.

.

.

Επί 50 λεπτά οι γιατροί έδιναν μάχη για να την επαναφέρουν – Η Λένα Σαμαρά ήταν πολιτικός μηχανικός και σπούδασε στο πανεπιστήμιο City, στο Λονδίνο

Πέθανε ξαφνικά η κόρη του Αντώνη Σαμαρά, Λένα, σε ηλικία 34 ετών μετά από ανακοπή.

Η Λένα Σαμαρά σήμερα το απόγευμα εμφάνισε επιληπτικό επεισόδιο και διακομίσθηκε στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο. Οι γιατροί συνέστησαν νευρολογικές εξετάσεις και για αυτό μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό.

Εκεί έγινε καρδιολογικός έλεγχος, ο γιατρός ζήτησε να γίνει πιο λεπτομερής έλεγχος και ενώ οι γιατροί της έπαιρναν το ιστορικό της- χωρίς να εμφανίζει κάποιο εμφανές σύμπτωμα- υπέστη ανακοπή.

Οι γιατροί προσπαθούσαν επί 50 λεπτά να την επαναφέρουν, ωστόσο δεν τα κατάφεραν. Σύμφωνα με πληροφορίες από ιατρικές πηγές, είχε ιστορικό με επιληπτικές κρίσεις.

Η Λένα Σαμαρά ήταν πολιτικός μηχανικός και σπούδασε στο πανεπιστήμιο City, στο Λονδίνο.

Η Ελένη-Δανάη Σαμαρά είχε πάρει το όνομα της γιαγιάς της Ελένης-Λένας Ζάννα. Ήταν τρισέγγονη της συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα.

Το 2008 είχε αποφοιτήσει από το Κολλέγιο Αθηνών. Μία από τις πιο στενές της φίλες, από τότε ως και σήμερα, ήταν η Λίλιαν Βιλδιρίδη, της οικογένειας των κοσμηματοπωλών, η οποία σήμερα είναι γενική γραμματέας του υπουργείου Υγείας.

Η αδυναμία της ήταν το τένις. Το 2007 είχε συμμετάσχει στην ομάδα των μαθητών του Κολλεγίου στο Heart-to-Heart Partnership Program, μια διοργάνωση της πρεσβείας της Ελλάδας στο Πεκίνο ενόψει των Ολυμπαικών Αγώνων του 2008.

Στη συνέχεια ακολούθησε τα επαγγελματικά βήματα της μητέρας της και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο City, στο Λονδίνο.

Η Λένα Σαμαρά ήταν στο πλευρό του πατέρα της τον Ιανουάριο του 2009, όταν ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού, όπως αργότερα, όταν εξελέγη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Πηγή:protothema

.

.

.

.

Ένα μικρό εκκλησάκι παλαιοημερολογίτικο, χαμένο στη γωνία των οδών Στέφανου Σαράφη και Επτανήσου, πίσω από ένα ασπρισμένο ψηλό μαντρότοιχο, απαρατήρητο στους περαστικούς, δύο χούφτες τόπος και μια στάλα χτίσμα, δεν σου γεμίζει το μάτι. Μοσχοβολάει όμως όλο τον καιρό κι άμα κοντοσταθείς σούρχεται από μέσα το θυμίαμα, νοτισμένο από τις προσευχές τόσων και τόσων ευσεβών, που γονάτισαν, προσκύνησαν και ικέτεψαν τη χάρη και τη βοήθεια της Αγίας Παρασκευής. Με πήγαινε μικρό, με την αδελφή μου την Ελένη, η μακαρίτισσα η μάννα μου, η κυρα-Αριάδνη, να προσκυνήσω. Η Αγία Παρασκευή θα φροντίζει τα μάτια σου μούλεγε. Και δεν είχα λόγο ν’ αρνηθώ. Άλλωστε η γερόντισσα, που παλιά έμενε μόνιμα εκεί, ήταν τόσο άγια γυναίκα, που σε υπέβαλλε να θεωρείς ότι οι καλοί χριστιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, κάτι σαν γνησιοι απόλονοι των αγίων που προσκυνούσαμε. Παραδίπλα στο μικρό εκκλησάκι έζησα μερικά από τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια. Μέναμε τότε στους Μποτσαραίους, οικογένεια Μπότσαρη από την Ήπειρο, νοικοκυραίοι, αρχοντάνθρωποι. Μέναμε με νοίκι. Εμείς και απέναντι η κυρία Μαγδαληνή, με την κόρη της την Κωστούλα. Οι άλλοι ήταν ιδιοκτήτες. Εκεί, στον χωμάτινο δρόμο της Επτανήσου ήταν ο μεγάλος μας μικρόκοσμος. Έκεί, τρέξαμε, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε. Όλοι εκεί. Ο Θανάσης, ο Αντώνης, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Λυρής, η Ειρήνη, η Παναγιώτα, η Κωστούλα, ο Χρήστος…οι μεγάλες μας αποστάσεις ήταν το 1ο Δημοτικό, το σχολείο των αδελφών Τσιλιβάκου, το μπακάλικο του Νίκου του Χριστακόπουλου, το κουρείο του Παναγιώτη του Καλλιμάνη, το τσαγκαράδικο του Γιάννη του Σπυρόπουλου…

Μου το θύμισε ο καλός μου φίλος ο Πέτρος ο Διασάκος, γείτονας και αυτός από παλιά. Ήρθε και με βρήκε σήμερα το πρωΐ. Σήμερα, μου λέει, είναι της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό. Αν μπορέσεις έλα!

[Το σημείωμα αυτό το έγραψα το έτος 2019, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, με το παλιό εορτολόγιο. Τότε ζούσε ο φίλος μου ο Πέτρος Διασάκος. Έφυγε από τον καταραμένο κορωνοϊό και δεν γιορτάζει πιά μαζί μας. Τούτη η επαναφορά αποτελεί ένα μικρό αντίδωρο στη φιλία και την αγάπη του, μία ανεξόφλητη οφειλή στη γενναιοδωρία της ψυχής του!]

.

.

.