Άνοιξη! Η εποχή που η φύση αναγεννάται.
Η Περσεφόνη αφήνει τον Άδη και επιστρέφει στην μητέρα της Δήμητρα, η οποία με την σειρά της μοιράζει απλόχερα τα αγαθά στους ανθρώπους, κάνοντας σπαρτά να δίνουν τον καρπό τους και τα λουλούδια να γεμίζουν με χρώματα τον πίνακα της φύσης και ευωδίες τον αέρα.
Είναι η εποχή που οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο εορτάζουν την ταφή και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Όμως, για τους Έλληνες το Πάσχα, η Λαμπρή, έχει ένα ιδιαίτερο μυστικιστικό νόημα.
Ενώ, για όλους τους Χριστιανούς, ακόμη και τους ομόδοξους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τα Χριστούγεννα θεωρούνται η μεγαλύτερη εορτή, για τους Έλληνες ειδικά, μεγαλύτερη γιορτή είναι το Πάσχα, η Ανάσταση. Αυτό άλλωστε, μαρτυρά και η ονομασία «Λαμπρή».
Πολλές φορές με έχει απασχολήσει το γιατί. Γιατί τις ημέρες του Πάσχα με κορύφωση την Μεγάλη Εβδομάδα όλοι λίγο-πολύ μπαίνουμε σε μία ιδιαίτερη κατάσταση. Γιατί μόνον στην Ελλάδα, της Μεγάλης Παρασκευής υπάρχει το συναίσθημα της χαρμολύπης! Μία εκπληκτική λέξη, αμετάφραστη, η οποία εφευρέθηκε για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα.
Ίσως, γιατί ο θρύλος της τριήμερης ταφής και της ανάστασης της θεότητος είναι χαραγμένος ανεξίτηλα στο DNA, στην κυτταρική, συλλογική μας μνήμη.
Γιατί, χιλιάδες χρόνια πριν, ο Διόνυσος κυνηγημένος και συλληφθείς από τους διώκτες του, που είχε εξαπολύσει η Ήρα, θέλοντας να εκδικηθεί την απιστία του Δία με την Σεμέλη, έστειλε τους ακολούθους της και συνέλαβαν, θανάτωσαν μαρτυρικά, διαμέλισαν και έθαψαν ξεχωριστά τα κομμάτια του Διονύσου (Ίακχου κατά την κατάβαση στον Άδη). Αυτά τα κομμάτια, του τεθνεώτος «θεϊκού βρέφους» (θεϊκά βρέφη καλούνται τα παιδιά που απέκτησε ο Δίας από τις απιστίες του και γνώρισαν όλα την οργή της Ήρας), αυτά τα κομμάτια λοιπόν, θαυματουργικώς, ενώθηκαν και πάλι και μετά τρεις ημέρες ο Διόνυσος ανέστη, Βάκχος (τρία ονόματα για την αυτή θεότητα).
Ανέστη, φέροντας μαζί με την Περσεφόνη, το όργιο της φύσης που ξυπνά από τον χειμερινό λήθαργο και γέμει από διάθεση για Ζωή! Της φύσης που γαληνεύει και ζεσταίνεται, δημιουργώντας σε αυτή την άκρη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου μία ζεστή μήτρα στην οποία γεννήθηκε ο λαμπρός πολιτισμός των ανθρώπων.
Όποια, όμως και αν είναι η αιτία, το Πάσχα, η Λαμπρή είναι η γιορτή μας. Ακόμη και εν μέσω απειλής πανδημίας, η κατάνυξη όταν ακούγονται τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου υπάρχει αδιάβλητη. Γιατί «η Ζωή εν Τάφω» είναι συνθήκη sine qua non για να δοξάσουν ως «Άξιον Εστί» την θυσία και την Λύτρωση «αι Γενεαί Πάσαι», υπογραμμίζοντας ότι η Θέωση είναι συνακόλουθη της ταπείνωσης και της βασάνου. Υπενθυμίζοντάς μας ότι προϋπόθεση της Αναστάσεως είναι η πορεία προς τον Γολγοθά!
Καλό Πάσχα Έλληνες! Καλή Λαμπρή συμπατριώτες!
