΒΕΛΟΥΣ δεν τελείωσε στο Φιουμιτσίνο. Στις 12 Ιουλίου 1973 έγινε προσπάθεια κατάληψης των αντιτορπιλικών ΙΕΡΑΞ και ΑΕΤΟΣ , στο Saint Rafael.
Ο αείμνηστος συγγραφέας και απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ Αντώνης Κακαράς με ένα κείμενό του είχε αφηγηθεί την ιστορία που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και εκτυλίχθηκε λίγες ημέρες μετά από την “ανταρσία του ΒΕΛΟΥΣ”.
ΟΙ ΣΤΑΣΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ Α/Τ ΒΕΛΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΚΙΜΟΥΣ ΣΤΟ SAINT RAFAEL ΣΤΙΣ 12 ΟΥΛΙΟΥ 1973
Ο Αντιπλοίαρχος Νίκος Παππάς και όσοι επιλέχτηκαν από τους εθελοντές του ΒΕΛΟΥΣ και τον ακολούθησαν στην «ανταρσία» τους το Μάη του ‘73[1] δεν σταμάτησαν να δρουν κατά της χούντας των Αθηνών. Μία από τις σχεδιάσεις τους να καταλάβουν στο Saint Rafael τα Αντιτορπιλικά (Α/Τ) ΙΕΡΑΞ και ΑΕΤΟΣ, (όπου επέβαιναν οι ναυτικοί δόκιμοι για την καλοκαιρινή τους εκπαίδευση σε δίμηνο ταξίδι κατά τον περίπλου της Ευρώπης), δεν πέτυχε όσον αφορά τον αντικειμενικό σκοπό. Αλλά δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στη χούντα με την δημοσιότητα που πήρε διεθνώς πάλι μετά την κραυγαλέα «στάση» του Αντιτορπιλικού ΒΕΛΟΣ λίγες μέρες νωρίτερα. .
Η εσπευσμένη επανένταξη του Α/Τ ΒΕΛΟΣ στην άσκηση του ΝΑΤΟ απ’ όπου είχε αποχωρήσει, (την ίδια ακριβώς στιγμή που το εγκατέλειπε ο Παππάς με την ομάδα του), ήθελε να δείξει πως η Ελλάδα δεν είχε κανένα πρόβλημα υπό το στρατιωτικό καθεστώς στο βορειοατλαντικό σύμφωνο. Και πως οι ΕΔ της χώρας πληρούσαν τις υποχρεώσεις τους στη Νοτιοανατολική πτέρυγα. Και εκεί ήταν που κόστισε περισσότερο η εμφάνιση μιας μεγάλης οργάνωσης αξιωματικών για κίνημα και ακόμα χειρότερα η ΄΄ανταρσία΄΄ ενός αντιτορπιλικού και μάλιστα στη μέση μιας ΝΑΤΟϊκής άσκησης. Όταν επομένως σε λίγες μόνον εβδομάδες ακούγεται πάλι, πως δύο πολεμικά πλοία της Ελλάδας ΄΄κινδύνευσαν΄΄ να πέσουν στα χέρια των ΄΄λιποτακτών΄΄, το πλήγμα είναι βαρύ.
Στην υπόθεση αυτή, εκτός των άλλων, παρουσιάζουν ενδιαφέρον ο τρόπος που αντέδρασαν οι αξιωματικοί των πληρωμάτων των δύο πλοίων και η ηγεσία του ναυτικού στην Ελλάδα. Τα συμπεράσματα από γραπτά ντοκουμέντα είναι μελαγχολικά για τους συντάκτες τους, σε αντίθεση με το ριψοκίνδυνο της σχεδίασης της ομάδας Παππά.
Στο Α/Τ ΙΕΡΑΞ κυβερνήτης ήταν ο αντιπλοίαρχος Σ. Καρατσώλης, ύπαρχος ο υποπλοίαρχος Δ. Καλλέργης, (που πρότινος υπηρετούσε υπό τον Παππά στο ΒΕΛΟΣ) και πρώτος μηχανικός ο υποπλοίαρχος Καραφυλλίδης, με δεύτερο τον ανθυποπλοίαρχο Γκίκα. Στο ΑΕΤΟΣ κυβερνήτης ο πλωτάρχης Ι. Ζαφειρόπουλος και ύπαρχος ο υποπλοίαρχος Α.Κουτσοτόλης, Μεταξύ των άλλων συνόδευαν τους δόκιμους, ως επιτηρητές, οι υποπλοίαρχοι Α. Ρίζος και Π. Νινιός. Οι σημαιοφόροι Χ. Δρακούλης και Ι. Γκουλούσης ανήκαν στο επιτελείο των δύο πλοίων.
Στο Αρχηγείο Ναυτικού (ΑΝ) έχει κτυπήσει συναγερμός μετά την επιχείρηση του Α/Τ ΒΕΛΟΣ στο Φιουμιτσίνο και φοβούνται κάτι παρόμοιο με τα δύο αντιτορπιλικά των δοκίμων.
Ο φόβος αποδείχτηκε βάσιμος το βράδυ της 12ης Ιουλίου ενώ στο ΙΕΡΑΞ παρατίθεται δεξίωση με καλεσμένους διάφορους επισήμους από το Saint Rafael, όπως γίνεται σε όλα τα λιμάνια προσέγγισης των πλοίων κατά τα εκπαιδευτικά ταξίδια των δοκίμων στο εξωτερικό.
Τα σήματα για τα γεγονότα στο Saint Rafael που ανταλλάχτηκαν από 12 μέχρι 19 Ιουλίου 1973 μεταξύ του Αρχηγείου και των δύο κυβερνητών ήταν τα εξής:
Με το απόρρητο 122339 (δηλαδή στις 23.39 ώρα της 12ης Ιουλίου) ο Καρατσώλης αναφέρει στο Α.Ν. την προσέγγιση Παππά όταν «… κυβερνήτης προσεκλήθη εις γεύμα υπό αμερικανίδος (…) ένθα μεταβάς ευρέθη προ των.. Παππά,… Βενιζέλου μετά της συζύγου του, ενός πρώην σημαιοφόρου και εταίρου ιδιώτου (…) οι ανωτέρω συνέστησαν εις κυβερνήτην την κατάληψιν των πλοίων και τον πλουν (…) εις Φιουμιτσίνο ένθα θα επέβαινον τέως βασιλεύς και ο Καραμανλής δια την ίδρυσιν κυβερνήσεως (…) ανωτέρω κίνησις έδει οπωσδήποτε να συντελεσθεί προ του δημοψηφίσματος και δια της κινήσεως ταύτης θα απήτουν την απελευθέρωσιν των προσφάτως συλληφθέντων αξιωματικών του ναυτικού (…) εις την (…) ομάδα προβλέπεται οτι θα προστεθεί μικρά ομάς αξιωματικών και υπαξιωματικών, οίτινες αναμένοντο να αφιχθούν εις Saint Rafael περί ώραν 12.23.00, πιθανώς οι εξελθόντες του Α/Τ ΒΕΛΟΣ …»
Σε μισή περίπου ώρα με το απόρρητο προσωπικό σήμα (131240) ο Αρχηγός του ΑΝ Αραπάκης συγχαίρει τον Καρατσώλη και τονίζει πως περιμένει πρόσθετα στοιχεία τώρα «…που τελείτε εις μεγαλυτέραν ηρεμίαν…» .
Παράλληλα εκπέμπει διαταγές προς τα πλοία που μετέφεραν όλους τους δοκίμους (αξιωματικούς και υπαξιωματικούς) ήτοι στα ΙΕΡΑΞ και ΑΕΤΟΣ και στα Αρματαγωγά ΣΥΡΟΣ και ΚΡΗΤΗ, με τις οποίες ματαιώνονται οι προγραμματισμένες επισκέψεις σε λιμάνια του εξωτερικού, δήθεν λόγω του δημοψηφίσματος. Εκείνου που είχε προκηρυχθεί να γίνει στις 29 Ιουλίου με αφορμή το κίνημα του ναυτικού για τροποποίηση του Συντάγματος και εγκαθίδρυση στη συνέχεια Πολιτεύματος Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Σε λίγες ώρες σκέφθηκαν ωριμότερα και ακύρωσαν μόνον όμως το σήμα, που αφορούσε τους δοκίμους της ΣΝΔ.
Αργότερα την ίδια ημέρα (13 Ιουλίου στις 2000), ο Καρατσώλης, απαντά στο προσωπικό σήμα του Αραπάκη και προσθέτει λεπτομέρειες για την υπόθεση. Εκτιμά πως η επιχείρηση θα γινόταν (μετά προσηλυτισμό αξιωματικών των δύο πλοίων) με συμμετοχή ιδιωτικής θαλαμηγού του Νικήτα Βενιζέλου, που διαθέτει ελικόπτερο και οπλισμό. Επίσης πως σκοπός τους ήταν η απελευθέρωση των πρόσφατα συλληφθέντων αξιωματικών της οργάνωσης στο ναυτικό, αλλά ήδη όλα είναι υπό έλεγχο «…το δε προσωπικόν με υψηλόν ηθικόν παραμένει πιστόν εις τας αρχάς της επαναστάσεως της 21 Απριλίου …»
Τις επόμενες ημέρες γίνονται πολλές προφορικές συνεννοήσεις των δύο κυβερνητών με το αρχηγείο μέσω συσκευής του Α/Τ ΑΕΤΟΣ (SSB), για στοιχεία από αναφορές των ίδιων αλλά και άλλων αξιωματικών.
Στις 19 Ιουλίου στις 11 το βράδυ ακολουθεί το σήμα 192300 με το οποίο κυβερνήτης του ΑΕΤΟΣ Ζαφειρόπουλος, προτείνει πρόγραμμα και κινήσεις για τα δύο πλοία, παίρνοντας υπόψη τα προηγηθέντα.
Τα δύο αντιτορπιλικά συνεχίζουν το ταξίδι τους αλλά από το επόμενο λιμάνι (τη Σέουτα) επιστρέφουν στην Ελλάδα με πρώτη προσέγγιση τη Σούδα, στις 23 Ιουλίου.
Ο Ζαφειρόπουλος έχει ήδη δώσει δείγματα πιστού στελέχους στη χούντα. Είχε δραστηριοποιηθεί στην εξάρθρωση της οργάνωσης για κίνημα, και συμμετείχε εκτός των άλλων σε έρευνα σπιτιού (Σέκερη). Ο ίδιος, από την πρώτη στιγμή που έμαθε τα του γεύματος και των προθέσεων Παππά, έσπευσε και ενημέρωσε το Α.Ν. αρκετά πριν τον ανώτερό του κατά βαθμό Καρατσώλη. Είναι ο κυβερνήτης του ΑΕΤΟΣ και όχι του ΙΕΡΑΞ που υποβάλει προτάσεις στο Α.Ν. για τις κινήσεις των δύο πλοίων από τον κατάπλου τους στη Σούδα, παραβιάζοντας βασική αρχή διοικήσεως. Εκεί υποστηρίζει πως θα πρέπει να είναι μειωμένη η επικοινωνία με την ξηρά, μέχρι να τελειώσει η «…ανταλλαγή πληροφοριών.. επί διήμερον..»
Είναι προφανές ότι ο Αραπάκης εκτίμησε μεν το σήμα με την καταγγελία του Καρατσώλη το βράδυ της 12/7, αλλά εκτίμησε ακόμα περισσότερο τις ενημερώσεις του Ζαφειρόπουλου, που είχαν προηγηθεί. Η αρχαιότητα και η διαφορά βαθμού έχει καταλυθεί, και εκείνο που μετράει είναι η πίστη στο καθεστώς και το αδίστακτο του χαρακτήρα. Και στα δύο ο Ζαφειρόπουλος έχει δείξει να υπερέχει έναντι του ανωτέρου του Καρατσώλη.
Με τον ερχομό των δύο πλοίων στην Ελλάδα, υποβάλλονται τέσσερις αναφορές για τα συμβάντα στο Saint Rafael. Το περιεχόμενό τους είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα σκέψης και δράσης αξιωματικών πιστών στο καθεστώς της χούντας αλλά και φοβισμένων, όπως δείχνει να είναι ο Καρατσώλης.
Η μία αναφορά προς Α.Ν., χωρίς ημερομηνία, είναι του ανθυποπλοιάρχου Κ. Γκίκα. Επισημαίνεται ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις γνωστές, όπου αξιωματικοί τέτοιου βαθμού να αλληλογραφούν με το Αρχηγείο Ναυτικού.
Η άλλη αναφορά, πάλι προς Α.Ν., είναι του πλωτάρχη Ζαφειρόπουλου, κυβερνήτη του Α/Τ ΑΕΤΟΣ, γραμμένη εν πλω στις 27-7-73.
Η τρίτη είναι του υποπλοίαρχου Δ. Καλλέργη του Α/Τ ΙΕΡΑΞ, γραμμένη στο ΝΚ στις 30-7-73, όχι προς Α.Ν. αλλά προς αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο του 2ου Επιτελικού Γραφείου του Αρχηγείου Ναυτικού.
Η τελευταία είναι του αντιπλοιάρχου Σ. Καρατσώλη, κυβερνήτη του Α/Τ ΙΕΡΑΞ, προς Α.Ν. με ημερομηνία 1-8-73. Και οι τέσσερις είναι χειρόγραφες, χωρίς πρωτόκολλο εξερχομένου εγγράφου και υποβλήθηκαν εκτός κανονικού κυκλώματος αλληλογραφίας, που σημαίνει πως δεν τις είδαν οι κανονικοί προϊστάμενοί τους.
Ο Γκίκας, δεύτερος μηχανικός του ΙΕΡΑΞ, αναφέρει απευθείας στο αρχηγείο και περιγράφει τα γεγονότα στο Saint Rafael. Τονίζει ότι μόλις γύρισε στο πλοίο το απόγευμα, ο Πρώτος Μηχανικός υποπλοίαρχος Καραφυλλίδης, του είπε πως κάτι πρόκειται να γίνει, να οπλιστεί και θα του εξηγήσει, ενώ ο ίδιος απάντησε, …εφ’ όσον συμβαίνει κάτι, παρακαλώ να μάθω το συντομότερον δυνατόν… δείχνοντας έτσι ανησυχία και αποφασιστικότητα. Και οι δύο ήταν πιστοί στην ΄΄επανάσταση΄΄.
Ο Γκίκας αναθέτει έργο …εις ανθρώπους εντεταλμένους εις ασφάλειαν του Πλοίου … και κάνει και τις δικές του εκτιμήσεις, για το ποιος ήταν ο σημαιοφόρος αγγελιαφόρος του Παππά … πιθανό, …να ήτο ο Ζησιμόπουλος, ο οποίος και υπήρξεν συμμαθητής του Χ. Δρακούλη … Προσθέτει, πως ο Παππάς και οι δικοί του γνωρίζουν ότι, οι κινήσεις παραβολής και απάρσεως στο Α/Τ ΑΕΤΟΣ εκτελούνται από τον ύπαρχο υποπλοίαρχο Κουτσοτόλη και όχι από τον Κυβερνήτη. Επισήμανση άσχετη με το θέμα, αλλά ΄΄κάρφωμα΄΄ του προϊσταμένου του Ζαφειρόπουλου.
Στη συνέχεια εκθέτει πώς συνεννοήθηκε με τον Καραφυλλίδη και κατάρτισαν σχέδιο για προστασία του πλοίου, … ανεξαρτήτως αποφάσεως Κυβερνήτου… αλλά και για σύλληψη του Ν. Παππά και της ..παρέας του… Ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος προβάλλει γενναιότητα, που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξει. Ο ίδιος πρότεινε στον Κυβερνήτη του σχέδιο σύλληψης των ΄΄αντιπάλων΄΄, τελικά δε, … και μετά νέαν εισήγησιν συλλήψεως, εδέχθη την πρότασιν να μεταβεί μετά του Υπάρχου εις το σημείον συναντήσεως, πλην όμως την στιγμήν ταύτην επενέβη ο υποπλοίαρχος Ρίζος λέγων, ΄΄εάν πάτε έξω Κύριε Κυβερνήτα θα σας σκοτώσουν, καλύτερα να περιμένωμεν οδηγίας του Α.Ν.΄΄. Εκφράζει επίσης απορία για τη στάση του Δρακούλη, αναφέρει ότι τον ενημέρωσε στη Σέουτα και ο κυβερνήτης του Α/Τ ΑΕΤΟΣ, και κλείνει εκφράζοντας την πικρία του διότι … το σχέδιον συλλήψεως Γκίκα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, πλην όμως ….
Αυτή ήταν η αναφορά ενός νέου ανθυποπλοιάρχου επηρμένου από ΄΄επαναστατικότητα΄΄, που υπηρετούσε σε πολεμικό πλοίο με κυβερνήτη αντιπλοίαρχο το καλοκαίρι του 1973, με Αρχηγό του Στόλου τον αντιναύαρχο Π. Καλογερόπουλο και του Ναυτικού τον αντιναύαρχο Αραπάκη! Είναι περίπτωση που δείχνει τη διάλυση που επικρατούσε στον τομέα πειθαρχία, τήρηση ιεραρχίας, παραδόσεων, συναδελφικότητας. Αρκούσε μια προσπάθεια για κατάληψη των πλοίων και φάνηκε η έλλειψη συνοχής, σοβαρότητας, θάρρους, ψυχραιμίας στην ομάδα αυτή των αξιωματικών των δύο πλοίων.
Στις 27 Ιουλίου ο Ζαφειρόπουλος υποβάλλει στο Α.Ν. τη δική του αναφορά. Στην αρχή εκθέτει τα των επισκέψεων των πλοίων στη Νότια Γαλλία και δη τις αλλαγές, που τους επέβαλαν οι γαλλικές αρχές, όπως τους πληροφόρησε ο άμισθος πρόξενος της Ελλάδας στην Τουλώνα κ. Μαρμοράς. Σύμφωνα μ’ αυτές, …ο Δήμαρχος του Σαν Ραφαέλ εδήλωσεν ότι δεν δέχεται εις την πόλιν του δικτατορικούς, παρά μόνον δημοκράτας…
Περιγράφει επίσης όλο το γνωστό ήδη ιστορικό της επιστολής, του γεύματος και των σχεδίων Παππά – Βενιζέλου για την κατάληψη των πλοίων, που του ανέφερε ο Καλλέργης. Όταν τέλειωσε η συζήτηση με τον Καλλέργη, ο Ζαφειρόπουλος ήρθε σε επαφή με τον Καρατσώλη, έμαθε ότι ο Παππάς σχεδίαζε ένοπλη επέμβαση στα πλοία περί τις 04.00 της επομένης 13 Ιουλίου με τους πρώην του ΒΕΛΟΥΣ. Επίσης …ότι εφέροντο μυημένοι ως προς τον ΑΕΤΟ κάποιος Σημ/ρος Γ. Γκουλούσης, προϋπηρετήσας με τον Παππά εις το ΒΕΛΟΣ…
Στη συζήτηση με τον Καρατσώλη του δηλώνει, πως ..τα πλοία ανήκουν στο Έθνος, δε θα γίνουμε προδότες σαν τον Παππά… και ολοκληρώνει …έχω να προσθέσω, ότι ήταν υπό πλήρη σύγχυσιν … η στάσις μου τον έβγαλε από πολλές σκέψεις …
Όπως ο Γκίκας, έτσι και αυτός αυτοπροβάλλεται ως γενναίος και άφοβος. Δεν παραλείπει να αναφέρει τις επαφές με τον αρχηγό στον οποίο ..είπον ότι έχω απόλυτον έλεγχον του ΑΕΤΟΥ και ότι οι αξιωματικοί του Πλοίου ήσαν πιστοί εις την Σημαίαν και την Επανάστασιν … Διαπιστώνει και αυτός όπως και ο Καλλέργης τη σύγχυση του Καρατσώλη, που όλοι πλέον ΄΄καρφώνουν΄΄ ευθέως και πλαγίως.
Προτείνει και αυτός σύλληψη του Παππά, αλλά ο Καρατσώλης δεν τον αφήνει … δεν είναι δυνατόν να στείλωμεν ανθρώπους, η βίλα φρουρείται … θεωρεί την ενέργειαν επικίνδυνον … υπονοώντας πως, εάν τον άφηνε θα τολμούσε επιχείρηση για σύλληψη του Παππά και των ανδρών του σε μια βίλα ή στους δρόμους της γαλλικής παραλιακής πόλης. Οι αναφορά ξεχειλίζει από ηρωισμό και ανάλογες προθέσεις.
Προτείνει στους αξιωματικούς του πλοίου του και προσφέρονται …αυθορμήτως ο υποπλοίαρχος Ρίζος { από τον Μάρτιο του 1992 και μετά διευθυντής Β΄ Κλάδου του ΓΕΝ} και ο υποπλοίαρχος Νινιός, αμφότεροι επιτηρηταί καθώς και ο επίκουρος σημαιοφόρος ΣΕΑ/Μ Δρακόπουλος.. εις αυτούς προσετέθη και ο πρώτος μηχανικός του Ιέρακος υποπλοίαρχος Καραφυλλίδης τον οποίον εκάλεσε ο υποπλοίαρχος Νινιός… Η επιχείρηση δεν πέτυχε αφού διεξήχθη με βόλτες στη προβλήτα, όπου είδαν κάποιον ύποπτο, που ήταν κατ’ αυτούς μάλλον ο Κ.Μπαντουβάς.[2] Οι δόκιμοι και τα πληρώματα επανήλθαν στα πλοία και απέπλευσαν 130330.
Στη συνέχεια ο Ζαφειρόπουλος αναφέρει και αυτός οτιδήποτε έμαθε για το σχέδιο προς κατάληψη των πλοίων. Και το μεν ΙΕΡΑΞ του Καρατσώλη θα το καταλάμβανε ο Παππάς αμαχητί, αλλά στο ΑΕΤΟΣ που ήταν το δικό του, θα επενέβαινε {ο Παππάς}με ομάδα από 25 άνδρες και …προσωπικώς πιστεύω ότι … είχεν αποφασίσει … την επί του πλοίου δολοφονίαν μου… Ο Ζαφειρόπουλος βάζει τον εαυτό του σε θέση ισχυρού αντιπάλου ώστε, για να καταληφθεί το πλοίο του χρειάζεται να τον σκοτώσουν, ενώ το άλλο θα το καταλάμβαναν εύκολα, όπως δηλώνει.. Όλα αυτά δείχνουν κατά τον ΄΄γενναίο΄΄ πλωτάρχη …την ηθικήν κατάπτωσιν, το εγκληματικόν και αδίστακτον του τυχοδιώκτου – προδότου Παππά, όστις δεν ανελογίσθη ουδέ την παρουσίαν των ναυτικών Δοκίμων εκπαιδευομένων προς προσήλωσιν εις τα υψηλά ιδανικά της Πατρίδος, την ενότητα της Φυλής και τας αρετάς του ατόμου …
Το κλείσιμο της αναφοράς του είναι σε ισορροπία με τα υπόλοιπα που γράφει, στην προσπάθειά του να λάμψει. … Είμαι βέβαιος ότι διά της αποφασιστικής στάσεώς μου και των ταχύτατων ενεργειών προσέφερα μίαν υπηρεσίαν εις το Ναυτικόν μας, την πατρίδα και την Επανάστασιν. Πλωτάρχης Ζαφειρόπουλος Κυβερνήτης.
Όταν ο Ζαφειρόπουλος τα γράφει αυτά, είχε ήδη προ πολλού εκδηλωθεί υπέρ της δικτατορίας. Είχε εξάλλου δραστηριοποιηθεί και στην αποκάλυψη του σχεδιαζόμενου Κινήματος και στις συλλήψεις των αξιωματικών που ήταν οργανωμένοι, λίγο πριν το ταξίδι των δοκίμων, όπου συμβαίνει και η εμπλοκή με τον Παππά. Με την αναφορά δεν αντέχει να μην κραυγάσει τη μεγάλη του προσφορά στην «επανάσταση». Δεν παρουσιάζει κολακευτική την εικόνα των υποστηρικτών του στρατιωτικού καθεστώτος. Τους εκθέτει χωρίς να το καταλαβαίνει. Δεν ήταν τόσο φελλοί οι οπαδοί της ΄΄επαναστάσεως΄΄.
Ο υποπλοίαρχος Δ. Καλλέργης, που μέχρι και την ΄΄ανταρσία΄΄ υπηρετούσε με τον Παππά στο ΒΕΛΟΣ, υποβάλλει στις 30 Ιουλίου την αναφορά του προς τον αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο, ως ύπαρχος στο ΙΕΡΑΞ υπό τον Καρατσώλη. Εξιστορεί πως βγήκε ο κυβερνήτης του το μεσημέρι μετά το σημείωμα που έφερε ο Δρακούλης, τι του είπε το απόγευμα για τη συνάντησή του με τον Παππά στο σπίτι του Βενιζέλου και το σχέδιο κατάληψης των πλοίων. Στα οποία, αφού πλεύσουν στο Fiumicino «… θα επέβαινον ο τέως Βασιλεύς και ο Καραμανλής … με σκοπόν την δημιουργίαν καταστάσεως προ του Δημοψηφίσματος …». Κατά τον Καλλέργη ο κυβερνήτης του ..εφαίνετο πάρα πολύ ταραγμένος… εζήτησε τη γνώμην μου… απήντησα … ότι δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωσις καταλήψεως των Πλοίων και θα πρέπει να λάβωμεν άπαντα τα μέτρα ασφαλείας και να προβώμεν εις ενημέρωσιν του Κυβερνήτου του ετέρου συμπλέοντος Πλοίου…
Και συνεχίζει τα γνωστά πλέον για τα μέτρα που πήραν τα δύο πλοία, τις αλληλοενημερώσεις κλπ. Ο ίδιος οπλίζει τον αξιωματικό φυλακής και άλλους έμπιστους στο πλοίο και τελειώνει χωρίς ιδιαίτερες κορώνες.
Αυτή ήταν η αναφορά του Δ. Καλλέργη προς τον Νικολόπουλο κατ’ εντολήν του κυβερνήτη τού άλλου πλοίου τού Ζαφειρόπουλου και όχι του δικού του. Πιο μετρημένη απ’ τις άλλες, πιο υπηρεσιακή, αλλά, αναρωτιέται κανείς. Πιο υπερήφανος πότε αισθανόταν; Όταν την έγραφε, ή μετά από χρόνια όταν θα την ξαναδιάβαζε;
Την 1η Αυγούστου 1973 υποβάλλει και ο Καρατσώλης τη δική του αναφορά προς Α.Ν. Ο συντάκτης της ήταν το μοιραίο πρόσωπο στην υπόθεση του Saint Rafael. Συγκέντρωσε επάνω του τις βολές των πιστών στην ΄΄επανάσταση΄΄ αξιωματικών των δύο πλοίων, που στις αναφορές τους έμμεσα πλην σαφώς αφήνουν υπόνοιες για διστακτικότητα, σύγχυση κλπ.
Καταχωρούνται ορισμένα από τα αναφερόμενα του Καρατσώλη επειδή εκτιμάται πως ερμηνεύουν και τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες εκτέθηκε αυτός ο αξιωματικός. Γράφει στην αναφορά του, πως του έδωσε ο σημαιοφόρος Δρακούλης ένα γράμμα που του είχε εμπιστευτεί μία Αμερικανίδα το προηγούμενο βράδυ 11 Ιουλίου …εις την επιστολήν, ήτις υποβάλλεται συνημμένως, αναφέροντο…΄΄Είμαι μία φίλη της Δανάης Θεοχάρη,…. Μένω εις μίαν βίλα εις την περιοχήν Ποτερόης και σας προσκαλώ εις γεύμα. Θα περάσω να σας πάρω εις τας 10.30….΄΄ μετέβην … Η Αμερικανίς ήλθεν … και με παρέλαβεν … καθ’ οδόν συνεζητήσαμεν….αντελήφθην να πλησιάζη το τζιπ εκ των όπισθεν ο τέως αντιπλοίαρχος Ν. Παππάς, όστις μας ηκολούθη με έτερον όχημα το οποίον οδηγούσε εις ιδιώτης…Μπαντουβάς εκ Κρήτης. Ο Ν. Παππάς… μου συνέστησεν την κατάληψιν των Πλοίων και τον πλουν εν συνεχεία εις FIUMICINO, ένθα θα επέβαινον ο τέως Βασιλεύς και ο Καραμανλής διά την ίδρυσιν Κυβερνήσεως… εις την βίλα ο Βενιζέλος μου είπεν και αυτός… ήμουν διστακτικός, ενώ εν συνεχεία συνεφώνησα…. Μόλις αφήχθην εις πλοίον εκάλεσα αμέσως εις το δωμάτιόν μου τον Ύπαρχον και τον Πρώτον Μηχανικόν… Εις το θέμα της συλλήψεως του Παππά, το οποίον επροτάθη υπό του Ανθυπλοιάρχου (Μ) Γκίκα, διεφώνησα… Δεν ενέπιπτεν εις την αποστολήν μου…
Τελειώνει με ταπεινωτική δήλωση πίστης και υποταγής …επιθυμώ να τονίσω, ότι…διακατέχομαι πλήρως από αισθήματα αφοσιώσεως, υποταγής και υπερηφανείας διά την επανάστασιν της 21 Απριλίου 1967. Αντιπλοίαρχος Καρατσώλης Σπυρ. Κυβερνήτης Α/Τ ΙΕΡΑΞ.
Διαβάζοντας κανείς αυτά τα κείμενα, πρέπει να λάβει υπόψη του το κλίμα της εποχής και τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες συντάχθηκαν. Κινδυνεύει να τους προδώσει διαστάσεις, που δεν είχαν όταν γράφονταν. Οι συντάκτες των αναφορών, εκτός της προσπάθειας να δείξουν πίστη στο καθεστώς, είδαν την κίνηση και ως ευκαιρία διάκρισης. Ο Καρατσώλης θα προτιμούσε να μην έχει αυτήν την τύχη.
Αναρωτιέται κανείς αν οι παραλήπτες της αναφοράς του, πίστεψαν αυτή τη δήλωση αφοσίωσης στην 21η Απριλίου, με την οποία και έκλεισε το γραπτό του. Ο Παππάς και οι άντρες του δρούσαν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους πλέον και κάτω από συνθήκες πλεονεκτικές γι’ αυτούς, ανεξάρτητα από το ριψοκίνδυνο της επιχείρησης. Ο Καρατσώλης επεδίωκε απλά γεύμα μετά κυρίας και αντ’ αυτού βρέθηκε να του ζητούν να γίνει ένας νέος Παππάς. Πήγαινε πολύ για το στέλεχος αυτό και δεν είδε την ευκαιρία. Οι νεαροί σημαιοφόροι Γκουλούσης και Δρακούλης είχαν πράγματι συμφωνήσει με Ζησιμόπουλο και Παππά. Ο Καρατσώλης το γνώριζε και προς τιμήν του το απέκρυψε.
Μ’ αυτήν την αναφορά έκλεισε για εκείνη την περίοδο το θέμα του Saint Rafael. Ο τύπος ασχολήθηκε με τα γεγονότα προσδίδοντας και χρώμα μυθιστορηματικό, που, όπως φαίνεται και από τα έγγραφα που εκτέθηκαν, δεν απείχε της πραγματικότητας.
Ο Δ. Καλλέργης αργότερα υπηρέτησε ως Διοικητής Ναρκαλιευτικών, ενώ το 1991 βρέθηκε στο Κάιρο, ως Ναυτικός Ακόλουθος. Προηγούμενα υπηρέτησε και στην Κύπρο ως Ναυτικός Διοικητής. Αποστρατεύθηκε το Μάρτιο 1995. Επί πέντε χρόνια μεταπολιτευτικά είχε τον Παππά αρχηγό του ναυτικού. Δεν μαθεύτηκε ποτέ να του είπε ο Α/ΓΕΝ τίποτα για τη στάση του (και κυρίως την αναφορά του) στην υπόθεση Saint Rafael.
Ο Κ. Γκίκας αποστρατεύθηκε το 1992 με το βαθμό του αρχιπλοιάρχου. Ούτε αυτός υπέστη τίποτε διότι κάποτε πρότεινε ΄΄σχέδιον Γκίκα συλλήψεως Παππά΄΄.
Ο Ι. Καραφυλλίδης αποστρατεύθηκε με αίτησή του όπως και ο Νινιός και ο Κουτσοτόλης.
Ο Καρατσώλης αποστρατεύθηκε το 1982 ως πλοίαρχος και ο Ρίζος το 1994.
Οι Δρακούλης και Χ. Λύγουρης αργότερα, ενώ ο Γκουλούσης είναι ο μόνος που σταδιοδρομεί και υπηρετεί ως υπαρχηγός του ΓΕΝ, απ’ όπου αποστρατεύεται αρχές του 2004 με το βαθμό του αντιναυάρχου.
[1] Βλ. στο kakaras.wordpress.com κείμενο με τίτλο Το ΑΝΤΙΤΟΡΠΙΛΙΚΟ ΒΕΛΟΣ.
[2]Ελέχθη στον γράφοντα (χωρίς αποδέσμευση να αναφερθεί εκείνος που το είπε), αλλά δε στάθηκε δυνατό να διασταυρωθεί η πληροφορία, πως στάλθηκε αεροπορικώς από την πρώτη στιγμή στη Γαλλία ομάδα ανδρών, για σύλληψη της ομάδας Παππά τη στιγμή που θα έμπαιναν στα πλοία, όπου και θα τους περίμεναν.
Η 31η Αυγούστου του 1922 έχει χαραχτεί στην ελληνική συλλογική μνήμη ως η ημέρα έναρξης της Kαταστροφής της Σμύρνης που αποτέλεσε και τον τραγικό επίλογο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Στις 31 Αυγούστου του 1932, όταν συμπληρώνονταν δέκα μόλις χρόνια από τα τραγικά εκείνα γεγονότα όλα ήταν ακόμα νωπά. Γράφουν όχι ιστορικοί αλλά εκείνοι που έζησαν την ανείπωτη τραγωδία.
«ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ»,31.8.1932, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Γράφουν τα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ»:
«Είνε η σημερινή, η τραγικώτατη επέτειος του εμπρησμού της Σμύρνης. Το μίσος και η διαβολική μανία της καταστροφής του Ασιάτου βαρβάρου, σαν σήμερα προ δέκα χρόνων, έβαλαν φωτιά από “δεκατέσσερες μεριές” στη Σμύρνη, τη Σμύρνη την ελληνική, τη Σμύρνη την αξέχαστη, τη Σμύρνη τη χιλιοτραγουδισμένη, τη Σμύρνη μας, τη Σμύρνη μας, τη Σμύρνη μας. (…)
»Ο Νουρεδίν, βαλής της Σμύρνης, αυτός εμελέτησεν, εσχεδίασε, διέταξε τον εμπρησμόν και έκανεν ό,τι εχρειάζετο διά να υπάρξη ο εμπρησμός αυτός αποφασιστικός. (…)
»Η πολιτική, η διπλωματία, η “λήθη” των περασμένων καλά και άγια. Αλλά υπήρχε κάτι καλλίτερον και κάτι αγιώτερον από όλα αυτά. Το αίμα των ανθρώπων που εχύθη εκεί πέρα μια μέρα σαν αυτή προ δέκα χρόνων.
»Η επίσημη πολιτική μιας χώρας έχει το δικαίωμα και μάλιστα και το καθήκον να ξέρη να ξεχνά. Ημείς οι άλλοι οφείλομεν να πειθαρχούμε. Σύμφωνοι. Αλλ’ αυτό μας το καθήκον δεν σημαίνει διόλου πως πρέπει και να ξεχνάμε. (…)
»Η γενεά η δική μας, η γενεά που έζησε τη χαρά του λευτερωμού της Σμύρνης, αλλά και τον ανείπωτο πόνο της καταστροφής και του χαμού της, δεν μπορεί και ούτε πρέπει να ξεχάση. Να σφίξη την καρδιά, να δαγκώση τα χείλη, να πειθαρχήση; Ναι. Αλλά μόνον αυτά. Να ξεχάση; Ποτέ. Πώς θα μπορούσε πρώτον να ξεχάση; Και πώς δεύτερον δεν θα πρόδιδε τον πόνο της- δηλαδή ό,τι την ανυψώνει περισσότερο – αν, έστω τα κατάφερνε να λησμονήση;
»Να ξεχάσωμε; Εμείς δεν μπορούμε να ξεχάσωμε. Λοιπόν θα θυμόσαστε! Θα θυμόσατε πάντα!
Ο εμπρησμός
»Σαν σήμερα το απόγευμα, κατά τας 2 η ώρα, μυστηριωδώς ενεφανίσθη εις τη Σμύρνη η φωτιά. Από δύο – τρία σημεία. Πού πρώτα; Ποιος ξέρει; Στην Αγία Κατερίνη; Στ’ Αρμένικα; Στα Γυαλάδικα; Στο νοσοκομείο; Ποιος θα μπορούσε να το πη; Αι πληροφορίαι συγκρούονται και το πράγμα είναι ευεξήγητο, διότι οι διάφοροι αυτόπται αποδίδουν την αρχή της φωτιάς εις το σημείον που υπέπεσε πρώτον στην αντίληψι του καθενός. Αλλά τα σημεία εις τα οποία ενεφανίσθη ταυτοχρόνως η φωτιά ήσαν πολλά γιατί και το κακόν ήταν ωργανωμένον. (…)
»Ο λοχαγός κ. Παπαϊωάννου, εις το ημερολόγιόν του (…) γράφει ότι κατέστη αδύνατον να γνωσθή από πού πρώτον εξεπήδησαν αι φλόγες που έκαναν τη Σμύρνη στάχτη και περιορίζεται με λιτότητα στρατιωτικήν να γράψη τα εξής:
Την Τετάρτην το απόγευμα ήρχισεν από πολλά σημεία η πυρκαϊά της Σμύρνης, την δε νύχτα από της φλόγες εφωτίζετο ολόκληρος η Σμύρνη και ο λιμήν.
»Έτσι η Σμύρνη, “η κορώνα της Ιωνίας”, όπως λέγει ο κ. Προκοπίου εις ένα ωραίο βιβλιαράκι του – «η Σμύρνη με τους χαρούμενους χριστιανικούς μαχαλάδες της και τα ντουρσέκια της, με τα χαριτωμένα σπιτάκια της, με τα σαχνισίνια της, με τα μερακλίδικα και στολισμένα με γλάστρες μπαλκόνια της, με της είκοσι μεγάλες εκκλησίες και τα καμπαναριά της, το μουσείο και τη βιβλιοθήκη και τα σχολεία της, με την ευαγγελική της σχολή, πνευματικό φάρο της ελληνικής Μικράς Ασίας και το νοσοκομείο της, η Σμύρνη με τα πλούτη της και τα φώτα της και της ωμορφιές της, η Σμύρνη η ζηλευτή και χαριτωμένη, η γεμάτη μαγεία, η καμαρωτού, η ανοιχτόκαρδη, η φιλόξενη, η εύθυμη, η τιμημένη, η θρήσκα, η Ελληνοπούλα, η Γκιαούρ Ισμίρ, έγινε σε λίγες ώρες μια φοβερή κόλασις φωτιάς και καπνού, για να καταλήξη σε δυό μέρες ένα φρικτό καρβουναριό γεμάτο αποκαΐδια, μια πελώρια έκτασις ερειπίων και φοβεράς άσβολης από την οποίαν ανεδίδετο επί ημέρας η φρικιαστική τσίκνα καμένων σαρκών, ζώων και άνθρωπων που απετεφρώθησαν μέσα στα σπίτια φρικτά ολοκαυτώματα».
Στην προκυμαία
»Όσω για της σκηνές της φρίκης και της κολάσεως που εξετυλίχθησαν τότε, ποιος θα είχε το κουράγιο να της περιγράψη; Ποιος θα μπορούσε να δώση μίαν έστω και μόνον σχετικώτατα αξία της φρίκης, της πραγματικότητος εντύπωσι από της τραγωδίες που εξετυλίχθησαν εκείνη την Τετάρτη ιδίως, εις τους δρόμους και της συνοικίες της Σμύρνης;
»Πώς θα ήτο δυνατόν να περιγραφή η σκηνή του καταποντισμού της γκαζελίνης, της μεγάλης βενζινακάτου η οποία αναποδογύρισε υπό το βάρος του αμέτρου κόσμου των γυναικοπαίδων τα οποία διωκόμενα από τη φωτιά και το βόλι ή το φάσγανον των εμπρηστών και των σφαγέων εζητούσαν τη σωτηρία όπου μπορούσαν;
«ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ»,31.8.1932, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
»Ποιος θα πη για της Ελληνοπούλες που ητιμάσθησαν εμπρός εις τα μάτια ανίσχυρων αδελφών ή πατέρων, για τις μάνες από της ανοιχθείσες με σκληρότατον αστσάλι κοιλιές των οποίων απεσπάσθησαν οι άωροι καρποί;
»Ποιος για τα παλληκάρια που εσφάγησαν σαν αρνιά; Ποιος για τους ιερείς που εκρεμάσθησαν; (…) Για τους γέρους που αφέθηκαν να καούν σαν ποντίκια μέσα εις τα πυρπολούμενα σπίτια, ποιος για την αγωνία των ανθρώπων που ηναγκάσθησαν να καταφύγουν εις τους τάφους του νεκροταφείου, διαμφισβητούντες μια γωνιά από τους σκελετούς και τα λείψανα, διότι είχε πραγματοποιηθή η φρίκη που ο λαός εικονίζει με την σπαρακτικήν επίκλησιν “εβγάτε πεθαμμένοι να μπουν οι ζωντανοί”;
Πηγή: tanea.gr
28 χρόνια μετά τις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, από τους Τούρκους στην περιοχή της Νεκρής Ζώνης στη Δερύνεια, η μνήμη τους παραμένει ζωντανή.
Το απόγευμα οι δρόμοι της ελεύθερης Κύπρου γέμισαν με μοτοσικλετιστές που επανέλαβαν την ανάγκη επικράτησης της μνήμης απέναντι στη λήθη και το αίτημα για δικαίωση των θυσιών των δυο παλικαριών.
Στη Λευκωσία οι μοτοσικλετιστές συγκεντρώθηκαν στο ΓΣΠ.
Το διήμερο οδοιπορικό μνήμης και αντίστασης από την «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού», έχει κεντρικό πυρήνα τις τέσσερις βουνοκορφές της ελεύθερης Κύπρου και ορίζοντα τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο.
Μοτοσικλετιστές, δρομείς, ποδηλάτες και κολυμβητές, καταλήγουν στο κοιμητήριο Παραλιμνίου, όπου βρίσκονται οι τάφοι των δυο ηρώων. Εκεί, όπου είναι θαμμένοι οι δύο ήρωες, πλήθος κόσμου μαζεύτηκε για να τιμήσει τη θυσία τους. Στο σημείο βρέθηκε η ανταποκρίτρια του Alpha σε Λάρνακα και ελεύθερη Αμμόχωστο, Κατερίνα Ιωάννου.
Οι εκδηλώσεις θα ολοκληρώνονται στο κατοχικό οδόφραγμα της Δερύνειας, όπου αρκετοί από τους συμμετέχοντες θα διανυκτερεύσουν.
Την Κυριακή 11 Αυγούστου ήταν η 28η επέτειος της δολοφονίας των δυο ηρώων και το μνημόσυνο θα τελεστεί από τον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι.
Δείτε το ρεπορτάζ της Όλγας Κωνσταντίνου:
Πηγή: alphanews.cy
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας». Πενήντα χρόνια και κανείς δεν ξέχασε τους αδικοχαμένους Κύπριους που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος αλλά και τους αγνοουμένους. Δεν ξέχασαν οι μανάδες που αναζητούσαν επί χρόνια τα παιδιά τους και έσβησαν με το μαχαίρι του πόνου στην καρδιά. Δεν ξέχασε η πολιτική ηγεσία και η Εκκλησία της Κύπρου που φροντίζουν να κρατούν ζωντανή τη μαύρη επέτειο και να διεθνοποιούν το θέμα της παράνομης εισβολής στην Κύπρο που έκοψε στα δυό τη Μεγαλόνησο. Δεν ξεχνούν όμως και οι ξεριζωμένοι που πηγαίνουν στη Βόρεια Κύπρο και βλέπουν το σπιτικό τους να έχει καταληφθεί από Τούρκους εποίκους και τις Εκκλησίες να στέκουν βουβές και βεβηλωμένες.
Με πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Γεωργίου μεσίστια η συμβολική σημαία κυματίζει στους ιστούς ή στα προαύλια των Ναών της Λευκωσίας, για να θυμίζει τα δεινά που περνά η Κύπρος και το χρέος για αγώνα μέχρι τη μέρα της δικαίωσης.
Με απόφαση την οποία ομόφωνα έλαβε κατά την πρόσφατη συνεδρίασή της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου, σήμερα ψάλλεται παράκληση για την απελευθέρωση της νήσου από τον Τούρκο εισβολέα, την επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες και τη διακρίβωση της ζωής των αγνοουμένων, και τελείται το μνημόσυνο των πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή.
Τόσο της παράκλησης όσο και του μνημοσύνου προΐσταται η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Γεώργιος και συμμετέχει η Α.Ε. ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης, η Α.Ε. η Πρόεδρος της Βουλής κ. Αννίτα Δημητρίου, η Α.Ε. ο Πρέσβης της Ελλάδος κ. Ιωάννης Παπαμελετίου, τα Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Κύπρου, οι άλλες Πολιτικές και Στρατιωτικές Αρχές της νήσου, γονείς και συγγενείς πεσόντων και αγνοουμένων και άλλοι επίσημοι. Επιμνημόσυνο λόγο εκφωνεί ο Μκαριώτατος.
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος συμμετέχει στην θλιβερή αυτή επέτειο με την ανάγνωση Συνοδικής Εγκυκλίου την Κυριακή, και με την διοργάνωση διαφόρων άλλων εκδηλώσεων, όπως Επιστημονικού Συνεδρίου για την χριστιανική παράδοση της Κύπρου και την ανείπωτη καταστροφή Ναών, Μονών και μνημείων χριστιανικής λατρείας, που προκλήθηκε από το μένος των εισβολέων. Η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μεταξύ άλλων αναφέρει: “Ο Κυπριακός Λαός, καθόλη την διάρκεια της άδικης, απαράδεκτης και αδιανόητης για κάθε πολιτισμένο έθνος καταλήψεως, βρίσκεται κυριολεκτικώς επί των αγωνιστικών επάλξεων. Απαιτεί την επικράτηση της δικαιοσύνης, της αλήθειας και της ειρήνης”. Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ.
Σε πολλές περιοχές της επικράτειας κατόπιν Συνοδικής προτροπής μεσίστιες κυματίζουν οι σημαίες ενώ στις 11 το πρωί πένθιμα θα ηχούν οι καμπάνες σε ανάμνηση του οδυνηρού γεγονότος.
Ακόμη, με απόφαση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης οι Μητροπόλεις, οι Ιερές Μονές και οι ενορίες κρούουν πένθιμα τις καμπάνες των Ιερών Ναών για διάστημα τριών λεπτών, ενώ μεσίστιες κυματίζουν οι σημαίες στους Ιερούς Ναούς. Την Κυριακή πριν την απόλυσης της Θείας Λειτουργίας να τελεσθεί επιμνημόσυνη δέηση. Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Το ιστορικό
Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974).
Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.
Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν. Μόλις στις 8:40 το πρωί δόθηκε επισήμως από την Αθήνα η εντολή εφαρμογής των πολεμικών σχεδίων, ενώ το ελληνικό ραδιόφωνο (το ΕΙΡΤ εν προκειμένω), μετέδωσε την είδηση γύρω στις 11 το πρωί. Η καθυστερημένη κινητοποίηση έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, έχοντας ως αντικειμενικό στόχο τη σύνδεσή του με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.
Τούρκοι αλεξιπτωτιστές
Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, που είχε το γενικό πρόσταγμα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στο μεταξύ, άρχισε να κινητοποιείται και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός και να μετέχει στον άνισο αγώνα με ό,τι διέθετε ο καθένας, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών του κατά των εισβολέων αλεξιπτωτιστών.
Στην Αθήνα, η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Κηρύσσει γενική επιστράτευση, η οποία εξελίσσεται σε φιάσκο, δείχνοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Και να σκεφθεί κανείς ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί και ο Στρατός αν μη τι άλλο θα έπρεπε να βρισκόταν σε υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο.
Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, που βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα ως εντολοδόχος του Κίσινγκερ, συναντάται στο Πεντάγωνο με το αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπονάνο. Ο παριστάμενος Δημήτριος Ιωαννίδης σε οργίλος ύφος απευθύνεται προς τον Σίσκο «Μας εξαπατήσατε… Ημείς θα κηρύξωμεν πόλεμον!» και αποχωρεί από τη σύσκεψη. Έκτοτε, τα ίχνη του αόρατου δικτάτορα χάνονται. Ο Σίσκο στη διάρκεια της ημέρας μάταια αναζητεί αρμόδιο για συνομιλίες.
Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι χλιαρή.
Τουρκική απόβαση
Την επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο, προβλέποντας αποτυχία του σχετικού εγχειρήματος. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Οι Τούρκοι εισβολείς, παρά την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιοτική υπεροχή του οπλισμούς τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα. Μάλιστα, από ασυνεννοησία η τουρκική αεροπορία βυθίζει το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354), το οποίο εξέλαβε για ελληνικό πλοίο και προκαλεί ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.
Την ίδια μέρα, σημειώνεται δραστηριοποίηση του αμερικανικού παράγοντα για την επίτευξη ανακωχής. Ο Σίσκο, που πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, δεν βρίσκει κάποιον αρμόδιο στην Αθήνα να διαπραγματευτεί, καθώς όλοι οι αρμόδιοι έχουν εξαφανιστεί. Την ευθύνη αναλαμβάνει τελικά ο αρχηγός του Ναυτικού, ναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ο οποίος σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ συμφωνεί η ανακωχή να ισχύσει από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου.
Στις 2 το πρωί της 22ας Ιουλίου, 12 ελληνικά μεταγωγικά τύπου Νοράτλας, που μετέφεραν καταδρομείς στο νησί, βάλλονται, κατά λάθος, από φίλια πυρά πλησίον του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα το ένα από αυτά να καταρριφθεί (4 μέλη του πληρώματος και 27 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους), ενώ άλλα δύο να πάθουν σοβαρές ζημιές. Την ίδια ημέρα, οι Τούρκοι εισβολείς εντείνουν τις επιχειρήσεις τους. Αποβιβάζουν άρματα μάχης και το μεσημέρι καταλαμβάνουν την πόλη της Κερύνειας.
Στις 4 το απόγευμα αρχίζει να τηρείται η ανακωχή κατά τα συμφωνηθέντα, η οποία όμως θα παραβιασθεί αρκετές φορές από τους εισβολείς. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, οι Τούρκοι ελέγχουν το 3% του Κυπριακού εδάφους, έχοντας δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα, που συνδέει την Κερύνεια με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.
Τι ακολούθησε της Τουρκικής εισβολής – Η κατάληψη της Αμμοχώστου
Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στρατιωτικά στην Κύπρο παραβιάζοντας κάθε κανόνα της διεθνούς νομιμότητας, περιλαμβανομένου του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Την πρώτη αυτή φάση της παράνομης τουρκικής εισβολής ακολούθησε και δεύτερη φάση κατά την οποία καταλήφθηκε η πόλη της Αμμοχώστου. Η Τουρκία έθεσε υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή πέραν του 36% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο και κατέχει μέχρι σήμερα.
Ως αποτέλεσμα της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής και κατοχής, 162.000 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν και έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα και μέχρι σήμερα εμποδίζονται από τις κατοχικές αρχές να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους.
Μέχρι το τέλος του έτους 1975, η συντριπτική πλειονότητα των Τουρκοκυπρίων που ζούσαν σε περιοχές ελεγχόμενες από την νόμιμη κυβέρνηση, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να μετακινηθούν, ως αποτέλεσμα της εκβιαστικής πολιτικής της Τουρκίας, στο υπό τουρκική κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
20.000 Ελληνοκύπριοι και Μαρωνίτες επέλεξαν να μην εγκαταλείψουν τα σπίτια τους παρά την τουρκική κατοχή. Οι περισσότεροι από αυτούς που παρέμειναν, κυρίως στη χερσόνησο της Καρπασίας υποχρεώθηκαν σταδιακά να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων και Μαρωνιτών που ζουν σήμερα σ’ αυτή την περιοχή έχει μειωθεί στους 300. Η δραματική μείωση του αριθμού των εγκλωβισμένων καθίσταται πιο συγκλονιστική αν λάβει κανείς υπόψη τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Βιέννη στις 2 Αυγούστου 1975, με την οποία η τουρκική πλευρά αναλάμβανε να παράσχει στον εγκλωβισμένο πληθυσμό «κάθε βοήθεια για να διάγει ομαλή ζωή, περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για την παιδεία και για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων του, καθώς και ιατρική περίθαλψη από δικούς του γιατρούς και ελευθερία διακίνησης στον βορρά». Παραβιάζοντας τα συμφωνηθέντα, σε πρακτικό επίπεδο, η τουρκική πλευρά υπέβαλλε τους εγκλωβισμένους σε συνεχή παρενόχληση, περιορισμούς στη διακίνηση, άρνηση πρόσβασης σε επαρκή ιατρική φροντίδα, άρνηση επαρκών εκπαιδευτικών διευκολύνσεων, ιδιαίτερα πέραν της στοιχειώδους εκπαίδευσης, περιορισμούς του δικαιώματος χρήσης της ακίνητης περιουσίας τους και περιορισμούς της ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών δικαιωμάτων τους. Επρόκειτο, συνεπώς, για μια σκόπιμη πολιτική εθνικού ξεκαθαρίσματος, που ανάγκαζε τους εγκλωβισμένους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Παράλληλα, η Τουρκία εφάρμοσε από το 1974 συστηματική πολιτική εποικισμού του κατεχομένου τμήματος της Κύπρου με μαζική μεταφορά πέραν των 160000 Τούρκων εκ Τουρκίας με στόχο την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα και αλλοίωση της πληθυσμιακής ισορροπίας στο νησί . Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με την εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων κατοίκων της περιοχής, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και την παράνομη αλλαγή των γεωγραφικών τοπωνυμίων στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, στοχεύει στην εξάλειψη κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου που υπήρχε για αιώνες και εν τέλει στην τουρκοποίηση της περιοχής. Στοχεύει επίσης στην αλλαγή του ισοζυγίου δυνάμεων και του κοινωνικού ιστού στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, ώστε να διασφαλιστεί η συμμόρφωση της τουρκοκυπριακής ηγεσίας με την πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης. Με τη μαζική δε μετανάστευση Τουρκοκυπρίων από τις κατεχόμενες περιοχές, ο ολικός αριθμός των Τούρκων στρατιωτών και εποίκων είναι τώρα μεγαλύτερος από τους εναπομείναντες Τουρκοκύπριους.
Σε πλήρη συνάρτηση με τον δεδηλωμένο στόχο της Τουρκίας για διχοτόμηση και εθνικό διαχωρισμό στο νησί, στις 15 Νοεμβρίου 1983 το κατοχικό καθεστώς προχώρησε σε μονομερή αποσχιστική ανακήρυξη της ούτω καλούμενης «Τουρκικής δημοκρατίας της βορείας Κύπρου», πράξη η οποία καταδικάστηκε από την διεθνή κοινότητα ως παράνομη και νομικά άκυρη. Συγκεκριμένα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με το ψήφισμα 541(1983) αποδοκίμασε την ανακήρυξη αυτή, τη χαρακτήρισε νομικά άκυρη και ζήτησε την ανάκληση της. Το Συμβούλιο Ασφαλείας κάλεσε όλα τα κράτη να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας και να μην αναγνωρίζουν οποιοδήποτε κυπριακό κράτος άλλο από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ανησυχώντας σοβαρά λόγω των περαιτέρω αποσχιστικών ενεργειών στο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες παραβίαζαν το ψήφισμα 541 (1983), δηλαδή, τη δήθεν ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ της Τουρκίας και της νομικά άκυρης οντότητας και τη μελετώμενη διεξαγωγή «συνταγματικού δημοψηφίσματος» και «εκλογών», καθώς και λόγω άλλων ενεργειών που αποσκοπούσαν στην περαιτέρω παγίωση της διαίρεσης της Κύπρου και των τότε απειλών για παράνομο εποικισμό των Βαρωσίων, το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε το ψήφισμα 550(1984) με το οποίο επαναβεβαίωσε το ψήφισμα 541 (1983) και επανέλαβε την έκκλησή του προς όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν την οντότητα που εγκαθιδρύθηκε με τις αποσχιστικές ενέργειες και παράλληλα τα κάλεσε να μη διευκολύνουν ή με οποιονδήποτε τρόπο βοηθήσουν την αποσχιστική οντότητα. Ταυτόχρονα το Συμβούλιο Ασφαλείας χαρακτήρισε τις απόπειρες για εποικισμό οποιουδήποτε τμήματος των Bαρωσίων από πρόσωπα άλλα από τους νόμιμους κατοίκους τους ως απαράδεκτες και ζήτησε τη μεταβίβαση της περιοχής αυτής στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
Από ανθρωπιστική άποψη, η πιο τραγική συνέπεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 είναι οι αγνοούμενοι. Κατά και μετά την τουρκική εισβολή, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είχαν συλληφθεί και κρατηθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κύπρο από τον Τούρκους στρατιώτες και παραστρατιωτικούς, που ενεργούσαν υπό τις οδηγίες του τουρκικού στρατού. Επιπρόσθετα, πάνω από 2000 αιχμάλωτοι πολέμου είχαν μεταφερθεί παράνομα και κρατηθεί σε φυλακές στην Τουρκία. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να αγνοούνται. Εκατοντάδες άλλοι Ελληνοκύπριοι, τόσο στρατιώτες όσο και πολίτες (περιλαμβανομένων ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών) εξαφανίστηκαν σε περιοχές υπό τουρκική κατοχή και μέχρι σήμερα αγνοείται η τύχη τους. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν καλά τεκμηριωμένες μαρτυρίες ότι τα αγνοούμενα πρόσωπα θεάθηκαν για τελευταία φορά εν ζωή στα χέρια του τουρκικού στρατού ή των παραστρατιωτικών ομάδων, που ενεργούσαν υπό τις οδηγίες και την ευθύνη των τουρκικών δυνάμεων κατοχής.
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ3 ημέρες agoΥπογραφή Συμφώνου Συνεργασίας μεταξύ του Δήμου Αγίας Βαρβάρας και της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Γ΄ Αθήνας
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ1 ημέρα agoΑιτήσεις και ενημέρωση για το Φυσικό Αέριο σήμερα μπροστά στο Δημαρχείο: Κινητή Μονάδα της ENAON EDA στην Αγία Βαρβαρα!
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ1 ημέρα agoΑγία Βαρβάρα: Το Δημοτικό Φυσικοθεραπευτήριο επαναλειτουργεί
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ2 ημέρες agoΣ. Γ. Κ. 7ου Δημοτικού Αγίας Βαρβάρας: Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες στο πρωτάθλημα σκακιού μαθητών
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ1 ημέρα agoΤο μέλλον της Αγίας Βαρβάρας χτίζεται με σχέδιο!
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ2 ημέρες agoΎμνοι και Εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδας στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας
-
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ2 ημέρες agoΕνημερωτική ομιλία με θέμα την πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου
-
ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ2 ημέρες agoΚορυδαλλός: 20 συλλήψεις έγκλειστων μετά από εντοπισμό πιστολιού στις φυλακές