ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Συνηθίζεται να γεμίζουν πολλές γραμμές όταν φεύγει από την ζωή κάποιος που κατείχε κάποιο αξίωμα ή είχε κάποια «θέση» ισχύος στο κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό γίγνεσθαι.

Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε καμία από τις προαναφερόμενες κατηγορίες και είναι τόσο σημαντικοί (ίσως και σημαντικότεροι), για μία κοινωνία. Και σίγουρα η απουσία τους αφήνει ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό. Και η απώλειά τους «πονάει» γιατί ήταν οι δικοί μας άνθρωποι.

Ένας τέτοιος, σεμνός, εργατικός, συνεπής και δοτικός άνθρωπος ήταν ο αείμνηστος Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης. Ο εκλιπών, υπηρέτησε με υποδειγματική συνέπεια και αγάπη τον Δήμο ως οδηγός. Με το λεωφορείο του μαθητές πήγαιναν γρήγορα και με ασφάλεια από το σπίτι στο σχολείο τους και αντίστροφα, ενώ, μέλη των ΚΑΠΗ είχαν την ευκαιρία για μία όμορφη εκδρομή ή την μετακίνησή τους για την παρακολούθηση/συμμετοχή σε δραστηριότητες εκτός Δήμου, όταν επί θητείας Μίχου αγοράσθηκε το λεωφορείο του Δήμου.

Ο Δήμαρχος κ. Λάμπρος Μίχος, με τον οποίο ο εκλιπών ήταν παιδικός φίλος και διατηρούσαν επί χρόνια την φιλική τους σχέση, αλλά και αργότερα βρέθηκαν να συνεργάζονται στον Δήμο, με προχθεσινή (15/3) ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, αναφέρεται στην απώλεια του Αλέξανδρου Κωνσταντινίδη, δίνοντας στις λίγες γραμμές της, πράγματι συγκινητικής, ανάρτησής του, την εικόνα του εκλιπόντος. Αξίζει να την διαβάσουμε:

[ΣΗΜΕΡΑ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ…τον Αλέκο τον γείτονα, συμμαθητή, φίλο και συνεργάτη. Από την ΣΤ’ τάξη στο 1ο δημοτικό που πρωτοβρεθήκαμε κρατήσαμε αμοιβαία αγάπη κι εκτίμηση , μετά προσλήφθηκε στο δήμο οδηγός.

Εργατικός, έντιμος, αγωνιστής, δεν έβλεπε ωράρια, αργίες, γιορτές. Είχε κάνει δική του υπόθεση το τιμόνι του, το όχημά του και το δήμο μας και πάντα πρόθυμος για όλες τις δουλειές. Αλέκο, του είπα κάποια στιγμή, μπορούμε να πάρουμε ένα πούλμαν για να ταξιδεύουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας δωρεάν;  Εγώ είμαι εδώ μου απάντησε κι από τότε δεν του ζητούσα, μου απαιτούσε να τους ταξιδεύει ακατάπαυστα σε όλη την Ελλάδα για να τους ευχαριστήσει, σαν νάτανε δική του δουλειά, σαν νάταν όλοι γονείς του. Εγώ έφυγα, ο Αλέκος συνταξιοδοτήθηκε, το πούλμαν ακινητοποιήθηκε!

Τώρα βλέπω το πούλμαν μαραζωμένο και τη θέση του οδηγού χωρίς τον Αλέκο. Στη γειτονιά των αναμνήσεών μας όμως, όπου βρεθήκαμε οι συμμαθητές, οι συνάδελφοί του, τα μέλη των ΚΑΠΗ, στέκει στητός, φωνακλάς, πρόθυμος, ακούραστος, ετοιμοπόλεμος. Στη Βαγγελιώ και στα παιδιά του στέλνω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια και εκ μέρους όλων των κοινών φίλων και συναδέλφων του, που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.]

Από σήμερα ο Αλέξανδρος θα κάνει δρομολόγια στ’ άστρα! Σίγουρα θα έχει συντροφιά, θα συναντήθηκε με τους ανθρώπους που έφυγαν πριν από αυτόν και είχαν την χαρά να μετακινηθούν με το λεωφορείο του στην ζωή αυτή …

Και, ίσως, κάποιες στιγμές, μελαγχολούν εκεί, ψηλά, βλέποντας το λεωφορείο που τόσες όμορφες στιγμές τους χάρισε να σαπίζει ακινητοποιημένο εδώ και δέκα χρόνια δίχως κανείς να είχε δείξει ενδιαφέρον να το λειτουργήσει…

Ελπίζουμε, η σημερινή Δημοτική Αρχή να κάνει κάτι. Έτσι, ως αναγνώριση της μεγάλης προσπάθειας ενός απλού ανθρώπου, ενός συνεπούς εργαζομένου, μιας μεγάλης Ψυχής.