Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος
Δακρύζεις όταν την παίρνεις πρώτη φορά αγκαλιά, όταν αντικρίζεις ένα τόσο δα πλασματάκι που μόλις ήρθε στη ζωή.
Αισθάνεσαι την ευθύνη της και ματώνεις για να την μεγαλώσεις, δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μεγαλώσει και να γίνει ανεξάρτητη, δυνατή, έχοντας κάθε εφόδιο να ανταπεξέλθει στον καθημερινό αγώνα.
Χαίρεσαι όταν γελάει, γεμίζει θλίψη η καρδιά σου όταν βλέπεις τα ματάκια της να δακρύζουν και συχνά, τσακώνεσαι με την σύζυγό σου γιατί … την κακομαθαίνεις! Γιατί της κάνεις τα χατίρια.
Ανησυχείς όταν μπαίνει στην εφηβεία της και αρχίζουν τα πρώτα ερωτικά της σκιρτήματα. Γίνεσαι κέρβερος και θέλεις να την προστατεύσεις, αλλά, αποδέχεσαι το γεγονός ότι πρέπει να περάσει και από αυτό το στάδιο προκειμένου, να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος. Και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είναι, πλέον, το μωρό σου, αλλά, μέρα με την ημέρα μετασχηματίζεται σε μία ολοκληρωμένη, δυναμική γυναίκα. Μία γυναίκα που στέκεται στα πόδια της και μπορεί να τα βγάλει πέρα στην ζωή της.
Και αισθάνεσαι την απόλυτη ευτυχία, όταν βλέπεις να δικαιώνει τους κόπους σου. Και χαίρεσαι με τις επιτυχίες της, την στηρίζεις στις αναποδιές. Και την βλέπεις ευτυχισμένη να προχωράει. Και ξέρεις ότι κάτι καλό έκανες και εσύ.
Μέχρι που βρίσκεται ένα σκουπίδι μπροστά της. Ένα άθλιο τσογλάνι, ένα κοινωνικό απόβρασμα, ένα αλαζονικό κάθαρμα, που θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει τις ορέξεις του σε οποιονδήποτε. Να κακοποιεί όποια γυναίκα αρνείται ή αμφισβητεί την παντοδυναμία της γοητείας του.
Και την κακοποιεί, την βιάζει. Ποια; Αυτή που εσύ και άλλοι μαζί σου αγωνίστηκαν για να την στηρίξουν και να της δώσουν αρχές και κατευθύνσεις. Αυτή που το μόνο της έγκλημα ήταν ότι ήταν γυναίκα. Και από την άλλη, έχει το απίστευτο θράσος να τριγυρνάει όπου βρίσκει δημόσιο βήμα και να παριστάνει τον «ευαίσθητο», τον «προοδευτικό», τον πολιτικά ορθό. Και τότε, σκέφτεσαι πολύ σοβαρά την αυτοδικία. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τις διαδικασίες που έχει θεσπίσει η κοινωνία, γιατί, πάνω από όλα, σέβονται τον εαυτό τους. Και δεν αυτοδικούν.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Οι όμοιοι με το υποκριτικό κάθαρμα που είναι κατά περίπτωση επαγγελματίες «δικαιωματιστές» και υπερασπιστές αδυνάτων. Μόνο ντροπή! Ντροπή και σιχαμάρα. Για όλους! Γιατί και αυτοί είναι συνένοχοι.
Η αποφορά της ξεφτίλας για μία, ακόμη φορά γεμίζει την ατμόσφαιρα. Για μία ακόμη φορά, άλαλα τα χείλη, των ευσεβών! Γιατί οι ασεβείς γκαρίζουν δυνατότερα. Γιατί μόνο τα ουρλιαχτά της αθλιότητάς τους διαθέτουν.
Με την Ελένη! Και την κάθε Ελένη. Αν υπήρχε κοινό αίσθημα δικαίου, αυτό το σκουλήκι, αυτός ο ξεφτιλισμένος σφετεριστής εμπιστοσύνης θα έπρεπε να μην τολμά να κυκλοφορήσει πουθενά!
Δεν είναι πολιτικό το θέμα –αν και ανιχνεύεται και πολιτική διάσταση όσον αφορά την συμπεριφορά των στελεχών και του κόμματος που ανήκει το σκουπίδι αυτό. Είναι κάτι περισσότερο. Πώς το τίποτα γίνεται κάτι σε αυτή τη χώρα…
