Η προβοκάτσια εξελίσσεται, αλλά, δεν αποδίδει καρπούς για τους προβοκάτορες

Προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι άθλιες σκοπιμότητές της, η αντιπολίτευση δεν διστάζει να θυματοποιεί –εκουσίως- δημοτική σύμβολό της.

Στον δημόσιο στίβο, αν η επιχείρηση υποτίμησης και απαξίωσης τρίτων με την χρήση χυδαίων σχολίων, είναι ενδεικτική της αδυναμίας να αντιπαρατεθεί κάποιος με επιχειρήματα, είναι εξ ίσου ένδειξη ένδειας επιχειρημάτων και πολιτικής επάρκειας και η πρακτική να καθιστάς εαυτόν «θύμα», προσπαθώντας, έτσι, να κερδίσει την συμπάθεια του κοινού και να αυτοεπιβεβαιωθεί, να αισθανθεί και αυτός ότι είναι, επιτέλους, «κάτι».

Αυτό, προκαλεί μεν μόνον τον οίκτο, αλλά, σε κάποιο βαθμό είναι κάτι ανεκτό. Από το σημείο όμως, αυτό μέχρι να απευθύνεις κατηγορίες και να σπιλώνεις πρόσωπα, ομάδες ανθρώπων, παρατάξεις κ.ο.κ, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε να γίνεται ντόρος σχετικά με την πράξη κάποιων ανεγκέφαλων συμβούλων, οι οποίοι σχεδίασαν προσβλητικό, σεξιστικό σκίτσο σε κάποιο ψηφοδέλτιο κατά την διενέργεια των δημαιρεσιών.

Παρατηρούμε την υποτιθέμενη «παθούσα», την δημοτική σύμβουλο, δηλαδή, η οποία αισθάνθηκε ότι θίγεται, να έχει … ξεσαλώσει και να κατηγορεί, συλλήβδην, τους συμβούλους της παράταξης «Αγία Βαρβάρα-Πρώτη Ξανά», για την πράξη αυτή.

Κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, κάθε ενέργεια η οποία προσβάλλει οποιονδήποτε είτε για την θρησκεία είτε για την καταγωγή είτε για το φύλλο του είτε για την φυσική του μειονεξία, είναι απερίφραστα καταδικαστέα από κάθε σοβαρό, από κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο.

Άλλωστε, συνιστά άμεση και σαφή καταδίκη η αντίδραση του Δημάρχου ο οποίος, κατήγγειλε ρητά το περιστατικό και χαρακτήρισε προβοκατόρικη την ενέργεια αυτή. Ακόμη, αναδεικνύει την υπευθυνότητα του κ. Μίχου να προστατεύσει όλο το Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο προφανώς και θίγεται, ως Σώμα, από αυτή την ενέργεια. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Εκτός και αν είναι μέρος, συνεργός ή αυτουργός της προβοκάτσιας και την έχει υϊοθετήσει ως τρόπο και μέθοδο πολιτικής.

Βεβαίως, να συγχαρούμε την εν λόγω δημοτική σύμβουλο για τις μαντικές της ικανότητες, καθ’ όσον της επέτρεψαν να γνωρίζει ποιός ψήφισε ή ζωγράφισε τι, σε μία ψηφοφορία η οποία ήταν μυστική. Εκτός και αν είδε ποιος ήταν ο ανόητος αυτός δράστης της απρέπειας και για λόγους σκοπιμότητας (ή συνέργειας) δεν τον αποκαλύπτει.

Σε κάθε περίπτωση, βάσιμη είναι η σκέψη για προβοκατόρικη ενέργεια από την πλευρά της παρατάξεως της «παθούσης» (!;), γιατί αφ’ ενός, η ετοιμότητα και η σπουδή της να ζητήσει και να δει τα άκυρα ψηφοδέλτια και αφ’ ετέρου, η ετοιμότητα απαντήσεων και συντονισμένων επιθέσεων κατά της παρατάξεως και του Δημάρχου εγείρουν ερωτηματικά.

Τέλος, το άθλιο μοντάζ στο οποίο εμφανιζόταν εκπομπή μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, την οποία παρουσιάζει δημοσιογράφος εγνωσμένου κύρους, να έχει ως θέμα το γεγονός, κάθε άλλο παρά «αυθόρμητη πράξη αγανακτισμένων πολιτών» είναι. Αναδεικνύει την προβοκατόρικη συμπεριφορά και μέθοδο άσκησης πολιτικής από τους συγκεκριμένους τύπους.

Κατανοητή η αγωνία τους, κατανοητή η προσπάθειά τους να πασχίζουν να αναπνεύσουν μέσα στις αναθυμιάσεις του βούρκου λυμάτων, στον οποίο εγκαταβιούν.