Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

“Εμείς που σας πολεμήσαμε, σας λέμε σήμερα με δυνατή και ξεκάθαρη φωνή: Φθάνει πια με το αίμα και τα δάκρυα. Αρκετά!”.

Γιτζάκ Ράμπιν, δολοφονημένος Πρωθυπουργός του Ισραήλ

Η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραηλιτών και Παλαιστινίων έχει πολλαπλές παραμέτρους, οι οποίες έχουν κοινό τόπο την ωμή βία και κοινή κατάληξη τον θάνατο αμάχων, αθώων πολιτών και από τις δύο πλευρές.

Συνηθίζουμε να παίρνουμε θέση και να καθορίζουμε την στάση μας απέναντι σε διάφορες καταστάσεις είτε με βάση ελλιπή γνώση των δεδομένων, είτε με βάση το θυμικό, είτε με συνδυασμό αυτών των δύο.

Από αυτό δεν θα ξέφευγε  και η διαμόρφωση της στάσης μας έναντι του Παλαιστινιακού. Βεβαίως, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης σε περιπτώσεις σφοδρών συγκρούσεων να υποστηρίζει κάποιος, αυθορμήτως, τον αδύνατο.

Ως εκ τούτου, δεκαετίες τώρα, συνεπικουρούσης και της … «αριστερής» οπτικής μας, σε κάθε κρίση στην περιοχή η συμπάθειά μας στρέφεται προς την Παλαιστινιακή πλευρά. Λες και είναι αριστερό να ανατινάζεται κάποιος σε ένα λεωφορείο με εφήβους ή μέσα στους δρόμους του Τελ Αβίβ στέλνοντας αθώους πολίτες στον άλλο κόσμο. Φυσικά, υπάρχει και το επιχείρημα ότι κανείς Ισραηλινός δεν είναι αθώος…

Η μεγάλη ευκαιρία για καταλαγή κατάπαυση των εχθροπραξιών και ειρήνευση χάθηκε στο Καμπ Ντέϊβιντ με την άρνηση Αραφάτ να βάλει την τελική υπογραφή μαζί με τον Γιτζάκ Ράμπιν στην Συμφωνία η οποία προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις του Όσλο, την αποχώρησή του από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων -με την πρόφαση ότι οι Ισαηλινοί δεν θα την τηρούσαν, ενώ, την τήρησή της εγγυάτο ο Πρόεδρος Κλίντον και οι ΗΠΑ- και βέβαια την δολοφονία του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στην πλατεία των Βασιλέων στο Τελ Αβίβ από τον νεαρό Εβραίο εξτρεμιστή Τζιγκάλ Αμίρ.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Το σύγχρονο Κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη την 14η Μαΐου 1948 -μία ημέρα πριν την εκπνοή της Βρετανικής Εντολής-, όταν ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανέγνωσε στο Μουσείο του Τελ Αβίβ παρουσία 250 εκπροσώπων του Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο, την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, επισημαίνοντας: «Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη». Αυτό ήταν μία ειλικρινής δήλωση, μιας και το Ισραήλ είχε απολύτως συμφωνήσει στο γράμμα και το πνεύμα της απόφασης την οποία έλαβε η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών την 29η Νοεμβρίου 1947, βάσει της οποίας η Παλαιστίνη θα διαιρείτο σε δύο Κράτη με το Ισραήλ να λαμβάνει το 55,5% του εδάφους και απέδιδε στους Άραβες της περιοχής το 45,5% και την Ιερουσαλήμ να τελεί υπό Διεθνή εποπτεία για την επόμενη 10ετία, ενώ, για το τελικό καθεστώς υπαγωγής της σε ένα εκ των δύο κρατών θα αποφάσιζαν οι κάτοικοί της μετά από δημοψήφισμα. Ο δρόμος που άνοιξε η διακήρυξη Μπάλφουρ την 2α Νοεμβρίου 1917, έφθανε στο τέρμα. Να σημειωθεί εδώ ότι προ αυτού δεν υπήρχε κανένα κράτος Παλαιστίνης και η περιοχή τελούσε υπό Βρετανική εντολή

Η Ισραηλινή πλευρά απεδέχθη και συνετάχθη, πλήρως, με την απόφαση, η οποία -κατά το μάλλον ή ήττον- διασφάλιζε την ειρήνη στην περιοχή, η Αραβική πλευρά απέρριψε το σχέδιο ασυζητητί.

Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την επόμενη ημέρα το νέο Κράτος, με την Σοβιετική Ένωση να ακολουθεί δύο ημέρες μετά.

Η άρνηση αυτή εξελίχθηκε στην ανάληψη ενεργού, ενόπλου αντιδράσεως και την επόμενη ημέρα ο Αραβικός Κόσμος κήρυξε τον πόλεμο στο νεοσύστατο κράτος, θεωρώντας το εύκολη λεία και ένοπλες δυνάμεις από την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο εισέβαλαν στα εδάφη του. Η υποστήριξη, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης απέτρεψε την ήττα των Ισραηλινών και διατήρησε την εδαφική ακεραιότητα του κράτους. Το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο (πόλεμος της Ανεξαρτησίας) και κάπως, έτσι, ξεκίνησε η αντιπαράθεση, η οποία κοστίζει αίμα, νεκρούς, κατεστραμμένες ζωές και για πάνω από 7 δεκαετίες, αποτελεί μία χαίνουσα πληγή της ανθρωπότητας.

Η δεκαετία του 1950, είναι η περίοδος που ο Αραβικός Εθνικισμός βρίσκεται στο Ζενίθ και οδηγεί στην αποαποικιοποίηση. Προφανώς, οι Άραβες μετά την πρώτη ήττα, αναζητούσαν την ρεβάνς. Η κρίση του Σουέζ (1956) φέρνει τις δυνάμεις της Τζαχάλ στο πλευρό των Βρετανών και Γάλλων και πραγματοποιείται η εισβολή στο Σινά, προλαμβάνοντας ενδεχόμενη ανάληψη, εκ μέρους των Αράβων, επιθετικών κινήσεων εναντίον του Ισραήλ.

Το επόμενο ραντεβού για τις δύο πλευρές γίνεται το 1967, όταν το Ισραήλ αντιμετωπίζει και πάλι τις ενωμένες Αραβικές ένοπλες δυνάμεις της ΗΑΔ (Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία), την οποία αποτελούσαν η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η Συρία, οι οποίες είχαν και την ενεργό υποστήριξη με άνδρες ή οπλισμό από το Ιράκ, την Σαουδική Αραβία και το Κουβέϊτ.

Τον Μάϊο του 1967, η Αίγυπτος διώχνει από το Σινά τις δυνάμεις των Η.Ε., οι οποίες μετά την Ισραηλινή εισβολή στάθμευαν εκεί, προκειμένου να διασφαλίζουν μία ευρύτατη «πράσινη ζώνη» και συγκεντρώνει στην μεθόριο περί τους 100.000 στρατιώτες και 100 άρματα μάχης, ενώ, ταυτοχρόνως αποκλείει τα στενά του Τιράν για τα Ισραηλινά πλοία. Τα μηνύματα σαφή και οι Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες πρόλαβαν τις εξελίξεις δίνοντας προβάδισμα στις δυνάμεις της Τζαχάλ (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις- IDF). Το καίριο πλήγμα εναντίον της Αιγυπτιακής αεροπορίας και η καταστροφή του αεροπορικού πολεμικού στόλου της Αιγύπτου στο έδαφος, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την εκτεταμένη ήττα των Αραβικών δυνάμεων και το Ισραήλ εντός έξι ημερών πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές νίκες. Χερσόνησος Σινά, υψίπεδα του Γκολάν στην Συρία, η Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία, πέρασαν στην κατοχή και τον έλεγχο του Τελ Αβίβ και έκτοτε αποτελούν αγκάθι στις διαπραγματεύσεις γιατί αφ’ ενός, το Ισραήλ επιθυμεί μία ικανή ζώνη ασφαλείας στα σύνορά του και αφ’ ετέρου, οι Συρία, Αίγυπτος και Ιορδανία διεκδικούν τα απωλεσθέντα εδάφη τους και τα σύνορά προ του 1967.

Η επόμενη μεγάλη αναμέτρηση έγινε το 1973 με τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (εορτή της Ημέρας του Εξιλασμού), όπου η ρεβάνς ανήκε στου Άραβες και το Ισραήλ αιφνιδιάστηκε απολύτως. Σε αυτή την περίπτωση, αρχικά, κινδύνεψε ακόμη και αυτή η ύπαρξη του Κράτους του καθώς οι Συριακές δυνάμεις προήλαυναν στα εδάφη του για τις πρώτες 48 ώρες. Η εμπλοκή ΕΣΣΔ και ΗΠΑ προσέδωσε διαστάσεις σοβαρότατης διεθνούς κρίσης και εν τω μεταξύ οι ισραηλινές δυνάμεις συνερχόμενες από τον αιφνιδιασμό ανέκαμψαν και απώθησαν του μεν Σύριους στο Γκολάν, τους δε Αιγυπτίους πέραν της Σιναϊκής Χερσονήσου.

Η διαδικασία ειρήνης που ακολούθησε μετά την παρέμβαση και των Ηνωμένων Εθνών, οδήγησε στις συμφωνίες του Καμπ Ντέϊβιντ και στην αναγνώριση του Ισραηλινού Κράτους από την Αίγυπτο, γεγονός που την κατέστησε το πρώτο Αραβικό Κράτος που αναγνώρισε το Ισραήλ.

Η λήξη του πολέμου, αυτού και η Συνθήκη Ειρήνης υπεγράφη στην Γενεύη τον Μάϊο του 1974. ΑΝ και το Ισραήλ είχε και πάλι κερδίσει, τελικά, τον πόλεμο, το ηθικό των Αράβων αναπτερώθηκε γεγονός που οφείλεται στις πρώτες στρατιωτικές νίκες των δυνάμεών τους.

Η συνέχεια έρχεται με την επιχείρηση Έντεμπε (1976), την επίθεση στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ (1981), τους πολέμους Λιβάνου (1982-2000) και την πρώτη Ιντιφάντα.

Αναλύοντας τα ιστορικά δεδομένα, διαπιστώνει κανείς το γεγονός ότι το Παλαιστινιακό είναι απότοκο του Αραβικού Εθνικισμού, της υπεροψίας, ματαιοδοξίας και πολυπραγμοσύνης Αράβων ηγετών όπως ο Νάσερ και οι Άσαντ. Αυτό γιατί όπως καταγράφει η Ιστορία, οι Παλαιστίνιοι Άραβες χρησιμοποιήθηκαν -ακόμη και σήμερα, συμβαίνει αυτό με είσοδο και άλλων παικτών-, ως δικαιολογία για την επίθεση εναντίον του Ισραήλ.

Η σημερινή πραγματικότητα με τις IDF να έχουν αποκλείσει την Γάζα και τον Παλαιστινιακό πληθυσμό της να λιμοκτονεί, δεν περιποιεί τιμή για κανέναν στον πολιτισμένο κόσμο. Βεβαίως, το Ισραήλ όφειλε να απαντήσει στην επίθεση που δέχθηκαν αθώοι πολίτες του από την Χαμάς, την δολοφονία και την απαγωγή δεκάδων Ισραηλινών. 

Όμως, η Ισραηλινή απάντηση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί δεν εξυπηρετεί κανέναν στόχο. Έχει κουραστεί ο πλανήτης από αυτόν τον διαγωνισμό αγριότητας. Άλλωστε, το φιλειρηνικό κύμα στο Ισραήλ δεν είναι αμελητέο. Βεβαίως δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την παλαιστινιακή πλευρά ή μάλλον πιο σωστά την πλευρά των οπαδών και υποστηρικτών της Χαμάς. Εκεί το μίσος, φαίνεται να περισσεύει…

Εν πάση περιπτώσει, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση ακινησίας με τους ακραίους των δύο πλευρών να έχουν πάρει τα ηνία των εξελίξεων και οδηγούν τα πράγματα σε ένα σημείο, όπου και οι δύο έχουν δίκιο, αλλά, κανείς δεν βρίσκει Δίκαιο.

Είναι καιρός να αναλάβει σοβαρή δράση η Ευρωπαϊκή διπλωματία μιας και άλλες, ισχυρές Δυτικές Δυνάμεις αποστρέφουν το πρόσωπο, αφήνουν έδαφος για γενοκτονικές δράσεις και ονειρεύονται εξωτική ριβιέρα, θέρετρα και διακοπές στα μέρη όπου οι άνθρωποι ματώνουν…

Κραυγές υποστήριξης σε ενέργειες και πράξεις οι οποίες ανατροφοδοτούν τον κύκλο αίματος δεν βοηθούν κανέναν. Τα παιδιά που λιμοκτονούν ή πέφτουν νεκρά στους δρόμος από σφαίρες στρατιωτών, έφηβοι που τα σώματά τους διαλύονται από τρομοκράτες που ανατινάζονται στα λεωφορεία, δεν μπορούν να αφήνουν κανέναν πολιτισμένο άνθρωπο αδιάφορο.

Με ερώτησή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Αυτιάς, θέτει το θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων των ανθρώπων του Πνεύματος και της Τέχνης, απειλούνται από την τεχνητή νοημοσύνη.                                                                                                                                                                                                                                                                                      Στην ερώτησή του ο Ευρωβουλευτής σημειώνει, ότι πέρα από τις θετικές πτυχές που έχει η τεχνητή νοημοσύνη στις επιστήμες, η χωρίς όρους και προϋποθέσεις εφαρμογή της εγκυμονεί κινδύνους, γι’ αυτό και επιβάλλεται η άμεση θέσπιση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού, νομοθετικού πλαισίου.

Η ερώτηση του Ευρωβουλευτή έχει ως εξής:

Η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί κομβικής σημασίας εξέλιξη για τη σύγχρονη κοινωνία με πολλές θετικές πτυχές. Η ανάπτυξή της θα συμβάλει καθοριστικά στην επίλυση ουσιαστικών προβλημάτων σε τομείς που επηρεάζουν την ανθρωπότητα, όπως είναι η  υγεία, η προστασία προσωπικών δεδομένων, η εκπαίδευση και η επιστήμη γενικότερα.

Ωστόσο, η χωρίς όρους και προϋποθέσεις εφαρμογή της εγκυμονεί κινδύνους. Κατακτήσεις ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης απειλούνται άμεσα. Συγγραφείς, μουσικοσυνθέτες, ζωγράφοι, σχεδιαστές, καλλιτέχνες και γενικότερα άνθρωποι του Πολιτισμού βλέπουν τις δημιουργίες τους να γίνονται αντικείμενα ανηλεούς αντιγραφής.

Απαιτείται η άμεση παρέμβασή μας για την προστασία των πνευματικών τους δικαιωμάτων. Είναι χρέος μας να προστατεύσουμε την επαγγελματική τους υπόσταση, την ύπαρξή τους.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, ερωτάται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

1)          Προτίθεται να θεσπίσει ένα ενιαίο νομοθετικό πλαίσιο για τον έλεγχο εφαρμογής της τεχνητής νοημοσύνης;

2)          Με ποιο τρόπο θα προστατεύσει επαγγελματικούς κλάδους που απειλούνται άμεσα και πιο συγκεκριμένα τα πνευματικά δικαιώματα των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης;

Την άμεση και αποφασιστική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη διαρκή οικονομική στήριξη των κατοίκων των νησιών των Κυκλάδων, που δοκιμάζονται από τις συνεχιζόμενες σεισμικές δονήσεις, ζητά με παρέμβασή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργος Αυτιάς, ως μέλος της επιτροπής προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στην ερώτησή του αναφέρει:

Επειδή το φαινόμενο των σεισμικών δονήσεων σε συγκεκριμένα νησιά των Κυκλάδων, συνεχίζεται  και επηρεάζει  την οικονομική και κοινωνική ζωή των κατοίκων, ζητώ την ταχεία και αποφασιστική παρέμβασή σας.

Απαιτείται και η δική σας εγρήγορση, ώστε να στηριχθούν άμεσα οικογένειες, επιχειρήσεις, επαγγελματίες, η πρωτογενής παραγωγή και κάθε κάτοικος των νησιών, που πλήττεται  από το φυσικό αυτό φαινόμενο.

Με δεδομένο ότι ,οι συνεχιζόμενες σεισμικές δονήσεις προκαλούν οικονομική αφαίμαξη σ’ όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση, η αποτελεσματική και άμεση παρέμβασή σας, θα καταδείξει και τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι  αναγκαίος.

Με  βάση αυτά τα δεδομένα ερωτάται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

Πως, με ποιον τρόπο και πότε θα παρέμβει για την πλήρη οικονομική στήριξη των κατοίκων;